✅ #آداب_نوکری 🔊 عاشقی پیداست از آهنگ دل... 🎤حجت الاسلام #حامد_کاشانی #حضرت_عباس علیه السلام #اصحاب_سیدالشهدا علیه السلام ✅ @hosenih_maghtal 🔸 @ANARSTORY

✅ #آداب_نوکری 🔊 فصل پرواز بیچاره ها 😭... 🎤حجت الاسلام #حامد_کاشانی 😭حججت الی قبرالحسین... ✅ @hosenih_maghtal 🔸 @ANARSTORY

. سلام بر حسین. .

((بسم رب الحسین )) من در زیارت تو ، پیش از تو و با تو و پس تو خدا را زیارت می کنم... گوینده:#ن_تبسم #روز‌دوم‌محرم #روایت2 #پادکست #کتاب‌ردنگاهت‌راه‌اسمان ﷽؛اینجابا هم یاد می‌گیریم. با هم ریشه می‌کنیم. باهم ساقه می‌زنیم وبرگ می‌دهیم. به زودی به اذن خداانارهای ترش و شیرین وملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344 @ANARLAND

نور بله! من هم قبول دارم که قصاب و جراح، هر دو با چاقو و خون و گوشت و پوست و استخوان سر و کار دارند. ای عزیز دل برای ساتور زدن روی استخوان گوسفند یک ساعت آموزش کفایت می کند. ولی برای جراحی سرطان مغز استخوان باید دوازده سال در مدرسه و حدود ده سال در دانشکاه درس بخوانی. آیا نویسندگی را مثل همه تخصص های دیگر یک تخصص مهم می ‌دانی؟ برای نوشتن وقت می‌گذاری؟ یعنی به ازای هر خط نوشتن چند کتاب می ‌خوانی؟ آیا کار هنری و ادبیات داستانی را جدی جدی یک کار تخصصی می‌دانی؟ اگر به هر دلیلی یک چاقو برداشته ای و شکم مریض را شکافتی و بدون تخصص آسیب به جسم و جان یک بیمار زدی کسی را به جز خودت ملامت نکن. آموزش دیدن هزینه دارد. هم مال را باید هزینه کنی و هم ساعتهای عمر را، هم اعصاب و روان را. گاهی حتی نزدیکان و تفریحات معمولی را. قبول دارم که نوشتن کار سطحی خیلی زود تمام می‌شود و از نظر حجمی می‌توان صفحه های زیادی را پر کرد. ولی کار سطحی مثل کف روی آب است. به همان سرعتی که تولید می‌شود به همان سرعت هم تمام می‌شود. اگر در تمام عمرتان یک کتاب عالی تولید کنید بهتر از تولید صدها متن ضرب الأجلی و بیانیه هایی در رد و تایید موضوعات مختلف است. مخصوصا در داستان نویسی و تولید کارهای ادبی. نگران از بین رفتن وقت برای تولید کار فاخر نباشید. چون اگر حاصل عمر شما یک کار فاخر باشد ثمره آخرتی اش هم برای شما بهتر است. بهتر از کارهای بی تاثیر و تکراری است. ببینید اولویت های امروز جمهوری اسلامی چیست. الان باید پیشرفت های جمهوری اسلامی تبیین شود. یعنی به مردم گفته شود که نانو به چه درد می خورد. انرژی هسته ای در دارو سازی فایده دارد. صنعت رادار سازی در تولید دستگاه های اشعه ایکس کاربر دارد و ایران جز کشورهای رادار ساز و هسته ای و نانو ای🙄 و لیزری و فضاپیما ساز و ...است. اگر سوار موج های مختلف باشید و نتوانید صحنه رزم را پیدا کنید. مرتبا سیلی خواهید خورد. مرتبا ضعیف خواهید شد. درباره تاریخ این مملکت بروید بخوانید. مخصوصا صد سال اخیر. درباره کشورهای اطراف. درباره پیشینه انگلیس و آمریکا. درباره جنگهای صلیبی. درباره قیام 15 خرداد. درباره فتنه 88. درباره دولت های سر کار آمده در این نظام. درباره حجاب و عفاف هم بنویسید. ولی امر به معروف و نهی از منکر را ببرید در سطوح بالاتر. مثلا نهی از منکری که سیدالشهدا انجام داد. چه منکری وجود داشت که ارزش فدا کردن جان را داشت؟ سیدالشهدا به چه چیز می‌گوید منکر؟ به چه چیز می‌گوید معروف؟ اسلامی که امویان تبلیغ می کنند چه فرقی با اسلام سیدالشهدا دارد؟ برای جواب به این پرسش ها سریعا به پی وی این و آن مراجعه نکنید. آماده خور نباشید. سعی کنید. تلاش کنید. وقت بگذارید. کتاب بخوانید. کتابهای مختلف. از آدمهای مختلف. از شهید مطهری بخوانید. از امام خمینی. از رهبر انقلاب. از اندیشمندان مختلف. یک مدتی گشت و گذار در بین انبوه پیامهای مجازی را رها کنید. باور کنید آدمهای بیکار اطراف شما زیاد هستند که مدام از اتفاقات مجازی برایتان خبر بیاورند. اگر در مورد چیزی نگاه جدیدی ندارید پس مطلبی که می نویسید درباره اش تکراری است. متنهای تکراری تاثیری ندارند. مگر اینکه در قالب داستانی بنوسید و از قالبهای جذاب استفاده کنید و قالب جذاب متن شما را جذاب کند. که برای این کار باید رمان نویسی را به طور حرفه ای بیاموزید. کارهای آبکی را ترک کنید. کلا رمان های مجازی را کاملا ترک کنید. ذائقه تان را درست کنید. اگر ذائقه تان خراب باشد کباب بناب هم بخورید انگار جوراب ‌ترامپ دارید می‌خورید. با خواندن کتابهای عمیق خودتان را عمیق کنید. اول ایدئولوژی و جهان بینی کسب کنید. یعنی یک عینک ده،دهم. بعد با این تیزبینی همه موها را از ماست بکشید. ولی متاسفانه با این وضعی که دارم می‌بینم مرتبا دارید قیمه ها را می‌ریزید توی ماست ها. ماست موسیر بهشتی نصیبتان. با گودرت بنویسید. گوردتمند. یاح یاح یاح بهشتی نصیبتان. #اسماعیل_واقفی #نوشتن #ایدئولوژی_کسب_کنید #باور #نویسندگی_یک_کار_تخصصی_است #رمان_نویسی_هم‌قالب_هم‌محتوا #مو_از_ماست #قیمه_در_ماست @ANARLAND @ANARSTORY

