همانند رفتن و تا همیشه برنگشتن ؛

و سلام بر آنهایی که فراموش شده‌اند اما نتوانسته‌اند فراموش کنند . . !

غم پروریم ، حوصلهٔ شرحِ قصه نیست.

همچنان دنبالِ آن چیزی می‌گردم که‌ با گم کردنش گم شدم: ).

در پس گریه های پنهانی جان میداد؛

حالا دیگر نه زندگانی میکنم و نه خواب هستم، نه از چیزی خوشم می آید و نه بدم می‌آید، من با مرگ آشنا و مأنوس شده‌ام.

خسته‌ام، خسته از این گونه دوام آوردن؛

ولی خب از یه جایی به بعدم خسته میشی از اینکه حواست به حال بقیه باشه و کسی حواسش به حالت نباشه . . .

آدمای صبور یه دفعه میرن، دقیقاً وقتی که حواستون به یکی دیگه‌ست..! با یه لبخند سرد برای همیشه میرن و جای خالیشون برای همیشه تو قلبت میمونه..! آدمای صبور بودنشون توی زندگیمون شاید خیلی معلوم نباشه ولی نبودنشون زجر آوره !

دوست دارم وایسم وسط شلوغی داد بزنم اره من دیگه خسته شدم .