برگ عيشى به گور خويش فرست * كس نيارد ز پس، تو پيش فرست

خانه پر گندم و يك جو نفرستاده به گور *برگ مرگت چو غم برگ زمستانى نيست

به قبرستان گذر كردم صباحى * شنيدم ناله و افغان و آهى شنيدم كلّه اى با خاك مى گفت * كه اين دنيا نمى ارزد به كاهى

نظامی گنجوی: يكى روز من نيز در عهد خويش سخن ياد مى كردم از عهد پيش غم رفتگان در دلم جاى كرد دو چشم مرا اشك پيماى كرد شب آمد يكى زان غريقان آب چنين گفت با من به هنگام خواب غم ما به آن شرط خوردن توان كه باشى تو بيرون از اين كاروان

اما برخی آیاتی که می توان به خط نوشت إِنَّكَ مَيّتٌ وَ إِنَّهُم مَّيّتُونَ (زمر/30) قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِى تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلقِيكُمْ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى علِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهدَةِ فَيُنَبّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ (جمعه 8) فَلَوْلَآ إِن كُنتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ* تَرْجِعُونَهَآ إِن كُنتُمْ صدِقِينَ واقعه 86 و 87)

امام علی در نهج البلاغه نامه 27 می فرمایند: «وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللَّهِ أَنَّ الْمُتَّقِینَ ذَهَبُوا بِعَاجِلِ‏ الدُّنْیَا وَ آجِلِ الْآخِرَةِ فَشَارَكُوا أَهْلَ الدُّنْیَا فِی دُنْیَاهُمْ وَ لَمْ [یُشَارِكْهُمْ أَهْلُ‏] یُشَارِكُوا أَهْلَ الدُّنْیَا فِی آخِرَتِهِمْ سَكَنُوا الدُّنْیَا بِأَفْضَلِ مَا سُكِنَتْ وَ أَكَلُوهَا بِأَفْضَلِ مَا أُكِلَتْ فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ الْجَبَابِرَةُ الْمُتَكَبِّرُونَ ثُمَّ انْقَلَبُوا عَنْهَا بِالزَّادِ الْمُبَلِّغِ وَ الْمَتْجَرِ الرَّابِحِ أَصَابُوا لَذَّة؛ و بندگان خدا بدانید که پرهیزگاران ـ مردند و ـ بر دنیای گذرا و آخرت آنان شرکت نداشتند. در دنیا زیستند هر چه نیکوتر و نعمت دنیا را خوردند هر چه بهتر. پس از دنیا چون نازپروردگان نصیب بردند و چون سرکشان نعمتش را خوردند. سپس از این جهان رخت بربستند با توشه‌ای که به مقصدشان رساند و سودایی که سودشان را فراهم آورد. در دنیا طعم لذت زهد چشیدند و یقین کردند که فردا در آخرت، همسایه خدا گردند. دست دعای آنان برنتابد و بهره‌شان از لذت کاهش نیابد».

خواندن سوره واقعه در هر شب و خواندن سوره یس و تبارک در شب جمعه در ادامه برخی روایات در باره یاد مرگ 👇👇👇👇

در خطبه 99 می فرمایند: «أَلَا فَاذْكُرُوا هَاذِمَ‏ اللَّذَّاتِ‏ وَ مُنَغِّصَ الشَّهَوَاتِ وَ قَاطِعَ الْأُمْنِیَاتِ عِنْدَ الْمُسَاوَرَةِ لِلْأَعْمَالِ الْقَبِیحَةِ وَ اسْتَعِینُوا اللَّهَ عَلَى أَدَاءِ وَاجِبِ حَقِّهِ وَ مَا لَا یُحْصَى مِنْ أَعْدَادِ نِعَمِهِ وَ إِحْسَانِه‏؛ هان! بر هم زننده لذات، تیره کننده شهوت‌ها و برنده آرزوها را به یاد آرید، آن هنگام که به کارهای زشت شتاب می‌آورید و از خدا یاری خواهید، بر گزاردن واجب او ـ چنان که شاید ـ و نعمت و احسان او که به شمار نیاید».

حکمت 31 «مَنِ‏ ارْتَقَبَ‏ الْمَوْتَ‏ سَارَعَ فِی‏ إِلَى الْخَیْرَات‏؛ آن کس که مرگ را انتظار می‌کشد، در نیکی‌ها شتاب می‌کند»

در کتاب مصباح الشریعة، منسوب به امام صادق(ع)، ص171 هم آمده: قالَ الصَّادِقُ (ع): ذِکْرُ الْمَوْتِ یُمِیتُ الشَّهَوَاتِ فِی النَّفْسِ وَ یَقْطَعُ مَنَابِتَ الْغَفْلَةِ وَ یُقَوِّی الْقَلْبَ بِمَوَاعِدِ اللَّهِ تَعَالَى وَ یُرِقُّ الطَّبْعَ وَ یَکْسِرُ أَعْلَامَ الْهَوَى وَ یُطْفِئُ نَارَ الْحِرْصِ وَ یُحَقِّرُ الدُّنْیَا. امام صادق(ع) فرمود: یاد مرگ؛ ۱- شهوت‌های نفس را می‌کشد ۲- ریشه غفلت را قطع می‌کند ۳- باورمندی به وعده‌های خدای متعال را تقویت می‌کند ۴- سرشت را لطیف می‌کند ۵- پرچم‌های هوسرانی را درهم می‌شکند ۶- آتش آزمندی را خاموش می‌کند ۷- دنیا را حقیر می‌گرداند.

خطبه 64 «وَ مَا بَیْنَ‏ أَحَدِكُمْ‏ وَ بَیْنَ الْجَنَّةِ أَوِ النَّارِ إِلَّا الْمَوْتُ أَنْ یَنْزِلَ بِه‏؛ میان شما تا بهشت یا دوزخ، فاصله اندکی جز رسیدن مرگ نیست»