چروک برداشتهام از غم..
انگار ک سالها و روزها و شبهاست ک در آبهای اندوه جهان شناورم.
‹اغمــٔـا›
مثلِ سکوت طولانی ناشی از خاطره میان خندهها .
مثلِ تکههای بههمریخته پازل .
شب دوباره همانیم؛
آزرده، غمگین، تنها و ترسیده از دنیا ..
حتی اگر تمام روز، در قویترین حالت ممکن یک انسان زیسته باشیم.
هرشب، در گوشهای از این شهر
آدمهایی بخاطر پا گذاشتن..
بر مین خاطرات جان میدهند !.
گفته بودی: اندوهت را به خاک بسپار؛
سپردم، باران آمد..
اندوهِ دیگری جوانه زد . .
‹اغمــٔـا›
توییت امشب:
انسانها همگی محکومند که روزی بمیرند؛
اما ایستاده مردن بهتر از زانو زده زیستن است:))!
میگفت: آدمها یک بار عمیقا عاشق میشوند، چون فقط یک بار نمیترسند که همه چیز خود را از دست بدهند؛ اما بعد از همان یک بار، ترسها آنقدر عمیق میشوند که عشق، دیگر دور میایستد.