#حسین‌جان 🌱 هر روز خلق را سر یاری و صاحبیست ما را همین سر است که بر آستان توست #صلے‌الله‌علیڪ‌یااباعبدالله #اللهم‌الرزقنا‌‌حرم #ما_ملت_امام_حسینیم 🌸🍃 @ahmadmashlab1995💞

🕰زمان آن نرسیدست تا که برگردی↻⚡️ #یاایهاالعزیز🌱🌸 | #اللهـم‌عجـل‌لولیـڪ‌الفـرجـــ| ✅ @Ahmadmashlab1995

"شماهـا‌ڪسۍرو‌دردنــیآسراغ‌دارید ڪہ‌قبل‌از‌این‌ڪہ‌شما‌بدنیآ بیاید، خودشوبـراتون‌ڪشتہ‌باشہ؟ :) +ایــن‌شهـداخیلےشماهارودوسٺ‌دارن:) بیاییددستـتوݩ‌رو‌ازدســـت‌شـهیدآن جدانڪنید.....♥️✨ #حـاج‌حسـین‌یڪتا💡 ✅ @AhmadMashlab1995

... گاهۍ‌ یڪ‌ نگاه‌ حرام‌ #شهادت‌ را‌ براۍ ڪسۍ ڪہ لیاقت #شهادت دارد؛‌ سالهـا‌ عقب مۍاندازد‌. چہ‌ برسد بہ ڪسۍ ڪہ هنوز لایقِ‌ ‌#شهید شدن را نشان نداده است.😔💔 #سردارشهیدحسین‌خرازۍ.. #هر_روز_بایک_شهید🍁 °•|🥀#j๑ïท ➺ @Ahmadmashlab1995

میگفت که : فکر‌کن‌برےگلزار‌شهدا... روےقبرا‌رو‌بخونےو‌برسے به‌یه‌شهیدهم‌سنت (: اونوقته‌که‌میخواے سربه‌تنت‌نباشه :(♥️🌱 +راست‌گفت‌نه..؟🥺💔😭 🏴| @AhmadMashlab1995

‏روحانی گفته بخاطر کرونا نیومدم لایحه بودجه رو تقدیم مجلس کنم. حالا شما بهش بگو فردا میخوایم بریم تو راکتورا بتن بریزیم تا آمریکاییا خوششون بیاد، شیش و نیم صبح با دوتا کیسه سیمان اونجاس😐 ✅ @AhmadMashlab1995

{🌸✨} #حاج‌اسماعیل‌دولابی‌: با‌خدا‌حرف‌بزن؛ خدا‌گوش‌میدهد‌😍 و‌این‌گوش‌دادن‌‌باعث‌می‌شودکہ‌ حرف‌زدن‌را‌یاد‌بگیری...💫 ✅ @AhmadMashlab1995

مثل‌عکس‌رخ‌مهتاب‌کہ‌افتاده‌درآب دردلم‌هستےو بین‌من‌وتوفاصلہ‌هاست...🌙💔 #شهید_احمد_مشلب🥀🕊 #هر_روز_با_یک_عکس ✅ @AHMADMASHLAB1995

نیستےوحـالا؛ هـࢪپنجشنبہ‌کـہ‌مےشـود، مـآوگࢪیـہ‌وخاطـࢪه‌هـآ جمـع‌مےشویـم دورِنـبــودنت...(:💔 مزاࢪ #شهید_احمد_مشلب🌾 #پنجشنبہ‌هاےدلتنگے🥀🕊 #هدیہ‌بہ‌ࢪوح‌پاڪ‌شھداصلـوات🌸🦋 ✅ @AhmadMashlab1995

