ما همانند مترسک هایی بودیم که هیچوقت مارا برای خود نخواستن، بلکه نقش ما دراین زندگیه کوتاه و به سود همه اما به زیان خودمان بود.
ما زخمیه نقش های بی پایان پر تکراریم!
چه حماقتی! ما از این که نکند تمام زندگی مان به هدر برود وحشت داریم، اما هر روز از تکه تکه دور ریختن آن ابائی نداریم:)
‹اغمــٔـا›
توییت امشب:
نگران نباشید، بخشش شما باعث نمیشود
طرف مقابل با عواقب رفتارش روبرو نشود:))!
اسپویل کنم زندگیتونو؟ از یه جایی به بعد خصوصا بعد دوران دانشجویی به مرور تنهاتر میشی و زندگی خیلی جدی تر..