میگفت: به هر چیز در جهان پناه بیاوری، در امان خواهی ماند؛ اما كافیست انسان بفهمد بیپناهی.
‹اغمــٔـا›
زِ هر افتادنی برخاستن هست، مگر از اعتبار چشم و از دل . .
غم زمانه خورم یا فراق یار کشم؟
به طاقتی که ندارم، کدام بار کشم . .
و من فرو رفتم
در چیزی که نامش را نمیدانستم،
اما از زخم عمیقتر بود
و از مرگ اندکی خفیفتر.
‹اغمــٔـا›
توییت امشب:
و بعد از یک فروپاشی، هرگز آن آدمی که بودی نخواهی شد:))!
انسان وقتی بیش از حد رنج بکشد،
وضعیتش به کمدی نزدیک میشود؛
و میتواند به دردناکترین چیزها هم بخندد.
آدمی ست دیگر؛ یک روز حوصلهی هیچ چیز را ندارد دوست دارد خودش را بردارد بریزد دور..
فروپاشی روانی همون جاییه که میبینی آخرین پناهت هم داره مثل بقیه باهات رفتار میکنه…!