🎙 #سخنرانی : بلاها چگونه انسان را به خدا نزدیک می‌کنند؟ (۱) ▪️ حجت‌الاسلام والمسلمین عالی 📆 جمعه ۷ مرداد ماه ۱۴۰۱ 🔺 هیأت آیین حسینی 🏴 شب اول #محرم۱۴۰۱ ☑️ @MeysamMotiee

#گزیده_کتاب 🔰«با روضه» مهربان‌ترین شویم! 🔹منطقه‌ای در مغز مسئول مهربانی است. روانشناسان جدید برای تمرین مهربانی به مادران توصیه می‌کنند که برای فرزندان‌شان داستان‌هایی را تعریف کنند که در آن به کسی ظلم شده باشد؛ در حین داستان، عاطفه کودک را پرورش دهید! به این صورت که مثلاً با آن کسی که به او ظلم شده هم‌دردی کنید، مثلاً بگویید کاش من بودم و او را کمک می‌کردم، تا کودک نسبت به آن کسی که ظلم کرده است، تنفر پیدا کند. با این کار بچه‌ها مهربان‌تر می‌شوند. در مغز موادی ترشح می‌شود که شما را مهربان‌تر می‌کند... 🔸الله اکبر از این عاشورا که برای ما همه چیز دارد! روضه یعنی تجسم مظلوم و ایجاد نفرت به ظالم با گوش دادن به یک داستان واقعی و نه خیالی! 🔹آزمایش گیلبرت برای تمرین مهربانی کجا و روضه‌های باصفای حضرت ارباب کجا؟! آن‌ها که این گنجینه را ندارند، از خودشان داستان درست می‌کنند و در حین آن مهربانی تولید می‌کنند: کاش آن نامرد را من می‌زدم و ...کاش بودم و یاری می‌کردم... الهی بمیرم برای آن کسی که سیلی خورد... ولی ما روضه داریم... 🔸روضه‌ای که تجسم می‌کنید و احساس شفقت‌آمیزتان را در طول یک قصه برای کودک رشد می‌دهید. هرجا ظلم شده تحریک عاطفه می‌کنید و احساس مهربانانه و حمایت‌گرانه کودک را با آن تقویت می‌کنید! اثبات شده است انسانی که این‌گونه در روز چند بار بگرید، مهربان می‌شود؛ مهربانِ مهربان! 🔹بعد روضه سه‌ساله امام حسین، باباها مهربان‌تر می‌شوند و رفتارشان بهتر می‌شود، بعد روضه جناب رباب، مادرها و به همین ترتیب کربلا برای هرکسی روضه‌ای برای بااخلاق‌تر شدن دارد... روضه یک تمرین مهربان شدن است؛ به شرطی که تجسم کنید. برشی از کتاب 📚 "#روضه_اصحاب_چیست؟" #حجت_الاسلام_علوی #نشر_سدید @tanhaelaj @ANARSTORY

