چقدر غمانگیز است
که آدم تماموقت مراقب باشد
تا آنچه را احساس میکند به زبان نیاورد !
آدم است دیگر .
گاهی دلش می خواهد خودش را بردارد، مچاله کند، پرتاب کند یک جای خیلی دور...
مثلا وسط یک خاطره، میان یک نگاه، در آغوش یک آدم،
در آغوش یک آدم....
گاهیوقتا یکی وارد زندگیت میشه که
حاضری به خاطر یه بار بغل کردنش
کیلومترها راه رو طی کنی..
ولی یه روز بالاخره تو یه گوشه از این شهر درندشت پیدات میکنم یقتو میگیرم و تمومه حرفاعه دلمو میکوبونم تو صورتت:)!
‹اغمــٔـا›
حافظ مینویسه :
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
‹اغمــٔـا›
صائب تبریزی جواب میده :
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را
هر آن کس چیز می بخشد، ز جان خویش می بخشد
نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را