اگه میشد فراموشی رو به امری اختیاری تبدیل کنم خوب میشد. در واقع عالی میشد. مگه همهی رنجهای آدمیزاد از همین به یاد آوردن نیست؟
من از نبودن کسی ناراحت نمیشم، فقط بابت اعتمادی که از بین رفت و احساسی که حیف شد، غمگین میشم.
به یه چیزهایی نباید امیدوار بود عزیز من. یه امیدهایی رو اگه نکشی، اون امیدها تو رو میکشن.