((بسم رب الحسین )) هرروز همراه بانوای کربلا🌱 جاده های بیابانی حرمت پاهای زخمی را نگه نداشته اند. تازیانه ها پیکر سه ساله را خوب میشناسند !! رقیه! عرش به پاس قدومت مفروش شده است !! گوینده : #ن_تبسم #به‌وقت‌محرم #روز‌‌دوم‌‌‌محرم #روایت3 #پادکست ﷽؛اینجا با هم یاد می‌گیریم. با هم ریشه می‌کنیم. باهم ساقه می‌زنیم و برگ می‌دهیم. به زودی به اذن خدا انارهای ترش و شیرین و ملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344 @ANARLAND

. دیدی چه خاکی به سرمان شد؟ حسین را به زودی خواهند کشت. دهم همین ماه. توی گودال قتلگاه. در بیابانی که نامش نینواست. .

💢 مستند صوتی شنود بخش اول 📲برای مشاهده قسمت های بعدی به لینک زیر مراجعه کنید👇🏻 🆔 @khakrizenghelab

#به_هوای_سیل #سفر_به_پلدختر نوشته اسماعیل واقفی قسمت اول i) قلب قلب خانه ایست که دچار سیلاب شده. از کینه ها تلنبار شده. خانه هایی که ابتدا باید سیلاب دست از سرش بردارد.آبها که فروکش کرد.گل و لای لجن را باید بیرون ریخت با سختی و مرارت. گلهای چسبناک و بدبو. گِل که بیرون رفت باید با فشار دستگاه کارواش یا واتر جت تیغ زد گلهای مانده بر روی در و دیوارِ دل. یک نفر با فشار آب بپاشاند بر روی در و دیوارِ دِل تا گِل های ریز و کوچک هم باقی نماند. چند نفر هم مرتب طی بزنند مثل زمین والیبال موزاییک های خانه های روستایی را. آخرین نفر هم باید بماند تا با کارواش چکمه اش را بشویند و تک و تنها کار را تمام کند. به شرط اینکه گل ولای از درز های کمد و تَرَک های دیوار دوباره جاری نشود. قصه همین است. قصه سیل ویرانگر که از آب احیاگر ایجاد شده. همین و بس. #سیل_سال_98 #اسماعیل_واقفی ﷽؛اینجا با هم یاد می‌گیریم. با هم ریشه می‌کنیم. باهم ساقه می‌زنیم و برگ می‌دهیم. به زودی به اذن خدا انارهای ترش و شیرین و ملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344 @ANARLAND

