یه وقتایی تو تنهاییام حس میکنم یه درد کُشنده میاد سراغم... انگاری یکی قلبمو از سینه درمیاره و با تموم توانش جلوی خودم فشار میده... خون قلبم از لای انگشت‌هاش میچکه و من فقط نگاه میکنم... نگاه می‌کنم و یهو یادم میاد که چطوری دونه دونه آدمای زندگی‌مو از دست دادم و قدر ندونستم... حالا هر وقت دلتنگی‌شون میشم؛ حسِ دردِ یه قلبی که داره مچاله میشه رو دارم...

دیگر سراغم را نگیر.. خودَم را جایی در این زندگی گم کرده ام، دنبالم نگرد پیدایم نمیکنی:)))

من گم شده ام تو مرا به خودم برسان . . .

چکیدن اشک از چشمانی بسته.؛

-ولی من نمیخوام زنده بمونم،میخوام زندگی‌ کنم؛

شایدم دستای ما واسه اینکه همه چی رو با هم داشته باشیم زیادی کوچیکه(:

و این...

کاش آخر این مرگ "زندگی" باشه.

انقد نگفتیم و خونده نشد که گفتن هم خوبمون نمیکنه . . !

‏در نهایت خود ما اصلا برای بقیه مهم نیستیم، حسی که اونا از بودن یا نبودن ما کنار خودشون دارن براشون مهمه .

همزمان که اون با خودش میگفت چقدر احمقه که نفهمید بهش دروغ گفتم، من داشتم با خودم میگفتم چقدر احمقه که فکر میکنه نفهمیدم بهم دروغ گفته؛)!..

امروز دلتنگی داره ازم چکه میکنه . .