#پاسخ_شبهات 💢حدیثی با #سند_معتبر درباره ختم قرآن در ماه رمضان: ✅کلینی در کتاب الكافي (ج2، ص618، حدیث پنجم) با سند معتبر نقل کرده است که ابو بصير از امام صادق عليه السّلام پرسيد: آیا ( خوب است که) قرآن را در يك #شب ختم کنم؟ امام(ع) فرمود: نه عرض كرد: در دو شب چطور؟ (یعنی نیمی را در یک شب و نیم دیگر را در شب دوم) امام فرمود: نه ابوبصیر همینطور عدد را بالا بُرد تا به شش شب رسید که امام(ع) فرمودند: آرى(یعنی اگر بخواهی قرآن را به شش قسمت #تقسیم کنی و هر قسمت را در یک شب بخوانی تا در طول شش شب تمام قرآن را ختم کرده باشی خوب است) سپس حضرت صادق عليه السلام به آن شخص فرمود: کسانی كه پيش از شماها بودند یعنی اصحاب حضرت محمد (ص) ، قرآن را در يك ماه و كمتر مي خواندند. قرآن را با شتاب و #سرعت نبايد خواند بلكه بايد هموار و شمرده خوانده شود، و هر گاه به آيه اى برخورد كردى كه در آن از آتش جهنم یاد شده باید درنگ کنی و از دوزخ به خدا پناه ببرى. سپس ابوبصیر عرض كرد: آیا در ماه رمضان قرآن را در يك #شب ختم کنم؟ امام(ع) فرمود: نه. عرض كرد: در دو #شب بخوانم؟ فرمود: نه. عرض كرد: در سه #شب بخوانم؟ فرمود: آرى بخوان- و با دست خود اشاره كرد- آرى ماه رمضان با بقیه ماهها تفاوت دارد. ماه رمضان حق و حرمت ویژه اى دارد. ( در این ماه) هر چه می توانى نماز هم بخوان! ✅توضیح: #طبق این حدیث در خواندن قرآن نباید بیهوده شتاب کرد به شکلی که انسان بهره ای از مفاهیم آیات نبرد و تمام همتش مصروف تمام کردن سوره ها باشد از این رو برای #اصحاب ائمه(ع) که زبان عربی می دانستند و اهل علم بودند اجازه داده شده بود که در غیر از ماه رمضان "هر شش روز یکبار قرآن را ختم کنند" و در ماه رمضان که تلاوت قرآن اهمیت بیشتری دارد اجازه داده بودند که هر 3 روز یکبار #قرآن را #ختم کنند. طبعا برای مسلمانانی که زبان عربی نمی دانند و به #ترجمه نیازمند هستند این مدت بیشتر خواهد بود. ✅اصل کلی اینست که "فَاقرأوا ما تیسّر مِنَ القرآنِ" یعنی «تا جایی که میسر است قرآن بخوانید» و نیز اینکه باید قرائت انسان همراه با "تدبّر" باشد. ضمنا #حداقل قرآن خواندنی که در طول سال بر هر مومن لازم است روزانه 50 آیه است #دکتر_ملکی

#پاسخ_شبهات 💢 روایت میگوید در #ماه_رمضان دست و پای شیطان در غُل و زنجیر است، اگر دست و پای شیطان در ماه #رمضان بسته است چرا باز #گناه می‌کنیم؟ #پاسخ این عبارت به معنی آن نیست که واقعا دست و پای #شیطان در غل و زنجیر است و او نمی تواند حرکتی کند، بلکه خداوند #دستورات ویژه ای برای بندگان خود در این ماه صادر کرده که اگر به #درستی انجام شوند، نوعی خودکنترلی در او به وجود می آورد که این امر مقضی #گناه کردن را بی اثر کرده یا کُند می کند در نتیجه تمایل انسان به #گناه کمتر می شود. از سوی دیگر #اضافه بر کارهایی که انسان در این ماه نباید انجام دهد - مثل #خوردن و آشامیدن – دستورات دیگری نیز مانند قرائت قرآن، اذکار و ادعیه وارد شده و اضافه بر آن، دستورات خاص دیگر مانند #غیبت نکردن و #دروغ نگفتن که اینها از نظر ایمانی و محتوایی روزه را باطل می کنند، تاکید شده که همه اینها در کنار هم، موجبات تقرب به خدا و دوری از #شیطان را فراهم می کند. اگر کسی به #روزه توجه نکرد و فقط آن را در #نخوردن و نیاشامیدن خلاصه کرد، این دست و پا بستن شیطان نیست چرا که این #مواظبت و سر سپردن به #دستورات الهی نیست و حتی فرد ممکن است در این اثناء به حقوق دیگران نیز تعدی و تجاوز کند اما خود را هم به دلیل #نخوردن و نیاشامیدن، روزه دار به حساب آورد! 

#پاسخ_شبهات 💢در حدیث آمده: همسرت #وسیله_لذت جنسی تو است، اما او را آزار مده. آیا امام صادق(ع) زن را #وسیله_جنسی می‌دید؟! ✅پاسخ در برداشت از آیات و روایات، هم باید به #ترجمه_دقیق آن توجه کرد و هم نباید بدون آنکه به متون قبل و بعد و نیز به قرائن پیرامونی دقت شود، تفسیر کرد. باید پیش و پس از این جمله را در حدیث بطور کامل دید. ✅اتفاقا این حدیث در دفاع از جایگاه #زن در رابطه جنسی است. از امام صادق(ع) درباره نزدیکى از راه پشت (دُبُر) پرسیده شد و آن‌حضرت فرمود: «هِیَ لُعْبَتُکَ لَا تُؤْذِهَا» اگر این عبارت را اینگونه #ترجمه کنیم که «زنت بازیچه‌ای برای تو است و او را اذیت نکن» شاید ارتباط آن با کرامت زن  مورد ابهام باشد، اما این #ترجمه دقیقی از متن روایت نیست؛ چرا که اگر زن، تنها بازیچه و وسیله‌ای برای #لذت_جنسی مرد بود، و خودش ارزشی نداشت، امام باید در پاسخ می‌گفت هر کاری دلت می‌خواهد بکن! معنای این روایت اتفاقاً در این جهت است که باید به خوشی‌های زن نیز توجه کرد و در همین راستا در صدد بیان این نکته است که زنان #همراه جنسی شمایند و چنانکه قرآن کریم #تصریح فرموده شما و آنها مانند لباسی برای هم هستید. آفرینش هردوی شما از یک منشأ است و زندگی شما باید همراه با آرامش و دوستی و دلسوزی باشد. 📚کافی، ج 5، ص 540