#به_هوای_سیل #سفر_به_پلدختر نوشته اسماعیل واقفی قسمت اول i) قلب قلب خانه ایست که دچار سیلاب شده. از کینه ها تلنبار شده. خانه هایی که ابتدا باید سیلاب دست از سرش بردارد.آبها که فروکش کرد.گل و لای لجن را باید بیرون ریخت با سختی و مرارت. گلهای چسبناک و بدبو. گِل که بیرون رفت باید با فشار دستگاه کارواش یا واتر جت تیغ زد گلهای مانده بر روی در و دیوارِ دل. یک نفر با فشار آب بپاشاند بر روی در و دیوارِ دِل تا گِل های ریز و کوچک هم باقی نماند. چند نفر هم مرتب طی بزنند مثل زمین والیبال موزاییک های خانه های روستایی را. آخرین نفر هم باید بماند تا با کارواش چکمه اش را بشویند و تک و تنها کار را تمام کند. به شرط اینکه گل ولای از درز های کمد و تَرَک های دیوار دوباره جاری نشود. قصه همین است. قصه سیل ویرانگر که از آب احیاگر ایجاد شده. همین و بس. آبی که مظهر شفافیت و رحمت و نرمی و آرامش است. آب حق است که از آسمان نازل می شود. انزل من السماء ماء. آسمان آبی. مثل همین آسمان پلدختر. وقتی از توی شیشه ی دودی نگاهش نکنی. ظهر پنج شنبه می رسیم پلدختر. طلبه های میبدی همراهمان هستند به حساب ریز سی و دو نفر. پنج نفر طلبه بافقی. سه نفر طلبه سفیرانی البته با خودم سه نفر. من، وحید و رضا حرمزه و دوست وحید. می شویم چهار نفر. شبیه دالتون ها به قواره ی بدنی. مجتبی 194، وحید 185، رضا172، خودم166. راننده خلقش تنگ است: - به ما گفتن پلدختر، جلوتر راه نیست یکی از بچه ها می رود پایین اشاره میکند که راه است بیا. راننده اوقاتش فضله مرغی تر از این است که با اشاره کاری سامان بدهد: - مگه سواریه. نمیشه من برم گیر بیفتم کی جواب میده. یکی از ملبّسین پیاده می شود و می رود توی شکم جاده ی شلوغ پلوغ. بنز تک با کله ی نارنجی اصیل و انواع کامیونت ها در سایز های مختلف توی جاده چپ و راست ایستاده اند. سواری ها بوق می زنند. گل و لای خشک افتاده از در و دیوار بالا می رود. آب به تازگی که نه، هشت یا نه روز است که فرو نشسته به فرمان خدا: - وَ قيلَ يا أَرْضُ ابْلَعي ماءَکِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعي وَ غيضَ الْماءُ وَ قُضِيَ الْأَمْرُ ... دانشمندان عرب این آیه را «فصیحترین و بلیغترین» آیه قرآن گفته اند...مىخوانیم که گروهى از کفار قریش، به مبارزه با قرآن برخاستند و تصمیم گرفتند آیاتى همچون آیات قرآن ابداع کنند، علاقمندانشان براى مدت چهل روز بهترین غذاها و مشروبات مورد علاقه آنان برایشان تدارک دیدند، مغز گندم خالص، گوشت گوسفند و شراب کهنه! تا با خیال راحت به ترکیب جمله هایى همانند قرآن بپردازند! اما هنگامى که به آیه فوق رسیدند، چنان آنها را تکان داد که بعضى به بعض دیگر نگاه کردند و گفتند: - این سخنى است که هیچ کلامى شبیه آن نیست و شباهت به کلام مخلوقین ندارد، این را گفتند و از تصمیم خود منصرف شدند و مأیوسانه پراکنده گشتند. مثل همین سیلی که فرو نشست. راننده همچنان پای بر سر دنده لج می کوفت. ترافیک شده بود. خبر از جلو نمی رسید. کم کم فهمیدیم همان کله نارنجی عامل ترافیک است. می خواهد دور بزند و راه را بند آورده. به راننده گفتیم برو گفت: - شما که غمتون نیست. من می مونم و حوضم ام. نمیشه سرو ته کرد. از کجا معلوم جاده رو آب نبرده باشه. کوه ریزش نکرده باشه. این جاده ها الان زیرش خالی شده. - آقای راننده برو صلوات بفرست. - اگر برم جاده بسته باشه فحش میدم گفته باشم. فحش میدم. وحید گفت: - خیلی هم خوب. فحش اشکال نداره قابل درکه. ضرری هم نداره. برو. چهارتایی خندیدم. اتوبوس با یک تکان راه افتاد. لای ماشین ها راهی باز کردیم و به زودی دویست متری کشیدیم جلو. ترافیک تمام شد. جاده های آب برده کنار کوه پیدا شد. باند رفت که چسبیده بود به کوه سالم بود. باند سمت چپ را رودخانه خروشان برده بود. سمت راستمان کوه بودو گه گاهی زمین های کشاورزی سرسبز. زمین هایی که درخت های انجیر تویش جلوه فروشی می کردند. لَختی که اتوبوس جلو رفت به پل باستانی رسیدیم. چیزی شبیه گیت. یا میدان پیروزی پاریس. با حدود هجده متر ارتفاع. البته ابعاد دقیقش توی گوگل است از اینجا همین قدر به نظر می آید. البته وقتی توی قسمت بار خاور باشی و از زیر پل عبور کنی عظمتش بیشتر هم می شود. پلی شبیه طاق کسری شاید با همان قدمت. شاید هم بی شباهت البته به شکل محراب. میانه راه اتوبوس سرعتش کم می شود. می ایستد. جاده کنار را آب برده. زیر جاده ما خالی شده. راه پستی و بلندی دارد. دارم فکر می کنم به فحش راننده که به زودی نثارمان شود. اما امت حزب الله را چه باک از چند فروند فحش آب نکشیده. میخوریم. نوش جانمان. زدیم ضربتی ضربتی نوش میکنیم. گوارای وجودمان. ما آمده ایم تا جان دهیم چند فحش هم رویش. اتوبوس با سلام و صلوات می گذرد. توی دلم می گویم، جستی ملخک.