#رمان_دلارام_من #قسمت_نود_پنج از کفشداری 2 وارد رواق میشوم. همه چیز جدید است؛ اما آشنا. همه جا نور است و نور و نور، بوی گلاب می آید؛ صدای زمزمه و مناجات درهم پیچیده و به آسمان میرود، صدای یکنواخت و ملایم. #هوهوی_باد_نیست_که_پیچیده_در_رواق #خیل_مالئکند_رضا_یا_رضا_کنند... ضریح را که میبینم، تمام حرفهایی که آماده کرده بودم اشک میشود. زیرلب سلام میدهم؛ جمله ای زیباتر از این به ذهنم نمیرسد: السلام علیک یا شمس الشموس وانیس النفوس. #آمده_ام_شاه_پناهم_بده... وقتی صدای زنگ می آید، راضیه خانم میگوید: فکر کنم علیه! با این حرفش میروم به اتاق تا چادر سرم کنم. از صبح تا به حال، سعی کرده ام حال دگرگونم را عادی نشان بدهم؛ اصلا نمیفهمم اطرافم چه میگذرد، با خودم قرار گذاشته بودم در این پنج روز سراغ گوشی و فضای مجازی نروم ولی نشد؛ یعنی زهرا نگذاشت بس که زنگ زد و پیام داد که سروشت را چک کن! از صبح تاحالا که خبرشهادت محسن حججی را خواندهام، آشوبم و آن عکس معروف از جلوی چشمم دورنمیشود. آخرین عکس و شاید افسون کننده ترین عکس دنیا. (بعید است عکس شهید حججی را ندیده باشید؛ برای همین لزومی نیست توصیفش کنم... همه با آنچه برما و آن روضه مصور گذشته آشناییم) صبح با حامد از حرم برگشته بودیم، بعد هم حامد با علی و حاج مرتضی رفتند حرم؛شاید هم خرید؛ کاش حامد زودتر برسد، کاش یک کسی پیدا شود که بتوانم با اودرباره حس غریبم بعد از دیدن عکس شهید حججی حرف بزنم، در دل با امام سخن میگویم تا کمی سینه ام سبک شود. عمه هم که با راضیه خانم سرگرم است! اصال انگار کسی حواسش به من نیست! البته من به تنهایی عادت دارم؛ تازه، بهتر ازاین است که بخواهند هربار روی زخمت نمک بپاشند. حداقل اینجا دوستم دارند. صدای الله گفتن علی از بیرون می آید؛ میروم بیرون و زیرلب سالم میکنم؛ آنقدرآرام که بعید است صدایم را شنیده باشد! مشغول ظرف شستن میشوم، این بهترین راه برای پنهان کردن احساسم است. علی نان و غذاهایی که خریده را به مادرش تحویل میدهد و در همان حال میگوید: شنیدین چی شده مامان؟ و سعی میکند خودش را با جابه جا کردن و جادادن کیسه ها سرگرم کند. راضیه خانم با تعجب میگوید: نه! علی آه میکشد و با صدای خش داری میگوید: یکی از نیروهای سپاه قدس رو اسیر کردن، امروزم شهیدش کردن! عمه که انگار از هیچ جا خبر ندارد کنار راضیه خانم می ایستد و میپرسد: کیا؟ علی با نفرت و بغض میگوید: د... داعشیا دیگه... دنیا دور سرم میچرخد؛ اعصابم به اندازه کافی خورد است. دو-سه قاشق و چنگالی که زیر شیر گرفته ام، از دستم می افتد و صدای نسبتا بلندی میدهد. همه برمیگردند طرف من و درواقع صدای قاشق ها! منتظر سوالشان نمیمانم، چون میدانم اگر کلمه ای حرف بزنم بغضم میترکد. تقریبا میدوم به سمت اتاق و در رامیبندم؛ مینشینم روی تخت فنری هتل، چقدر از تخت های فنری متنفرم! برایم مهم نیست بقیه از رفتارم چه تحلیلی دارند؛ صدای اذان میآید. چه فرصت خوبی! برای حرم رفتن دیر است چون حرم موقع نماز غلغله میشود. میایستم به نماز؛ با تکبیره الاحرام، اشکم درمی آید، انگار از خدا گله داشته باشم،تمام حرفهایم را زدم؛ اینکه چرا انقدر دل نازک شده ام؟! واقعا هم نمیدانم چرا در جوار حرم دلارام، ناآرامم؟ چرا باید برای شهادت کسی که نمی شناسمش اینطور پریشان شوم؟ چرا هم دنبال کسی برای درد و دل کردن میگردم و هم میخواهم احساساتم را پنهان کنم؟ حججی« آن عکس شاید چون ترسیده ام از اینکه ممکن بود حامد من بجای »شهید باشد. از فکر آن روز هم سرم تیر میکشد! به خود نهیب میزنم: چقدر مغروری حوراء! خجالت بکش! مگه فقط تو مهمی؟ گوش تیز میکنم، صدای علی می آید که نحوه شهادت شهید بی سر را توضیح میدهد، و من آرام گریه میکنم؛ صدای زنگ می آید و بعد سلام و احوال پرسی حامدو عمه و بقیه دوستان باهم. ناگهان حامد در را باز میکند، ازجا میپرم و سعی میکنم اشکهایم را پاک کنم؛حامد با لبخند خشکیده ای نگاهم میکند؛ تکیه میدهد به دیوار و در را میبندد. احساس میکنم نگاهش دلخور است؛ نمیدانم از کی؟ از من؟ نمیتوانم حرفی بزنم؛ سنگینی نگاهش روی سرم سایه میاندازد، طوری که نگاهم را میدزدم. میگوید: پس خبرو شنیدی؟ سرم را تکان میدهم. میگوید: از چی میترسی؟دوست دارم بگویم «از اینکه روزی تو بجای صاحب آن عکس باشی» اما زبانم نمی چر خد؛ فکم قفل شده اصلا؛ فکرش باعث میشود دوباره اشکم دربیاید. حامد آه میکشد: اینهمه باهم حرف زدیم، چی شد؟ سرم را تکان میدهم که هیچی. مینشیند روبرویم، روی تخت کناری. میگوید: میدونم نگرانمی، ولی این حرفا از تو بعیده؛ تو تنها کسی هستی که میفهمی چی میگم؛ ازت خیلی بیشتر از اینا انتظار دارم. #ادامہ_ دارد... به قلم فاطمہ شکیبا 🦋🕸..↷ @AhmadMashlab1995

