+عموم‌رفته‌آب‌بیاره.. برمیگرده‌دیگه..!((:💔

رفیق شب آخرھ.. قرارھ وداعِ...! چقدر تغییر کردیم؟!(((:

مڪن اۍصبح طلو؏😭💔

شیعیان‌فرداح‌ـسین‌بۍیارویاورمۍشود خون‌جگرزینب ز داغ‌ِشش‌برادرمۍشود

شمرِملعون از جفا سازد جدا رأس ح‌ـسین نوحہ‌گر زین ماجرا زهراۍاطهر مۍشود

مۍشود آل علۍفردا اسیر و دستگیر بستہ‌بر زنجیرِڪین‌سجاد مضطر مۍشود

امشب شھادتنامہ ۍ ِ ؏ـشاق امضا می‌شود . .((:"

فَر‌مـٰاندِه‌ع‌ُـشّـٰاق،دِل‌ِآگـٰاه‌ِح‌ُـسِین‌اَست بیراهِہ‌مَرۅ!سـٰادِه‌تَرین‌راه‌ح‌ُـسِین‌اَست اَز‌مَرُدم‌ِگُمراه‌ِج‌َـہـٰان‌راه‌مَج‌ـۅیید نَزدیڪ‌تَرین‌راه‌بَہ‌ۅَاللّٰہ‌ح‌ُـسِین‌اَست‌

حدود ساعت ۱۵:۰۰ امام(ع) به طرف خیمه‌ها برگشت تا خداحافظی کند. [ای اهل حرم سیر ببینید حسین را . . .] همچنین پیراهنش را پاره پاره کرد و پوشید تا بعدا در وقت غارت کردن توسط دشمن برهنه‌اش نکنند [به خاک گفتم اگر شد تنت بپوشد که پاره پاره نبینم تن تو مادرجان ...] وقت وداع با اهل بیت، کودک شیرخواره‌اش علی اصغر(س) را به میدان برد تا او را سیراب کند که به تیر حرمله کشته شد. [‌ای حرمله . . این بچه سرِ جنگ ندارد شش ماهه بی شیر که شمشیر ندارد.. تیری که به عباس زدی وای‌خدایا شش ماهه من طاقت این تیر ندارد'] ‌ امام(ع) به میدان رفت اما کمتر کسی حاضر به مقابله با ایشان می‌شد. بعضی تیر می‌انداختند و بعضی از دور نیزه پرتاب می‌کردند. شمر و ۱۰ نفر به مقابله با امام(ع) آمدند. بعداز شهادت امام(ع)، بر پیکر مبارکش جای ۳۳ زخم نیزه و ۳۴زخم شمشیر شمرده شد. زمانی که امام(ع) در آستانه شهادت بود، کسی جرأت نمی‌کرد به سمت ایشان برود، اهل حرم از صدای اسب ایشان (ذوالجناح) متوجه شده و بیرون دویدند. کودکی به نام عبدالله بن حسن(ع) دوید و به طرف مقتل امام آمد. او را در بغل عمویش کشتند. امام ناراحت شدند و کوفیان را نفرین کردند: «خدایا باران آسمان و روییدنی زمین را از ایشان بگیر!»

۱۶:۰۶ مقارن با اذان عصر وقت شهادت امام(ع) را وقت نماز عصر گفته‌اند. حمید بن مسلم گوید: پیش از آن که حسین(ع) کشته شود، شنیدم که می‌گفت: «به خدا پس از من، کسی را نخواهید کشت که خداوند از کشتن او، بیش از کشتن من بر شما خشم آرد.» گوید: آن‌گاه شمر میان کسان بانگ زد که «وای بر شما! منتظر چیستید؟ مادرهای‌تان به عزای‌تان بنشینند، بکشیدش!» [ای شمر بس کن و به روی سینه اش مرو با چکمه‌ات قدم رویِ عرش خدا مزن . . .] گوید در این حال سنان بن انس حمله برد و نیزه در قلب امام(ع) فرو برد... [روزِ عاشورایی این جمله رو لبتون باشه ؛ اللَّهُمَّ الْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ‏ . . .]

حدود ساعت ۱۷:۰۰ بعداز شهادت امام(ع)، عده‌ای لباس‌های آن حضرت را غارت کردند که نوشته‌اند تمام این افراد، بعدها به مرض‌های لاعلاج دچار شدند. غارت عمومی اموال امام حسین(ع) و همراهانش آغاز شد. عمر سعد ساعتی بعد دستور توقف غارت را داد و حتی نگهبان برای خیمه‌ها گذاشت. [یکی از شیعیان بصره به اسم سوید بن‌مطاع بعداز شهادت امام(ع) به کربلا رسید و برای دفاع از حرم امام(ع) جنگید تا شهید شد]