یاحق مژه‌های بلند و مرطوبش زیر نور ماه می درخشند. شبنم‌ اشک، تمام صورتش را پوشانده است. حرف نمی‌زند. ناله می‌کند؛ فقط. گریه‌های متمادی به هق هقش انداخته؛ اما، از ترس آنکه صدایش بلند شود، دستان کوچکش را روی دهانش گذاشته است؛ مبادا که آن حرامی، باز، به سراغش آید. از کنار عمه برمی‌خیزد و کمی آن‌طرف‌تر، سرش را به بدنِ خشتی‌ام تکیه می‌دهد و همانجا می‌نشیند. عمه؛ نگاهش و حواسش، اما؛ به اوست. رقیه، زانوانش را در بغل می‌گیرد و پاهای کوچکش را زیر لباس بلند عربی‌اش مخفی می‌کند. کاش دست داشتم تا نوازشش کنم. تا در آغوشِ تنِ خاکی خود بگیرمش. کاش آن زمان که حرامی، سرِ پدرش را مقابلش گذاشت، سنگ و خشت و تمام وجودم را بر سرِ بی‌رحمش خراب می‌کردم. تا آبروی همه‌ی خرابه‌ها باشم؛ تا ابد. چشمانش را می‌بندد. نفسش کشیده می‌شود و صدایش آرام. به گمانم خواب، آرامش کرده‌است. روی صورتِ چون ماهش سایه می‌سازم تا مهتاب، مانع خوابش نشود. جانوران موذی بیابانی را به هر مشقتی که هست، دور می‌کنم تا نگویند خرابه‌ی شام میهمان نواز نبود. دلم می‌خواهد برایش لالایی بخوانم. میخوانم. لالالالا گلم باشی، همیشه در برم باشی لالالالا گل آلو، درخت سیب و زرد آلو لالالالا گل پونه، باباش رفته درِ خونه آخ....لعنت به من....داغ دلش را تازه کردم...هم‌اکنون، دوباره گریه سر دهد...دوباره بی‌تابی‌‌ می‌کند. اما نمی‌کند...چرا؟!!.... نه، گریه‌ای....نه، ناله‌‌ای....نه، آهی...همچنان سرش را روی آجرهای خشتی‌ام تکیه داده. بی حرکت. آرام. صورتش زیر نور ماه به سپیدی می‌زند. نمی‌دانم رنگ به صورت ندارد یا رنگِ ماه را به صورت دارد؟! نگاهش می‌کنم. مژه‌هایش دیگر مرطوب نیستند. نفس‌هایش هم کشیده نیستند....نفسهایش؟!! ...کدام نفس؟! ...چرا او نفس نمی‌کشد؟! ....رقیه‌جان، بلندشو! دورت بگردم....بلندشو! قربانت بروم....عمه سراسیمه می رسد. در آغوشش می‌کشد... هان رقیه؟! ...چیزی بگو میوه‌ی دلم!.... چرا چشمانش را باز نمی‌کند؟!....یکی به فریاد برسد...یکی کمک کند...این طفلِ سه‌ساله چرا گریه نمی‌کند؟.... چراضجه نمی‌زند؟...چرا نفس نمی‌کشد؟ ... صلی الله علیک یا بنت رسول الله #رقیه #خاتم

