که پس از هر درد شکستم و تبدیل به کسی شدم که هرگز او را نمی‌شناختم...

بچه که بودم از عصر ها خیلی بدم میومد؛ ناهارو که می‌خوردیم، همه عادت داشتن که می‌خوابیدن و من تنهاترین کودک دنیا می‌شدم بدون هم بازی ، بدون تفریح ، بدون دلخوشی و بدون یک هم‌صحبت، الانم خیلی وقته عصره، خیلی ام عصره !

ما رشد میکنیم دقیقا از همونجایی که زخم خوردیم:))!

سلام

شهر من دریا ندارد ؛ پر از جوی‌هایی‌ست با ادعای اقیانوس .

مثه پرنده ایَم که آزاده‌ اما نمیدونه کجا بره...

میگفت: ‏طرفت آدم اشتباهیه ، وگرنه دل به دل راه داره:))

ولی انگار ‏کلا خدا یادش رفته یه بنده‌ای هم اینجا داره.

دلم میخواد با همه اونایی که بخاطرشون آنلاین می شم تو یه خونه زندگی کنیم و گوشیمو واسه همیشه بندازم دور !"