#رمان_دلارام_من #قسمت_نود_شش هنوز حرفی نمیتوانم بزنم. ادامه میدهد: میدونم لازم نیست برای تو توضیح بدم بااینکه خیلی بهت وابسته ام ولی باید گاهی از چیزای خوبمون بگذریم؛ اینو تو بهتر ازمن میفهمی؛ بعدم، تو که ایمان داری شهادت مرگ نیست؛ چیزی نیست که بخاطرش ناراحت شد، پس چرا اینجوری میکنی؟ به چشم هایش نگاه میکنم: نمیدونم! دلم آشوبه! ولی عقب نکشیدم. میخندد: بیا ناهار، همه نگرانت شدن، گفتن حوراء چش شد یهو؟ بعدم یکم بخواب که شب بریم حرم باهم. چادرم را مرتب میکنم و از اتاق میروم بیرون؛ حامد که تاز ه وضو گرفته و صورتش راخشک میکند، میگوید: آماده ای بریم؟ سر تکان میدهم؛ عمه که تازه با پدرومادر علی از حرم برگشته و مشغول شام است،میگوید: مطمئن باشم شام خوردین؟ حامد دکمه های سر آستینش را میبندد و شانه را از جیبش در می آورد: بله، خیالتون راحت. - کی برمیگردین؟ -ندبه رو میخونیم و میایم ان شالله. - مواظب باشید. - چشم. اینجایی که اقامت داریم یک زائرسرای سازمانی است که از محل کار حاج مرتضی گرفته ایم، یک سوییت دوخوابه شش نفره؛ یک اتاق مال ماست و یک اتاق مال حاج مرتضی و خانواده اش، خیلی راحت نیستم اینجا؛ ولی بهتر از اتاق های کوچک هتل است. همان وقت علی که آماده شده از اتاقشان بیرون می آید و میگوید: من رفتم حرم. راضیه خانم با تعجب میگوید: تو دیگه کجا؟ می ایستد کنار حامد و خیلی بی تفاوت میگوید: حرم دیگه! با حامد ندبه رومیخونیم و میایم. راضیه خانم چشم غره میرود که: آقاحامد با خواهرش میره. علی جا میخورد، گویی درجریان نبوده؛ سرش را پایین می اندازد و میگوید: ببخشید،حواسم نبود، تنها میرم. حامد معلوم است بین دوراهی مانده؛ میدانم نمیخواهد مانع رفتن من بشود، ازطرفی نمیتواند بگذارد شب تنها بروم؛ کمی این پا و آن پا میکند، بعد سر تکان میدهد که: بریم. منکه ابدا حاضر به عقب نشینی نیستم، محکم چسبیده ام به حامد! علی بیچاره هم کاملا خاضع و تسلیم، چند قدم عقب تر پشت سرمان می آید و ساکت است؛ این وسط، طبق معمول حامد بین من و دوستانش مرا انتخاب کرده ولی شرمنده علیست. وقتی می رسیم به حرم تازه متوجه میشوم برد با علیست؛ چون میخواهیم وارد رواق شویم و از اینجا قسمت خواهران وبرادران جدا میشود؛ چاره ای جز تسلیم ندارم؛ قرارمیگذاریم صحن انقلاب و جدا میشویم، قرار است بعد از نماز صبح اینجا باشیم. کتاب دعا را برمیدارم و گوشه ای مینشینم؛ چه باد خنکی میوزد در این مرداد گرم! بغض دارد خفه ام میکند، اما با شروع دعای کمیل، میشکند و راه گلویم باز میشود. بعد از دعا دلم هوای ضریح را میکند؛ کنار دیواری روبروی ضریح می ایستم وچشمانم را به پنجره های ضریح گره میزنم؛ همه حرف هایم بر چهره خیسم میچکد،دوست دارم امشب نایب الزیاره مدافعان حرم باشم، نایب الزیاره کسی که هم میشناسم و هم نمیشناسمش؛ شهید حججی. کاش پدر هم اینجا بود... راستی این چندمین بار است که به جای پدر، با نفس بریده سلام میدهم؟ چندمین بار است که به جای او غبار حرم را به نیت شفا تنفس میکنم؟ چقدر دلتنگ پدری بودم که ندیده ام؛ اما اینجا، دست خورشید که روی سرت باشد، بهتر از تمام پدرهای عالم است. بهجای مادر غرورم را میشکنم؛ دوست ندارم مثل او خودخواه باشم، شاید هم قضاوت من عجولانه است؛ مادر هم حق داشته با مردی سالم ز ندگی کند؛ شاید اگرمن به جای مادر بودم هم مثل او رفتار میکردم؛ صبر کردن سخت است؛ اما، اما تکلیف من و حامد و سالها تنهایی پدر چیست؟ ما خانواده نمی خواستیم؟ پدر همدم نمی خواست؟ چه امتحان سختی بوده برای مادر! شاید هم پدر خودش خواسته مادر راحت باشد؛ هرچه هست، من دوست ندارم خودخواه باشم.آینده مبهمی که پیش روست آزارم میدهد؛ میدانم زندگی من از اول مثل دخترهای معمولی نبوده و نخواهد بود؛ راستش خودم هم دوست ندارم مثل همه یک زندگی عادی داشته باشم؛ سرم در لاک خودم باشد و بعد از مرگم در تاریخ گم شوم، اینکه یادت نکنند یک چیز است و اینکه در تاریخ گم شوی چیز دیگر. اگر تاریخ را بسازی هرچند خودت نباشی، در جریده عالم ثبت میشوی؛ مثل پدر، حامد، شهید حججی و خورشید خراسان. اینها حرف هاییست که با امام نجوا کردم و حالا گوشه ای از رواق، به عکس شهید حججی چشم دوخته ام؛ اختیار اشک هایم را ندارم، خودشان میدانند کی بایدبریزند؛ یک جمله از زیارت عاشورا را تکرار میکنم با دیدن آن کربلای مصور: السلام علی الحسین، و علی اصحاب الحسین، الذین بذلو مهجهم دون الحسین... بعد از نماز که درها را باز میکنند، کفش هایم را از کفشداری میگیرم و به محض ورود به صحن، حامد را میبینم؛ آنقدر فکر اینکه بعد از اعزام دوباره، دیگر نبینمش در ذهنم دور زده که ناخودآگاه میروم به طرفش و درآغوشش میگیرم #ادامہ_ دارد... به قلم فاطمہ شکیبا 🦋🕸..↷ @AhmadMashlab1995