گونه برجسته و نرم‌اش را به صورتم می‌مالد تا بالاخره مرا بیدار می‌کند. - مامانی خوایش خوایش دو دستش را به هم می‌چسباند و سرش را کج می‌کند و دوباره حرفش را تکرار می‌کند. - مامان خوایش بلام برنامه تودت بذال مژه‌های بلند و مشکی‌اش با دسته‌ای موی فردار که تا روی چشم‌هایش را پوشانده، تلاقی می‌کند. دوسه بار پلک می‌زند. قطره‌ای درخشان، در پرتوی خورشید صبحگاهی متولد می‌شود. حوض سفید را دور می‌زند و درست زیر تیله مشکی وسط حوض، راهی برای آبشاری شدن پیدا می‌کند. مسیر درّ غلتان را دنبال می‌کنم. از برجستگی گونه گندمگون که می‌گذرد به دولب سرخ می‌رسد؛ برجسته‌تر از همیشه. - قربون لبت برم، چی شده - هیشی نشده یاد دیشب می‌افتم. سینه‌ام تیر می‌کشد. «یعنی به خاطر دیشبه» دیگر صدایی نمی‌شنوم. توی ذهنم اتفاقات شب گذشته را مرور می‌کنم: زینب‌سادات در را بسته بود و مشغول تعویض لباس بود. ریحانه‌سادات با دو انگشت کوچکش تقه‌ای به در زد - آجی بیام تو - نه نه را نشنید، یا شنید و نشنیده گرفت. هنوز دوسه سانتی لای در باز نشده بود که... - نععععع! برو بیروووون! اول صدای فریاد زینب آمد و بعد افتادن ریحانه بر زمین و فریاد گریه او. همه چیز در عرض چند ثانیه اتفاق افتاد. بعد از آن صداها قطع شد. دوسه دقیقه بعد هر چه ریحانه‌سادات را صدا زدم جوابی نشنیدم. بلند شدم و سرآسیمه به طرف اتاق خواب حرکت کردم. روی تختخواب دراز کشیده بود و زیر پتوی گل صورتی من آرام گرفته بود. اگر مثل همیشه لبخند بر لب نداشت می‌ترسیدم. - مامان خوایش صدای ریحانه مرا از فکر و خیال بیرون می‌آورد. نگاهم روی لبان قرمزش قفل می‌شود. دوتپه کوچک سرخ مثل تبخال روی لبهای قیطانی‌اش سبز شده است. «اگر یه فریاد زنونه اونم از خواهری که مثل جونش براش عزیزه، این بلا را سر یه بچه چهارپنج ساله در میاره، نعره نامردانه‌ی اون نانجیبا چه بلایی بر سر دختر سه ساله دراورده!؟» پشت پرده‌ای از اشک به پرچم مشکی روی دیوار خیره می‌شوم. - قربون دلت برم خانوم... امان از دل زینب... #رقیه #باب‌الحوائج‌سه‌ساله #پهلوانی ﷽؛اینجا با هم یاد می‌گیریم. با هم ریشه می‌کنیم. باهم ساقه می‌زنیم و برگ می‌دهیم. به زودی به اذن خدا انارهای ترش و شیرین وملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344 @ANARLAND

#تمرین136 #تمرین #بی‌بی‌رقیه دختر هستید. پانزده ساله. پدرتان برایتان گوشواره جدید خریده. به دل‌تان می‌افتد این گوشواره را نذر حضرت رقیه سلام الله علیها کنید. همان شب یک رویای شیرین می‌بینید. فردا ظهر وقتی پدرتان از سر کار برگشت می‌خواهید برایش خواب‌تان را تعریف کنید. 🔸 بابا دیشب یک خواب دیدم. خواب دیدم توی حرم حضرت رقیه هستم.... جمله بالا را ادامه دهید.... #تمرین #محرم‌الحرام #اول_شخص #داستان ﷽؛اینجا با هم یاد می‌گیریم. با هم ریشه می‌کنیم. با هم ساقه می‌زنیم و برگ می‌دهیم. به زودی به اذن خدا انارهای ترش و شیرین وملس. نشانی باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/821624896Cb1d729b741 نمایشگاه باغ🔻 https://eitaa.com/joinchat/949289024Cec6ee02344 @ANARLAND

#قلم‌های_عزادار1 از کنار ایستگاه صلواتی کنار مسجد گذشتم. صدای بلند مداحی از ضبط صوت، فضای کوچه را پر کرده بود: امیری حسینُ و نعم الامیر... جوانی با سینی چایی به طرفم آمد و گفت: - تا چایی‌تون رو میل بفرمایید، مراسم داخل مسجد شروع میشه. نتوانستم دستش را رد کنم. یک لیوان برداشتم و عطرش را در بینی احساس کردم. جوان، دستش را به پشتم گذاشت و من را با خود به سمت مسجد برد. با آن ریخت و قیافه حتی تصورش را نمی‌کردم که نگاهی به من بیندازند، چه رسد دعوت به مراسم. چند دقیقه‌ای نگذشت که خودم را میان جمعی سیاه‌پوش دیدم... ادامه‌اش با شما #محرم

- بابا دیشب دیدم تو حرم حضرت رقیه هستم. بابا! گوشواره چه به درد می‌خوره؟ بابا! من نمی‌خوام گوشواره هامو. بابا، رقیه می‌گفت گوشواره هامو کشیدن، گوشاش کبود بود، بابا! من نمی‌خوام گوشواره هامو. گوش هاش خونی بود، به گوشواره هام نگاه کرد و شروع به گریه کردن کرد. درد داره بابا، من نمیخوام اینا رو بابا. #گل‌یاس #تمرین136

#تمرین136 بابا دیشب خواب دیدم توی حرم حضرت رقیه هستم اما حسی عجیب پر و بالم را گشود.. کودکی کنار ضریح نشسته و اشک میریخت گویا دلتنگ کسی بود.. جلو رفتم و دست بر شانه اش زدم: _چرا گریه میکنی؟ قطره ای اشک از گوشه چشمش سرازیر شد + پدرم به جنگ رفته و مدتی که ازش خبری نداریم و مادرم شدید بیقرار است وقتی یاد بابا می افتم گریه امونم نمیده حضرت رقیه در فراغ پدر چه کشیده را نمیدانم دیگر..

