زار میزند به تنمان زندگی ، میان این همه بیهودگی لا علاج ؛

و در من خیابانیست، که هیچکس از آن عبور نمیکند. . .

روحم را میتوانم به دستان پیرمردی که سال‌ها حمالی کرده است تشبیه کنم، همانقدر خسته‌و چروکیده:)

نمیدانم کجا و برای چه می‌روم و راه را گم کرده‌ا‌م ، ترسیده به سمتِ جلو گام برمیدارم و هیچ از مقصد نمیدانم ، ترسم رسیدن به کوچه‌های بن‌بست و ماندن در شب های تار است ، آه عزیزِ من ؛ ای‌کاش در روزگارِ بهتری میزیستیم ، ما همگی حیف بودیم .

آدم دلش برای چیزهایِ عجیبی تنگ می‌شود. آن‌قدر عجیب که می‌داند درباره‌یِ ابعاد دلتنگیش با خودش هم نباید حرف بزند:))))

ما دور بودیم و حسِ نزدیکی فقط اشتباهِ محاسباتی بود.

میگفت: ‏همیشه حواسمون به رفتن هاست ولی کاش یه بارم به نرفتن ها فکر کنیم اونایی که دلشون رو شکوندیم ولی باز هم موندن!

ولی مهم نیست که بعدا چی میشه ،مهم اینه که خیلی چیزا دیگه مثل قبل نمیشه.

مبتلا شده ام به آنچه که علاج ندارد'

تنی نحیف حاملِ بغض چند صد تُنی داشت.

:>>