بابا دیشب خواب دیدم. خواب دیدم توی حرم حضرت رقیه هستم. آنجا سرد و نمناک بود. نمی‌دانم چرا... صدای گریه شنیدم! به سمت صدا رفتم. دختری کوچک گوشه ی حرم، روی سنگ های سرد نشسته بود. گریه می‌کرد و مدام می‌گفت: بابا کجایی؟ روبرویش نشستم. صورتش کبود بود. خون تمام صورت کوچکش را گرفته بود. دستم را روی شانه اش کشیدم. سرش را بالا آورد و با ترس گفت: اومدی منو بزنی؟ مسلمونی؟ اگه مسلمونی تو قرآن خوندی (فاما الیتیم فلا تقهر)؟ نزنیا! نزن منو. من بابا ندارم وای بابا! او رقیه بود. گوش هایش کبود شده بود. بابا! تا گوش های کبود رقیه جلوی چشمم است چگونه گوشواره را آذین گوش هایم کنم؟ #تمرین136 #سادات

" به‌نام‌خدای‌حسین" بابا دیشب یه خواب دیدم. خواب دیدم توی حرم حضرت رقیه هستم... توهم کنارم بودی بابا، دستم وگرفته بودی که گم نشم‌. یه دختر سه چهارساله گوشه ای نشسته بود، گریه می‌کرد، ازش پرسیدم چی شده؟! گفت: «گوشواره هامو دزدیدن» خیلی گریه می‌کرد، بامهربونی بهم نگاه کردی! منم گوشوارمو بیرون آوردم بهش دادم و گفتم: «گریه نکن، بیا گوشوارهٔ من برای تو» نمی‌دونی بابا چقدر خوشحال شد، گفت: «به بابا حسینم میگم گوشوارتو بهم دادی» بابا من گوشوارمو نمی‌خوام، اونا رو نذر حضرت رقیه کردم... #تمرین136 #محرم‌الحرام #داستانک #شهربانو

"بسم رب الحسین" بابا دیشب خواب دیدم تو حرم حضرت رقیه بودم... ولی بابا مثل همیشه نبود بی روح و دلخراش بود گویا غم گریبان گیر آنجا شده بود دختران دست به دست باباهایشان بودند یکی در بغل پدرش و دیگری کنار آن ولیکن در کنجی از حرم دخترکی نشسته بود بابا دلم برایش شکست خیلی شکسته و مظلوم بود و از درد به خود می پیچید لاله گوش هایش کبود و سرخ بود گویا گوشوارش با زور کشیده شده است کنج کاوی کردم و از او پرسیدم چی شده!؟ در پاسخم گفت ناکسی گوشواره هایش رو دزديده است بردباری نکردم وهمون گوشواره هایی که برایم خریده بودی را در اوردم و به آن دخترک دادم یک ذره خندید و گفت:(سفارشت را پیش بابا حسینم میکنم) بابا من گوشوارهامو نذر حضرت رقیه کرده ام:) A.M #تمرین136 #محرم‌الحرام #داستانک

حرم کوچک بود. و قبری کوچک در وسطش می‌درخشید. همه جا غرق نور بود. نورهایی درخشان که گویی ستاره‌هایی اند از آسمان سربرآورده. می‌درخشیدند چه درخشیدنی. آهسته به قبر نزدیک می‌شدم و محو تماشای ستاره‌های آسمان حرم بودم که متوجه شدم آنها ستاره نیستند. در و یاقوتهایی‌اند، آویزان از زنجیرهایی درخشان، که سرشان به شاخه های انگور متصل است. شاخه‌ها را که دنبال کردم، گوشه‌ی حرم، تنه‌ای تنومند دیدم، گویی سر فرو آورده و هزاران هزار گوشواره‌ی زرین از شاخسارش آویزان. آنقدر زیبا که چشم را خیره و هوش را می‌زدود. ناگاه، صدایی حواسم را از خوشه‌های زرین انگور برید. سر که برگرداندم، کودکی دیدم به زیبایی فرشتگان و به روشنایی خورشید. چهره‌اش می‌درخشید بیش از هر درخشنده‌ای و چشمانم را محو می‌کرد بیش از هر محو کننده‌ای. همینکه دست کوچکش را در دستم نهاد، گویی روح به تازگی در درونم دمیده شد و تمام ذرات وجودم زندگیِ دوباره یافت. او مرا با خودش همراه کرد و بیش از سه قدم برنداشت، که ناگاه همه چیز رنگ دیگری به‌خود گرفت. هنوز درخت انگور پابرجا، اما اینبار تنها نبود. باغی وسیع روبروی‌مان بود، تماما از درختان تاک پوشیده، که شاخسارشان به آسمان متصل بود و از آن شاخسار هزاران هزار، خوشه‌ی زرین آویخته! محو آنهمه زیبایی، خویش از یاد برده بودم و انگار نفسهایم بازدمی نداشت. تا دستم از دست دختر زیبارو رها شد، باز به حرم بازگشتم. هنوز خوشه‌های زرینِ گوشواره‌، بالای سرم می‌درخشید اما دیگر مجذوب کننده نبود. که این قطره‌ای بود از دریایی بیکران و نامشهود! سر که برگرداندم دختر هنوز روبرویم بود. لبخندی زد و باصدایی به لطافت و خوشبوییِ گلبرگهای تازه روییده ی گل سرخ، سخن گفت: نذرت قبول دختر ایرانی. پدرم پس از این به دیدار تو می آید و خواسته ات را به اجابت میرساند. که اوست شفاعت کننده تمام شیعیانش. تا صدایش پایان گرفت، ذرات وجودم از شور و غلیانِ وصف ناپذیری که با شنیدن صدایش گرفته بود، فرونشست و جوش و خروشش ساکت شد. سخنش مرا به یاد گوشواره ی خوشه مانندی که در دست داشتم انداخت. قرار بود آن را داخل ضریح بیاندازم، اما کدام ضریح؟ اینجا پر بود از لطیف‌ترین ذرات هستی که آهن و فولاد در آن جایی نداشت. تا این جملات از ذهنم گذشت، دخترزیبارو، دست دراز کرد و به شاخه‌ای نورسیده، از شاخسار درخت اشاره کرد. شاخه آهسته رشد کرد و خودش را از لابلای شاخسار تنومند درخت پایین کشید. به زیبایی در خود پیچید، پایین آمد و نزدیک شد. جایی بین من و آن دختر، متوقف شد و برگ سبزی کوچک، رویش جوانه زد و شکوفه داد. شکوفه‌ی زیبا، دهان گشود و با صدایی به ظریفی چکیدن قطره آبی در برکه سخن گفت: گوشواره را در پیچ نورسیده‌ی تاکم بنه، تا نذرت را بهمراه خود به آسمان، و نزد اربابی برسانم که هیچ‌گاه، خواسته‌ی دردانه‌ی جفادیده‌اش را رد نخواهد کرد. حس عجیبی داشتم. انگار صدایی بهشتی تمام دل و جانم را پرکرده بود و من، در قبال اینهمه ظرافت، در حال جان دادن بودم. نام ارباب را که شنیدم، انگار تمام سلولهایم آتش گرفت. سوخت و اشکی، آرام از گوشه‌ی چشمم غلتید. گوشواره را بالا گرفتم و به شاخه‌ی تاک رساندم. تاک چرخید و گوشواره را درآغوش گرفت. سپس، آن را با خودش بالا برد و به نوری درخشان که به تازگی، تمام حرم را خورشیدوار پرکرده بود رساند. نور درخشید و درخشید، و از درخشش‌اش، گوشواره‌ی کوچک من، درخشیدن گرفت. شعله کشید و مثل شمعی کوچک گریید. آب شد و باردیگر از نو ساخته شد. شد، شبیه تمام خوشه های زرین دیگر، از شاخسار درخت آویخته. پس از آن، نور که انگار جانی برقرار در خود داشت، روی بر من کرد و بر من تابید. تمام وجودم را، از سپیدی و پاکی اش پرکرد و ناگهان خاموش شد. حالا دیگر، درخشش خوشه های آویزان از تاک، برایم درخشش نداشت و چشم گریانم، به دنبال خورشیدِ درخشانی بود که از من روی برتافته بود. بی‌اراده، چشمان گریانم را فروبستم و تا باز کردم، هیچ ندیدم، هیچ...جز ضریح کوچک دردانه‌ی ارباب، که مرا برای لحظه‌ای در خودش غرق کرد. سیرابم کرد و باز، مرا از دریای وجود بیکرانش، زندگی تازه‌ای بخشید. #تمرین136 #تمرین #بی‌بی‌رقیه #(: