#فراموشت_نمیکنم #قسمت۱۰۸ (پایانی) خندیدمو از بغل بردیا بیرون کشیدمشو گونشو بوسیدم که بردیا گفت _بچه تو هنوز4سالتم نشده...این همه زبون کجاته! زبونشو بیرون اوردو بعد فرستاد داخل و گفت _اینجامه! منو بردیا نگاهی بهم کردیمو شروع کردیم به خندیدن! خداجونم خیلی دوست دارم! بابت همسرو بچه ای که دارم ! بابت سلامتی که داریم! واسه شادیمون... خلاصه که واسه همه چیز دمت گرم!! بردیا اروم کنار گوشم زمزمه کرد _ وقتی که فکر کردم دیگه نیستی خیلیا بهم میگفتن اون دیگه رفته به خودت بیا و زندگی کن... یه چیزی نمیذاشت...اونم عشق تو بود...اون روزا یه جمله حالمو قشنگ توصیف میکرد " می توانستم فراموشت کنم، اما نشد...زندگی یعنی همین: جبری به نام اختیار! (پوریاشیرانی") نگاهمو به اسرا که غرق خواب بود انداختم. این کی خوابش برد! دوباره نگاهمو به چشمای بردیا دوختمو گفتم _من دوست داشتنم را هم به روز رسانی می کنم.... تورا هر روز،جور دیگری باید دوست داشت....(علی قاضی نضام) خیلی دوستت دارم فرمانده ی من! بردیا چشمکی زدو گفت _جانا تو فقط مرا صدا بزن کنج این میم مالکیتی که به اسمم میدهی؛یک دنیا زندگی جریان دارد!... دستشو دور شونم انداخت که لبخندی زدمو گفتم _عاشق ان نیست که هر لحظه زند لاف محبت! مرد آنست که لب بندد و بازو بگشاید!... بردیا خندید و هر دو هم زمان زمزمه وار شعری از ابو سعید رو زمزمه کردیم _ _مجنون به نصیحت دلم امده است بنگر به کجا رسیده دیوانگی ام... این شعر اولین جمله ای بود که بردیا بعد از عقد برام فرستاده بود! صدای زنگ خونه بلند شد! اسرا سریع از جا بلند شدو گفت _اخ جون دایی حسین اومد! الان میگم مامانو بابام واسه هم شعر می خوندن! هردو خندیدیم و من بعد از مرتب کردن لباسم همراه بردیا به سالن رفتیم که اسرا با شیرین زبونی داشت برای حسین و سوگند تعریف می کرد ... لبخندی به لبخندای از ته دل همه زدم که شعری از شهریار توی ذهنم اومد "زندگانی گر کسی بی عشق خواهد ، من نخواهم! راستی زندگی بی عشق زندان است بر من زندگانی!" *پایان* 5:41 بعد از ظهر 5/3/1399 به قلم: رز بلاخره بعد از یک ماه دوندگی این رمان رو به پایان رسوندم! امیدوارم که از رمانم خوشتون اومده باشه! و راضی بوده باشین! این اولین رمانم هستش و اگر نقص یاعیبی داشت شما به بزرگی خودتون ببخشین! امیدوارم لبتون همیشه خندون و دلتون شاد باشه و لبخند بانوی کریمه، حضرت زهرا سلام الله علیها بدرقه راهتون باشه و حضرت قائم ازتون راضی باشه! به پایان امد این دفتر حکایت همچنان باقیست! رمانی که بعد از این رمان قصد دارم شروع به نوشتن کنم اسمش ترور لبخند هستش...اگر بازخورد های خوبی از این رمان ببینم حتما اون رو می نویسم! یاعلی! رز پایان . 🌟🌟 #نویسنده_رز #رمان_مذهبی @Alachiigh

#دختر_شینا #رمان #قسمت۱۴و۱۵ مادرشوهرم همان شب، در بیمارستان رزن توانست آن یکی فرزندش را به دنیا بیاورد. قل دوم دختر بود. فردا صبح او را به خانه آوردند. هنوز توی رختخوابش درست و حسابی نخوابیده بود که نوزاد پسر را گذاشتیم توی بغلش تا شیر بخورد، بچه با اشتها و حرص و ولع شیر می خورد و قورت قورت می کرد. ما از روی خوشحالی اشک می ریختیم. با تولد دوقلوها زندگی همة ما رنگ و روی تازه ای گرفت. من از این وضعیت خیلی خوشحال بودم. صمد مشغول گذراندن سربازی اش بود و یک هفته در میان به خانه می آمد. به همین خاطر بیشتر وقت ها احساس تنهایی و دلتنگی می کردم. با آمدن دوقلوها، رفت و آمدها به خانة ما بیشتر شد و کارهایم آن قدر زیاد شد که دیگر وقت فکر کردن به صمد را نداشتم. از مهمان ها پذیرایی می کردم، مشغول رُفت و روب بودم، ظرف می شستم، حیاط جارو می کردم، و یا در حال آشپزی بودم. شب ها خسته و بی حال قبل از اینکه بتوانم به چیزی فکر کنم، به خواب عمیقی فرو می رفتم. بعد از چند هفته صمد به خانه آمد. با دیدن من تعجب کرد. می گفت: «قدم! به جان خودم خیلی لاغر شده ای، نکند مریضی.» می خندیدم و می گفتم: «زحمت خواهر و برادر جدیدت است.» اما این را برای شوخی می گفتم. حاضر بودم از این بیشتر کار کنم؛ اما شوهرم پیشم باشد. گاهی که صمد برای کاری بیرون می رفت، مثل مرغ پرکنده از این طرف به آن طرف می رفتم تا برگردد. چشمم به در بود. می گفتم: «نمی شود این دو روز را خانه بمانی و جایی نروی.» می گفت کار دارم. باید به کارهایم برسم. دلم برایش تنگ می شد. می پرسید: «قدم! بگو چرا می خواهی پیشت بمانم.» دوست داشت از زبانم بشنود که دوستش دارم و دلم برایش تنگ می شود. سرم را پایین می انداختم و طفره می رفتم. سعی می کرد بیشتر پیشم بماند. نمی توانست توی کارها کمکم کند. می گفت: «عیب است. خوبیت ندارد پیش پدر و مادرم به زنم کمک کنم. قول می دهم خانة خودمان که رفتیم، همه کاری برایت انجام دهم.» می نشست کنارم و می گفت: «تو کار کن و تعریف کن، من بهت نگاه می کنم.» می گفتم: «تو حرف بزن.» می گفت: «نه تو بگو. من دوست دارم تو حرف بزنی تا وقتی به پایگاه رفتم، به یاد تو و حرف هایت بیفتم و کمتر دلم برایت تنگ شود.» صمد می رفت و می آمد و من به امید تمام شدن سربازی اش و سر و سامان گرفتن زندگی مان، سعی می کردم همه چیز را تحمل کنم. دوقلوها کم کم بزرگ می شدند. هر وقت از خانه بیرون می رفتیم، یکی از دوقلوها سهم من بود. اغلب حمید را بغل می گرفتم. بیشتر به خاطر آن شبی که آن قدر حرصمان داد و تا صبح گریه کرد، احساس و علاقة مادری نسبت به او داشتم. مردمی که ما را می دیدند، با خنده و از سر شوخی می گفتند: «مبارک است. کی بچه دار شدی ما نفهمیدیم؟!» یک ماه بعد، مادرشوهرم دوباره به اوضاع اولش برگشت. صبح زود بلند می شد نان بپزد. وظیفة من این بود قبل از او بیدار بشوم و بروم تنور را روشن کنم تا هنگام نان پختن کمکش باشم. به همین خاطر دیگر سحرخیز شده بودم؛ اما بعضی وقت ها هم خواب می ماندم و مادرشوهرم زودتر از من بیدار می شد و خودش تنور را روشن می کرد و مشغول پختن نان می شد. در این مواقع جرئت رفتن به حیاط را نداشتم. به همین خاطر هر صبح، تا از خواب بیدار می شدم، قبل از هر چیز گوشة پردة اتاقم را کنار می زدم. اگر لوله ای که بعد از روشن شدن تنور روی دودکش تنور می گذاشتیم، پای دیوار بود، خوشحال می شدم و می فهمیدم هنوز مادرشوهرم بیدار نشده، اما اگر دودکش روی تنور بود، عزا می گرفتم. وامصیبتا بود.(پایان فصل هفتم) @Alachiigh

#دختر_شینا #رمان #قسمت۲۳ خانوادة حجت قنبری هم توی جمعیت بودند و در حالی که گریه می‌کردند، شعار می دادند. تشییع جنازة باشکوهی بود. حجت را به خاک سپردیم. صمد ناراحت بود. من را توی جمعیت دید. آمد و خودش مرا رساند خانه و گفت می رود خانه شهید قنبری. شب شده بود؛ اما صمد هنوز نیامده بود. دلم هول می کرد. رفتم خانة پدرم. شیرین جان ناراحت بود. می گفت حاج آقایت هم به خانه نیامده. هر چه پرسیدم کجاست، کسی جوابم را نداد. چادر سرکردم و گفتم: «حالا که این طور شد، می روم خانة خودمان.» خواهرم جلویم را گرفت و نگذاشت بروم. شستم خبردار شد برای صمد و پدرم اتفاقی افتاده. با این حال گفتم: «من باید بروم. صمد الان می آید خانه و نگرانم می شود.» خدیجه که دید از پس من برنمی آید، طوری که هول نکنم، گفت: «سلطان حسین را گرفته اند.» سلطان حسین یکی از هم روستایی هایمان بود. گفتم: «چرا؟!» خدیجه به همان آرامی گفت: «آخر سلطان حسین خبر آورده بود حجت را آورده اند. او باعث شده بود مردم تظاهرات کنند و شعار بدهند. به همین خاطر او را گرفته و برده اند پاسگاه دمق. صمد هم می خواسته برود پاسگاه، بلکه سلطان حسین را آزاد کند. اما حاج آقا و چند نفر دیگر نگذاشتند تنهایی برود. با او رفتند.» اسم حاج آقایم را که شنیدم، گریه ام گرفت. به مادر و خواهرهایم توپیدم: «تقصیر شماست. چرا گذاشتید حاج آقا برود. او پیر و مریض است. اگر طوری بشود، شما مقصرید.» آن شب تا صبح نخوابیدیم. فردا صبح حاج آقا و صمد آمدند. خوشحال بودند و می گفتند: «چون همه با هم متحد شده بودیم، سلطان حسین را آزاد کردند؛ وگرنه معلوم نبود چه بلایی سرش بیاورند.» نزدیک ظهر، صمد لباس پوشید. می خواست برود تهران. ناراحت شدم. گفتم: «نمی خواهد بروی. امروز یا فردا بچه به دنیا می آید. ما تو را از کجا پیدا کنیم.» مثل همیشه با خنده جواب داد: « نگران نباش خودم را می رسانم.» اخم کردم. کتش را درآورد و نشست. گفت: «اگر تو ناراحت باشی، نمی روم. اما به جان خودت، یک ریال هم پول ندارم. بعدش هم مگر قرار نبود این بار که می روم برای بچه لباس و خرت و پرت بخرم؟!» بلند شدم کمی غذا برایش آماده کردم. غذایش را که خورد، سفارش ها را دادم. تا جلوی در دنبالش رفتم. موقع خداحافظی گفتم: «پتو یادت نرود؛ پتوی کاموایی، از آن هایی که تازه مد شده. خیلی قشنگ است. صورتی اش را بخر.» وقتی از سر کوچه پیچید، داد زدم: «دیگر نروی تظاهرات. خطر دارد. ما چشم انتظاریم.» برگشتم خانه. انگار یک دفعه خانه آوار شد روی سرم. بس که دلگیر و تاریک شده بود. نتوانستم طاقت بیاورم. چادر سرکردم و رفتم خانة حاج آقایم. دو روز از رفتن صمد می گذشت، برای نماز صبح که بیدار شدم، احساس کردم حالم مثل هر روز نیست. کمر و شکمم درد می کرد. با خودم گفتم: «باید تحمل کنم. به این زودی که بچه به دنیا نمی آید.» هر طور بود کارهایم را انجام دادم. غذا گذاشتم. دو سه تکه لباس چرک داشتیم، رفتم توی حیاط و توی آن برف و سرمای دی ماه قایش، آن ها را شستم. ظهر شده بود. دیدم دیگر نمی توانم تحمل کنم. با چه حال زاری رفتم سراغ خدیجه. او یکی از بچه هایش را فرستاد دنبال قابله و با من آمد خانة ما. از درد هوار می کشیدم. خدیجه تند و تند آب گرم و نبات برایم درست می کرد و زعفران دم کرده به خوردم می داد. کمی بعد، شیرین جان و خواهرهایم هم آمدند. عصر بود. نزدیک اذان مغرب بچه به دنیا آمد.

#دختر_شینا #قسمت۴۲ آن شب همین که دراز کشیده بودم، وضعیت قرمز شد و بلافاصله پدافندها شروع به کار کردند، این بار آن قدر صدای گلوله هایشان زیاد بود که معصومه و خدیجه وحشت زده شروع به جیغ و داد و گریه زاری کردند. مانده بودم چه کار کنم. هر کاری می کردم، ساکت نمی شدند. از سر و صدا و گریه بچه ها زن صاحب خانه آمد بالا. دلش برایم سوخت. خدیجه را به زور بغل گرفت و دستی روی سرش کشید. معصومه را خودم گرفتم. زن وقتی لرزش خانه وآتش پدافندهای هوایی را دید،گفت: «قدم خانم! شما نمی ترسید؟!» گفتم: «چه کار کنم.» معلوم بود خودش ترسیده.  گفت: «والله، صبر و تحملت زیاد است. بدون مرد، آن هم با این دو تا بچه، دندة شیر داری به خدا. بیا برویم پایین. گناه دارند این بچه ها.» گفتم: «آخر مزاحم می شویم.» بندة خدا اصرار کرد و به زور ما را برد پایین. آنجا سر و صدا کمتر بود. به همین خاطر بچه ها آرام شدند. روزهای دوشنبه و چهارشنبة هر هفته شهید می آوردند. تمام دلخوشی ام این بود که هفته ای یک بار در تشییع جنازة شهدا شرکت کنم. خدیجه آن موقع دو سال و نیمش بود. بالِ چادرم را می گرفت و ریزریز دنبالم می آمد. معصومه را بغل می گرفتم. توی جمعیت که می افتادم، ناخودآگاه می زدم زیر گریه. انگار تمام سختی ها و غصه های یک هفته را می بردم پشت سر تابوت شهدا تا با آن ها قسمت کنم. از سر خیابان شهدا تا باغ بهشت گریه می کردم. وقتی به خانه برمی گشتم، سبک شده بودم و انرژی تازه ای پیدا کرده بودم. دیگر نیمه های اسفند بود؛ اما هنوز برف روی زمین ها آب نشده بود و هوا سوز و سرمای خودش را داشت. زن ها مشغول خانه تکانی و رُفت و روب و شست وشوی خانه ها بودند. اما هر کاری می کردم، دست و دلم به کار نمی رفت. آن روز تازه از تشییع جنازة چند شهید برگشته بودم، بچه ها را گذاشته بودم خانه و رفته بودم صف نانوایی و مثل همیشه دم به دقیقه می آمدم و به آن ها سر می زدم. بار آخری که به خانه آمدم، سر پله ها که رسیدم، خشکم زد. صدای خندة بچه ها می آمد. یک نفر خانه مان بود و داشت با آن ها بازی می کرد. پله ها را دویدم. پوتین های درب و داغان و کهنه ای پشت در بود. با خودم گفتم: «حتماً آقا شمس الله یا آقا تیمور آمدند سری به ما بزنند. شاید هم آقا ستار باشد.» در را که باز کردم، سر جایم میخ کوب شدم. صمد بود. بچه ها را گرفته بود بغل و دور اتاق می چرخید و برایشان شعر می خواند. بچه ها هم کیف می کردند و می خندیدند. یک لحظه نگاهمان در هم گره خورد و بدون اینکه چیزی بگوییم چند ثانیه ای به هم نگاه کردیم. بعد از چهار ماه داشتیم دوباره یکدیگر را می دیدیم. اشک توی چشم هایم جمع شد. باز هم او اول سلام داد و همان طور که صدایش را بچگانه کرده بود و برای خدیجه و معصومه شعر می خواند گفت: «کجا بودی خانم من، کجا بودی عزیز من. کجا بودی قدم خانم؟!» از سر شوق گلوله گلوله اشک می ریختم و با پر چادر اشک هایم را پاک می کردم. همان طور که بچه ها بغلش بودند، روبه رویم ایستاد و گفت: «گریه می کنی؟!» بغض راه گلویم را بسته بود. خندید و با همان لحن بچه گانه گفت: «آها، فهمیدم. دلت برایم تنگ شده؛ خیلی خیلی زیاد. یعنی مرا دوست داری. خیلی خیلی زیاد!» هر چه او بیشتر حرف می زد، گریه ام بیش تر می شد. بچه ها را آورد جلوی صورتم و گفت: «مامانی را بوس کنید. مامانی را ناز کنید.» بچه ها با دست های کوچک و لطیفشان صورتم را ناز کردند. پرسید: «کجا رفته بودی؟!» با گریه گفتم: «رفته بودم نان بخرم.» پرسید: «خریدی؟! گفتم: «نه، نگران بچه ها بودم. آمدم سری بزنم و بروم.» گفت: «خوب، حالا تو بمان پیش بچه ها، من می روم.» اشک هایم را دوباره با چادر پاک کردم و گفتم: «نه، نمی خواهد تو زحمت بکشی. دو نفر بیشتر به نوبتم نمانده. خودم می روم.» بچه ها را گذاشت زمین. چادرم را از سرم درآورد و به جارختی آویزان کرد و گفت: «تا وقتی خانه هستم، خرید خانه به عهدة من.» گفتم: «آخر باید بروی ته صف.» گفت: «می روم، حقم است. دنده ام نرم. اگر می خواهم نان بخورم، باید بروم ته صف.» بعد خندید. داشت پوتین هایش را می پوشید. گفتم: «پس اقّلاً بیا لباس هایت را عوض کن. بگذارکفش هایت را واکس بزنم. یک دوش بگیر.» خندید و گفت: «تا بیست بشمری، برگشته ام.» خندیدم و آمدم توی اتاق. صورت بچه ها را شستم. لباس هایشان را عوض کردم. غذا گذاشتم. خانه را مرتب کردم. دستی به سر و صورتم کشیدم. وقتی صمد نان به دست به خانه برگشت، همه چیز از این رو به آن رو شده بود. بوی غذا خانه را پر کرده بود. آفتاب وسط اتاق پهن شده بود. در و دیوار خانه به رویمان می خندید. 👇👇

#دختر_شینا #قسمت۴۴ یک دفعه دیدم بچه ها با لباس های نو آمدند توی آشپزخانه. نگران شدم لباس ها کثیف شود. بغلشان کردم و آوردمشان توی اتاق. تا مرا دید، گفت: «یک استکان چای که به ما نمی دهی، اقلاً بیا ببین از لباس هایی که برایت خریده ام خوشت می آید؟!» دید به این راحتی به حرف نمی آیم. خندید و گفت: «جان صمد بخند.» خنده ام گرفت. گفت: «حالا که خندیدی، آن ساک مال تو. به جان قدم، اگر بخواهی اخم و تَخم کنی، همین الان بلند می شوم و می روم. چند نفری از بچه ها دارند امشب می روند منطقه.» دیدم نه، انگار قضیه جدی است و نمی شود از این ادا اطوارها درآورد. ساک را برداشتم و بردم آن یکی اتاق و لباس ها را پوشیدم. سلیقه اش مثل همیشه عالی بود. برایم بلوز و دامن پولک دوزی خریده بود، که تازه مد شده بود. داشتم توی آینه خودم را نگاه می کردم که یک دفعه سر رسید و گفت: «بَه... بَه...، قدم! به جان خودم ماه شده ای. چقدر به تو می آید.» خجالت کشیدم و گفتم: «ممنون. می روی بیرون. می خواهم لباسم را عوض کنم.» دستم را گرفت و گفت: «چی! می خواهم لباسم را عوض کنم! نمی شود. باید همین لباس را توی خانه بپوشی. مگر نگفتم ما عید نداریم. اما هر وقت که پیش هم هستیم و تو می خندی، عید است.» گفتم: «آخر حیف است این لباس مهمانی است.» خندید و گفت: «من هم مهمانت هستم. یعنی نمی شود برای من این لباس را بپوشی؟!» تسلیم شدم. دستم را گرفت و گفت: «بنشین.» بچه ها آمده بودند توی اتاق و از دیدن من و لباس نواَم تعجب کرده بودند. صمد همان طور که دستم را گرفته بود گفت: «به خاطر ظهر معذرت می خواهم. من تقصیرکارم. مرا ببخش. اگر عصبانی شدم، دست خودم نبود. می دانم تند رفتم. اما ببخش. حلالم کن. خودت می دانی از تمام دنیا برایم عزیزتری. تا به حال هیچ کس را توی این دنیا اندازة تو دوست نداشته ام. گاهی فکر می کنم نکند این همه دوست داشتن خدای نکرده مرا از خدا دور کند؛ اما وقتی خوب فکر می کنم، می بینم من با عشق تو به خدا نزدیک تر می شوم. روزی صدهزار مرتبه خدا را شکر می کنم بالاخره نصیبم شدی. چه کنم که جنگ پیش آمد؛ وگرنه خیلی فکرها توی سرم بود. اگر بدانی توی منطقه چه قیامتی است. اگر بدانی صدام چه بر سر زن ها و کودکان ما می آورد. اگر بودی و این همه رنج و درد و کُشت و کشتار را می دیدی، به من حق می دادی. قدم جان! از من ناراحت نشو. درکم کن. به خدا سخت است. این را قبول کن ما حالا حالاها عید نداریم. یک سری بلند شو برو خیابان کاشانی2 ببین این مردم جنگ زده با چه سختی زندگی می کنند. مگر آن ها خانه و زندگی نداشته اند؟! آن ها هم دلشان می خواهد برگردند شهرشان سر خانه و زندگی شان و درست و حسابی زندگی کنند.» به خودم آمدم. گفتم: «تو راست می گویی. حق با توست. معذرت می خواهم.» نفس راحتی کشید و گفت: «الهی شکر این مسئله برای هر دویمان روشن شد. اما مطلب دیگری که خیلی وقت است دلم می خواهد بگویم، دربارة خودم است. حقیقتش این است که حالا دیگر جنگ جزء زندگی ما شده. هر بار که می آیم، می گویم این آخرین باری است که تو و بچه ها را می بینم. خدا خودش بهتر می داند شاید دفعة دیگری وجود نداشته باشد. به بچه ها سفارش کرده ام حقوقم را بدهند به تو. به شمس الله و تیمور و ستار هم سفارش های دیگری کرده ام تا تو خیلی به زحمت نیفتی.» زدم زیر گریه، گفتم: «صمد بس کن. این حرف ها چیه می زنی؟ نمی خواهم بشنوم. بس کن دیگر.» با انگشت سبابه اش اشک هایم را پاک کرد و گفت: «گریه نکن. بچه ها ناراحت می شوند. این ها واقعیت است. باید از حالا تمرین کنی تا به موقعش بتوانی تحمل کنی.» مکثی کرد و دوباره گفت: «این بار هم که بروم، دل خوش نباش به این زودی برگردم. شاید سه چهار ماه طول بکشد. مواظب بچه ها باش و تحمل کن.» و من تحمل کردم. صمد چند روز بعد رفت و سه چهار ماه دیگر آمد. یک هفته ای ماند و دوباره رفت. گاهی تلفن می زد، گاهی هم از دوستانش که به مرخصی می آمدند می خواست به سراغ ما بیایند و از وضعیتش ما را باخبر کنند. برادرهایش، آقا شمس الله، تیمور و ستار، گاه گاهی می آمدند و خبری از ما می گرفتند. حاج آقایم همیشه بی تابم بود. گاهی تنهایی می آمد و گاهی هم با شینا می آمدند پیشمان. چند روزی می ماندند و می رفتند. 👇👇

#دختر_شینا #رمان #قسمت۴۵و۴۶ بعضی وقت ها هم ما به قایش می رفتیم. اما آنجا که بودم، دلم برای خانه ام پر می زد. فکر می کردم الان است صمد به همدان بیاید. بهانه می گرفتم و مثل مرغ پرکنده ای از این طرف به آن طرف می رفتم. تا بالاخره خودم را به همدان می رساندم. خانه همیشه بوی صمد را می داد. لباس هایش، کفش ها و جانمازش دلگرمم می کرد. به این زندگی عادت کرده بودم. تمام دلخوشی ام این بود که، هست و سالم است. این برایم کافی بود. حالا جنگ به شهرها کشیده شده بود. گاهی در یک روز چند بار وضعیت قرمز می شد. هواپیماهای عراقی توی آسمان شهر پیدایشان می شد و مناطق مسکونی را بمباران می کردند. با این همه، زندگی ما ادامه داشت و همین طور دو سال از جنگ گذشته بود. سال 1361 باردار بودم نگران بودم. فکر می کردم با این شرایط چطور می توانم بچة دیگری به دنیا بیاورم و بزرگش کنم. من ناراحت بودم و صمد خوشحال. از هر فرصت کوچکی استفاده می کرد تا به همدان بیاید و به ما سر بزند. خیلی پی دلم بالا می رفت. سفارشم را به همه فامیل کرده بود. می گفت: «وقتی نیستم، هوای قدم را داشته باشید.» وقتی برمی گشت، می گفت: «قدم! تو با من چه کرده ای. لحظه ای از فکرم بیرون نمی آیی. هر لحظه با منی.» اما با این همه، هم خودش می دانست و هم من که جنگ را به من ترجیح می داد. وقتی همدان بمباران می شد، همه به خاطر ما به تب و تاب می افتادند. برادرهایش می آمدند و مرا ماه به ماه می بردند قایش. گاهی هم می آمدند با زن و بچه هایشان چند روزی پیش ما می ماندند. آب ها که از آسیاب می افتاد، می رفتند. وجود بچة سوم امید زندگی را در صمد بیشتر کرده بود. به فکر خرید خانه افتاد. با هزار قرض و قوله برای خانه، ثبت نام کرد. یک روز دیدم شاد و خوشحال آمد و گفت: «دیگر خیالم از طرف تو و بچه ها راحت شد. برایتان خانه خریدم. دیگر از مستأجری راحت می شوید. تابستان می رویم خانة خودمان.» نُه ماهه بودم. صمد ده روزی آمد و پیشم ماند. اما انگار بچه نمی خواست به دنیا بیاید. پیش دکتر رفتیم و دکتر گفت حداقل تا یک هفتة دیگر بچه به دنیا نمی آید. صمد ما را به قایش برد. گفت: «می روم سری به منطقه می زنم و سه چهارروزه برمی گردم.» همین که صمد از ما خداحافظی کرد و سوار ماشین شد و رفت، درد به سراغم آمد. نمی خواستم باور کنم. صمد قول داده بود این بار، موقع به دنیا آمدن بچه کنارم باشد. پس باید تحمل می کردم. باید صبر می کردم تا برگردد. اما بچه این حرف ها سرش نمی شد. عجله داشت زودتر به دنیا بیاید. از درد به خودم می پیچیدم؛ ولی چیزی نمی گفتم. شینا زود فهمید، گفت: «الان می فرستم دنبال قابله.» گفتم: «نه، حالا زود است.» اخمی کرد و گفت: «اگر من ندانم کِی وقتش است، به چه دردی می خورم؟!» رفت و رختخوابی برایم انداخت. دیگی پر از آب کرد و روی پریموس گوشة حیاط گذاشت. بعد آمد و نشست وسط اتاق و شروع کرد به بریدن تکه پارچه های سفید. تعریف می کرد و زیر چشمی به من نگاه می کرد، خدیجه و معصومه گوشة اتاق بازی می کردند. قربان صدقة من و بچه هایم می رفت. دقیقه به دقیقه بلند می شد، می آمد دست روی پیشانی ام می گذاشت. سرم را می بوسید. جوشانده های جورواجور به خوردم می داد. یک دفعه حالم بد شد. دیگر نتوانستم تحمل کنم. از درد فریادی کشیدم. شینا تکه پارچه های بریده شده را گذاشت روی زمین و دوید دنبال خواهرها و زن برادرهایم. کمی بعد، خانه پر شد از کسانی که برای کمک آمده بودند. قابله دیر آمد. شینا دورم می چرخید. جوشانده توی گلویم می ریخت . بعدازظهر بود که قابله آمد و نیم ساعت بعد هم بچه به دنیا آمد.» #ادامه_دارد #رمان_مذهبی @Alachiigh

حب المهدۍ هویتنا: ـ ـ ـ ــــــــ⊰𑁍⊱ــــــــ ـ ـ ـ کـولـه‌بـارے‌ازعـشـق #قسمت۱۱,۱۲ استاد نگران و شتاب زده گفت: نه انشاالله قانعتون میکنم نفس:استاد یعنی آقای حسینی من باید فکر کنم. استاد : بله این حق شماست‌ اما من با امیدِ وصل تو بی باده سرخوشم سپس بلند شد و نفس هم به اجبار به دنبالش رفت وقتی وارد پذیرایی شدن مادر استاد گفت: پسرم چی شد ؟ این خانوم خوشگل و با کمالات عروسم میشه؟ استاد:مامان جان خانوم آروین می‌خوان فکر کنم مادر استاد:اونوقت چقدر؟ نفس تا آمد لب باز کند استاد گفت: دو روز دیگه. نفس با خود گفت چرا آنقدر عجله دارد؟ مادر استاد:اومیدوارم که جوابتون شاد کنه دل منو و این خانوم زیبا بشه عروسم بعد از کمی صحبت کردن مهمانها رفتند. و نفس ماند و تعریف های خانواده اش از خوبی های این خانواده ، نفس درگیر بود با خودش واقعا استادش را دوست داشت ولی باسوریه رفتن و تنها ماندن خودش مشکل داشت همیشه از خدا میخواست مردی به دهد که ایمانش تمام و کامل باشد اما شهید نشود آخر نفس از تنها ماندن میترسد.حق دارد خوشبخت زندگی کند . حق دارد دلش بخواهد تا آخر عمرش در کنار مردش باشد. نفس خسته از افکارش روی تخت دراز کشید و به خواب رفت . نفس : چادر رنگی ام را برداشتم و پایین رفتم. زهرا خانوم:وای مادر چه ماه شدی نفس :اوا مامان مگه من ماه نبودم؟؟ محمد مهدی :اعتماد به سقف و با صدای زنگ همگی به طرف آیفون برگشتند که محمد مهدی در را باز کرد زینب خانم دستان نفس را گرفت و گویا تنها او متوجه استرس نفس شده بود . در باز شد و زن و مردی که میخورد 40_45 ساله باشند به همراه دختری جوان و زن و مردی جوان که گویا زن و شوهر بودند و در آخر استاد وارد شدند. اون خانم که سن بیشتری داشت نفس را در آغوش گرفت و گفت:ماشاالله عزیز دلم چه خانومی اسم من شیداست نفس:خوشبختم آن زن جوان هم به سمت نفس رفت و صورتش را بوسید و گفت من هم زن برادر آقا محمد حسین هستم اسمم سمی است نفس:خوشبختم عزیزم سپس مرد کنارش آمد و گفت : سلام زن داداش منم برادر محمد حسینم نفس : سلام آقا آن دختر تنها هم که میخورد 16_15 ساله باشد گفت : سلام خوشگلم من هانیه ام خواهر محمد حسین آروم گفت داداشم خیلی خاطرتو میخوادا نفس:خوش اومدی عزیزم و در آخر همه رفتند و نفس ماند و استاد حسینی و دسته گل استاد حسینی:سلام خانم آروین. خوب هستیم انشاالله؟ نفس:سلام استاد ممنون استاد اخمی کرد و آن دسته گل زیبا را به دست نفس داد و گفت:خدمت شما نفس گل را گرفت و گفت : ممنونم سپس به سمت حال رفت و کنار هانیه نشست و مشغول صحبت با او شد که با اشاره ی مادر رفت برای ریختن چای. زهرا خانوم پیشش رفت و بهش آرامش داد. راست است که میگویند وقتی کسی را دوست داری هول میشوی از خود بی خود میشوی به قول شاعر که میگه : آنجا که دلت آرام گرفت مقصد توست... چایی را برد و از مهمانها شروع کرد و به مادرش رسید. دقایقی بعد پدر استاد رو به حاج محسن گفت:حاجی اگه اجازه بدید این دو جوون برن و با هم صحبت کنند. حاج محسن:صاحب اختیارید نفس جان بابا آقا محمد حسین رو راهنمایی کرد و به در اتاق که رسید عقب رفت و گفت:بفرمایید استاد همان اخم ریز دوباره مهمان صورت استاد شد و گفت:اول شما برید تو . سپس هر دو شروع به آنالیز اتاق کردند. تخت کنار پنجره ، میز چسبیده به تخت و کمی آن طرف تر که میزی با آینه بو که گویا میز لوازم آرایش بود اما خالی از هرگونه لوازم آرایش و عکس شهدای زیاد روی دیوار اتاق که استاد با دیدن آنها لبخندی زد و گفت:پس شما هم با شهدا دوستید؟ نفس :بله استاد چشماشون معجزه می‌کنه آدم هروقت میخواد یه کار بد انجام بده با نگاه کردن به این عکسا پشیمون میشه. استاد :خانوم این قدر اینجا به من نگید استاد من الان به عنوان خواستگار اینجام. نفس سر به زیر انداخت و سرخ و سفید شد. استاد حسینی:خب معیار های شما واسه مرد آیندتون چنیه؟ نفس :خب اول از همه اعتقاداتش برام مهمه که هم عقیده باشیم که اگه یه زمانی من خواستم کار بدی انجام بدم دستمو بگیره نه مچم.دوم اینکه نظر خانوادم چیه و آخر هم اینکه سر به زیر انداخت و ادامه داد که اون شخص رو دوست دارم یا نه. استاد لبخندی زد و در انتخابش مصمم شد او همین آدم را میخواست گویا نفس آروین ساخته شده تا برای او باشد بشود نفسش و همه دار و ندارش. استاد:معیار های من هم دقیقا همین است که درمورد شما هر سه مورد تضمین شده. نفس با خود گفت پس اوهم مرا دوست دارد. #ادامه_دارد #رمان_مذهبی #خادم_المهدی✍ @Alachiigh

کـولـه‌بـارے‌ازعـشـق #قسمت۱۷تا۱۹ پریناز آره اونجا رو دوست دارم منو یاد قشنگ ترین چیز زندگیم یعنی تو میندازه. نفس پریناز را در آغوش کشید و لایه اشکی که روی چشمش بود را کنار زد پریناز چقدر خستست؟چقدر تنها با پریناز به سمت مزار رفتند که گوشی نفس زنگ خورد آیناز بود. نفس:الو سلام آیناز آیناز:سلام نفس کجایییی نفس:چرا چیشده آیناز:هیچی استاد حسینی سراغتو می‌گرفت میگم مشکوک میزنیا نفس:آیناز جان بعدا باهات تماس میگیرم پریناز با صدای خسته اش گفت: عاشق دل خسته نگرانت شده؟ نفس : مهم نیست بزار باشه پریناز:ببخش نفس جان تو رو هم از کار و زندگی انداختم. نفس:فعلا کار زندگی من تویی پریناز به مزار که رسیدند نفس باز هم با پریناز درباره ی آرامش گفت هر چه باشد او روانشناس است دیگر. بعد از کلی صحبت گفت : پریناز قدم اولت برای آرامش اینه که نماز بخونی باشه؟ پریناز : نمیتونم خودمو قانع بکنم که نماز بخونم نفس . نفس : چرا ؟ مشکلت چیه؟ پریناز:اصلا چرا باید نماز بخونم؟ نفس:تو چرا غذا میخوری؟ پریناز :خب معلومه که از گشنگی نمیرم نفس:پس قبول داری که غذا خوردن واسه جسمت لازمه؟ پریناز:آره نفس:اینو هم قبول داری که انسان هم روح داره هم جسم این حتی از لحاظ علمی هم ثابت شده؟ پریناز : آره نفس: خب پس تکلیف روحت چی میشه؟اون نباید غذا بخوره؟ پریناز:یعنی اون غذا ی روح نمازه؟ نفس : هوم پریناز به فکر فرو رفت و نفس اورا مقابل خانه اش پیاده کرد و به سمت خانه خودشان رفت. در را باز کرد و سلام داد و همگی جوابش را دادند. نفس لباس هایش را عوض کرد و پایین آمد و روی مبل کنار محمد مهدی نشست. زهرا خانوم گفت: خانوم حسینی زنگ زد نفس:خب زهرا خانوم: جواب مثبتشونو دادم اونا هم گفتن مثل اینکه استادت عجله داره و می‌خوان آخر هفته عقد بشید. نفس:چی مامان ؟ چخبره چرا آنقدر زود ؟ چخبره چرا آنقدر عجله دارن؟آخر همین هفته خیلی دیره که محمد مهدی کنار گوشش گفت: محمد حسین بدجور درگیری شده نفس دیشب که داشتم باهاش صحبت میکردم فهمیدم خیلی خاطرتو میخواد نفس فکر کرد از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون کلی هم خوشحال بود به خاطر این عجله داشتن گویا دلش میخواست با خیال راحت به چشمان استادش بنگرد. صدای زهرا خانوم نفس را از افکارش بیرون آورد: گفتن که شمارتو بدم بهشون فردا بیان تا برید آزمایش بدید نفس:باشه مامان من خیلی خستم میخوایم بخوابم فعلا و به اتاقش پناه برد و به فردا فکر کرد دروغ چرا خدا خدا میکرد سریع تر فردا بیاید. که صدای پیامک گوشی اش آمد شماره ی ناشناس بود. تمام ذرات قلبم تو را می‌خوانند درست مثل احتیاج کویری خشک به قطره‌های کوچک باران همانقدر تشنه‌ی حضورت همانقدر بی‌تاب دیدنت .. نفس لبخند زد که پیام بعدی آمد سلام خانوم ، حسینی هستم فردا ساعت 8 میام دنبالت آقا مهدی گفته تو آزمایشگاه آشنا داره بریم اونجا آزمایش بدیم سریع تر جواب بدن. نفس با خود گفت چرا استاد آنقدر عجله دارد برای به نفس رسیدن؟ پیام بعدی هم آمد نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست..:) لبخندی زد و نوشت :سلام استاد چشم بلافاصله جواب داد:چشمتون سلامت ، چرا متوجه نیستید دیگه به من نگید استاد نفس گوشی را خاموش کرد و خوابید ساعت های انتظار به سختی می‌گذشت و می گذشت . بالاخره صبح با نه با صدای آلارم گوشی بلکه با صدای خنده های مهدی از خواب بیدار شد و نگاهی به ساعت انداخت و بر پیشانی اش زد صدای مادر را شنید:نفس جان بیا آقا محمد حسین منتظرته طفلی نیم ساعت اینجاستا نفس مانتویی یاسی با شلوار نیم بگم زغالی و روسری صورتی یاسی با گیره سنش را برداشت و پوشید و بیرون رفت از پله ها به پذیرایی دید داشت و استاد را دید و لب گزید. صدای خنده شأن می‌آمد. نفس شرمنده گفت: سلام مهدی: چه عجب خواهرمن تو که آبروی ما رو بردی استاد : سلام ظهر عالی متعالی زهرا خانوم : پاشید مادر برید که به لطف نفس به اندازه کافی دیر شده . به سمت در خروجی رفتند که زینب خانوم خودش را به نفس رساند و گفت : عزیز دلم این لقمه رو بخور ضعف نکنی نفس لبخند زد به زینب خانوم در آغوشش رفت و گفت : ممنون زینب جونم عاشقتم استاد از این لحن حرف زدن نفس با زنی که همسن مادرش بود تعجب کرد و لبخند زد . زهرا خانوم :به سلامت دخترم خداحافظی کردند و در آسانسور قرار گرفتند. #ادامه_دارد #رمان_مذهبی #خادم_المهدی✍ @Alachiigh

#قسمت۴۵ـ۴۷ نفسی که صدایش را می‌شنید و هق هق میکرد چه کسی فکرش را میکرد که نفس دختر مغرور و زیبای حاج محسن اینگونه اشک بریزد؟نفسی که همیشه آرزوی داشتن همسری مومن را داشت ولی دعا دعا میکرد خوبیش به حدی نباشد که شهید شودحال چرا باید همچین مردی قسمتش میشد. نفس چشمش به سجاده پهن شده اش افتاد خوشبختانه وضو داشت روی زمین نشست و مثل گذشته ها کمی با خدایش راز و نیاز کرد: خدایا یادته بهت میگفتم همیشه هوامو داشته باش؟خدایا نکنه ولم کنی من هیچ هیچم و تو بینهایتی خدایا تو خودت محمد حسین رو به من دادی حالا هم میگم به خودت که محمد حسین رو ازم نگیر من هیچی نیستم خدای خوبم مثل همیشه خوبی هاتو نشونم بده. نفسی که سر سجاده خوابش برد. محمد حسینی که به سمت اتاقش روانه شده بود و کلافه روی تخت دراز کشید چقدر سخت است که دلتنگ کسی باشی که دیوار به دیوار توست ولی او نخواهد که تو را ببیند.مگو در کوی او شب تا سحر بهر چه می‌گردی که‌دل‌گم‌کرده‌ام‌آنجاومی‌جویم‌نشانش را!ッ صدای اذان بلند شد ومحمدحسین به یاداولین روز زندگی مشترک شان دراین خانه افتاد، ساعت 4 صبح بود و محمد حسین برای نماز صبح بیدار شده بود به سمت سرویس رفت و وضو گرفت خواست قامت ببندد برای نمازکه به یادش افتاددیگرخودش تنها نیست بلکه همسری هم دارد وبه سمت اتاق مشترک شان رفت ونفس را روی میز تحریر دیدو با خود گفت مگرنفس کناراو نخوابیده بود؟حالانفس اینجا چه میکند؟چشمش که به جزوه ی درس خودش افتاد خنده اش گرفت و خواست که نفس را بیدار کند تا باهم نماز بخوانند وهم روی تخت بخوابد نه میز. به گوشش نزدیک شد و زمزمه کرد:خب دانش جو های عزیز داشتم میگفتم که علم روانشناسی میگه که نفس تکانی خورد. محمدحسین بلند تر گفت میگه که نفس چشمانش را مالید و به حالت نق گفت چی میگه دیگه استاد؟ محمدحسین صدایش را صاف کرد و گفت : میگه که اگه یه نفر رو دوست دارین نزارین بخوابه و برای نماز صبح بیدارش کنید.نفس متعجب گفت:مطمئنی اینو علم روانشناسی میگه؟ محمدحسین: خب نه اینو خودم میگم درسرویس برد و گفت:زود باش وضو بگیریم که من زیادمنتظرت نمیمونما نفس:اون موقع من میکشمتا محمدحسین خنده ای از ته دل کرد و دستش را به نشانه ی تسلیم بالا آورد و با لحنی بامزه گفت: اووووه ببخشید بانو لطفا بنده حقیر رو ببخشین.و بعد هم نماز دو نفره ای که با هم خواندن و عهدی که از یکسال پیش تا الان به آن عمل کردند آن هم اینکه نماز صبح را باهم بخوانند. با یاد آوری آن خاطره شیرین در اتاقش را آرام گشودو نفسش را روی سجاده دیدگویی نفس منتظرش بود یعنی نفس هم مثل او روی عهدش مانده نفس سر از سجده بلند کرد و در همان حالت نشسته ماند.محمد حسین آرام آرام جلویش رفتو نشست:سلام صبح بخیر نفس با آن چشمان قرمز و باد کرده اش سری تکان داد. محمد حسین آرام گفت: نفس عزیزم من باید باهات صحبت کنم نفس بی منطق گفت : چه صحبتی؟تو مگه نمیخایم منو ول کنی و بری؟خب برو هر چی زود ترم برو و منو راحت کن برو ولم کن بعد بلند تر داد زد و گفت بروووو برو از زندگی من بیرون بروو نفس ایستاد و محمد حسین هم تصمیم گرفت به نفسش بفهماند کارش اشتباه است . محمدحسین گفت : نفس تو چرا اینطور شدی ؟ چرا آنقدر بی منطق شدی؟ روز خواستگاری رو یادته گفتی کسی رو میخوای که وقتی اشتباه رفتی دستتو بگیره وبهت بگه که اشتباه میکنی ‌⁴⁷ نفس خانوم روز خواستگاری رو یادته چی گفتی؟ گفتی کسی رو میخوای که وقتی اشتباه رفتی دستتو بگیره وبهت بگه که اشتباه میکنی بعد دست نفس رو گرفت و گفت : نفس خانوم آروین داری اشتباه میکنی داری پشت منو میلرزونی داری کاری میکنی که نرم فکر کردی حال من خیلی خوبه ؟ نه من تو رو بیشتر از خودت دوست دارم بفهمم . نفس در حالی که سعی در خفه کردن بغضش داشت پوزخندی عصبی زد و گفت: هه فکر کردی مثل این رمانای مذهبی عاشقانه منم میگم وای راست میگی بفرما برو و منو تو انتظار بزاری؟ نه آقا من دیوانه نیستم که خودمو بیچاره کنم اونا داستانن. حالا من بهت میگم اگه میخوای بری من یه شرط دارم شرطی که هم باعث میشه پشت تو نلرزه و هم من راحت شم و با خیال راحت بتونی بری! محمد حسین متعجب گفت : چه شرطی؟ نفس: (این تنها راهیه که میتونم از رفتن منصرفت کنم محمد حسین منو ببخش که این حرفو بهت میزنم.) نفس گفت : قبل رفتنت منو .. نفسی کشید این تنها راهی بود که می‌توانست محمد حسین را منصرف کند لبانش را خیس کرد و گفت من رو ط .. طلاق بدی. و رگ های غیرت برجسته و صورت قرمز شده ی محمد حسینش محمد حسین چه میکردم با این حرف سنگین نفس؟ دست محمد حسین برای فرود آمدن روی صورت نفس بالا آمد اما در همان بالا مشت شده ماند محمد حسین فریاد زد فریاد زد : بسه نفس به ولایت علی قسم یه بار دیگه این حرفو به زبون بیاری بخدا..ادامه ی حرفش را خورد و گفت : من و تو فقط وقت مرگ از هم جدا میشیم فهمیدی؟ 👇👇👇

#کـولـه‌بـارے‌ازعـشـق #قسمت۴۸ـ۵۰ بعد جلو تر آمد و بلند تر گفت: فهمیدی؟ نفس دیگر طاقت نداشت خودش را در آغوش او انداخت راست می‌گفت نفس واقعا بی منطق شده مگر در عاشقی هم منطق وجود دارد؟ خدایا تو ما رو به هم رسوندی پس خواهش میکنم هیچوقت ما دوتا رو از هم جدا نکن حتی هنگام مرگ . محمد حسین با این کار نفس کمی آرام شده بود نفس را روی کاناپه خواباند و کنارش نشست و سرش را نوازش کرد... نفس با آن صدای بغض آلودش که آشوب در دل مردش میداخت گفت : نوازشم ڪن من واقعی‌‌ترین بانو یِ افسانه‌هایِ توام فرقی‌ نمی‌‌ڪند ڪجا آغوش تو  ....... هر جا ڪہ باز شودبا شڪوه‌ترین قصر دنیا ‌ست قصری     ڪہ تنها آقایش تویے  ..... محمد حسین ببخشید راست میگی من خیلی تند رفتم میشه منو ببری گلزار شهدا ؟ محمد حسین خوشحال از قانع کردن نفسش گفت : آره عزیزم آره آروم باش قشنگ من ساعت 7 صبح بود که هر دو آماده بودند برای رفتن به گلزار شهدا در میان راه کسی به تلفن محمد حسین زنگ زد . پس از اتمام تماس محمد حسین رو به نفس گفت : عزیزم سوریه رفتنم جور شده ولی اگه تو نخوای جایی نمیرم. نفس: نه برو محمد حسین: امشب خونه مامان اینا دعوتیم یجورایی مراسم خداحافظی نفس ابرو در هم کشید محمد حسین: چیزی شد؟ نفس: تو همه کاراتو کردی مهمونی هم اوکی شده الان به من میگی؟ محمد حسین: ببخشید اما اگه تو بخوای همه چیزو کنسل میکنم نفس: نیازی نیست. محمد حسین : الهی دورت بگردم دل گیر نشو نفس : نیستم ولی محمد حسین هیچوقت فکر نمیکردم بتونم بهت انقدر وابسته بشم! محمد حسین: منم فکر نمیکردم یه روزی عاشق یه دختر لوس ننر بشم! ‌⁴⁹ نفس : چچچچچی گفتی؟ محمد حسین آب دهانش را صدا دار قورت داد و طوری وانمود کرد که انگار ترسیده و گفت : من گفتم منم فکر نمیکردم عاشق یه خانم همه چیز تموم بشممم. نفس : این شد محمد حسین: تو را دوست دارم و غم‌هایت را، تو را دوست دارم و زخم‌هایت را، تو را دوست دارم و دردهایت را، تو را دوست دارم و نقص‌هایت را، تو را دوست دارم و رنج‌هایت را، تو را دوست دارم.. و تا همیشه همین‌طور به دوست داشتنت ادامه می‌دهم... نفس : عه شعر میخونی؟ جز کوی تو ، دل را نبوَد منزل دیگر گیرم که بُوَد کوی دگر ، کو دلِ دیگر؟ :) محمد حسین: هه اینجوریاس:در میان این همه غوغا و شر. عشق یعنی کاهش رنج بشر... و رسیدن به مقصد باعث شد سکوت کنند و دست در دست هم به سمت گلزار راه افتادند. محمد حسین وقتی بالای مقبر شهید آرمان علی وردی قرار گرفت گفت: سلام آقا آرمان من و نفس اومدیم اینجا که نفس جان از شما معذرت بخواد به خاطر اینکه دیشب اومدیم با شما اختلاط کنیم تبدیل شد به دعوا نفس:سلام داداش آرمان شرمنده من اون دفعه حرفای خوبی نزدم ببخشید اصلا حالا که فکر میکنم شهادتم چیز قشنگیه کاش این محمد حسینم شهید بشه من بتونم نفس راحت بکشم. محمد حسین:عهههه نفس؟ نفس : خیلی خب شوخی کردم بابا محمد حسین: نفس من خیلی دوستت دارم ولی اینو بدون که شهادت همش سختی و بدی نیست درسته میدونم انتظار داره ممکنه تنهایی داشته باشه ولی فکر کن عشق سه حرفه شهادت چهار حرف شهدا خیلی از ما جلوتر ن نفس شرمنده گفت : میدونم محمد حسین جان ولی به منم حق بده چرا ما باید از زندگی خودمون بگذریم برای حفظ جون این مردمی که شهدا براشون هیچ ارزشی نداره؟ برای چی باید جونتو بدی واس حفظ امنیت همچین مردمی؟ محمد حسین: عزیزم من اینکار رو در درجه ی اول برای خدا و بعدش برای محافظت از ناموس امام علی میکنم بعد این مردم و نظر خدا برام مهمه نه مردم ما وقتی زندگیمون خوب میشه که فقط دنبال رضایت خدا باشیم . بعد از کمی حرف زدن به سمت خانه ‌⁵⁰ روانه شدند هر دو به خاطر اینکه شب گذشته را نخوابیدند به محض ورود به خانه در تخت خواب قرار گرفتند و خوابیدند. نفس در خواب باز هم همان خانوم سبز پوش را دید. خانوم سبز پوش: دخترم من که بهت گفتم حالا حالا ها اتفاقی برای اون مرد نمیوفتن چرا آنقدر نگرانی؟ نفس : خانوم جان محمد حسین خیلی خوبه اگه بره سوریه حتما شهید میشه خانوم سبز پوش: در خوب بودنش شکی نیست اما بودنش مفید تر از رفتنشه اون فعلا قراره کار های مهمی رو انجام بده و اگر هم قرارباشه شهید بشه هر دو باهم شهید میشید. نفس شاد و خوشحال لب زد: خیلی ممنونم خانوم جان سپس از خواب بیدار شد اذان ظهر را گفته بودند وضو گرفت و قامت بست و به یاد سال گذشته اش با خدایش درد و دل کرد که دستی روی شانه اش نشست. محمد حسین: چیشده خانوم کبکت خروس میخونه؟ نفس: هیچی .. هرچند بار خواستی بری سوریه برو راضی راضیم از ته قلب محمد حسین ذوق کرد و گفت: پس خود خانوم حضرت زینب حلش کرد ... #ادامه_دارد #خادم_المهدی✍ @Alachiigh

#کـولـه‌بـارے‌ازعـشـق #قسمت ۵۱ـ۵۴ ناز کن نازنیم خریدار داری نفس: ببین چه خوش خیال شدم ز تو جدا نمی شوم غزل چه کرده با دلم ز تو رها نمی شوم در این سرای بی کسی به درد ما نمی رسی؟ پناه آخرم تویی بی تو ترا نمی شوم خدا خدا خدا کنم چه عصر پر ملامتی مرا ز خود جدا کنی همی نوا نمی شوم‌): محمد حسین نفس را از پایش بلند کرد و مقابل خودش قرار داد و گفت: می شود خیره شوم،به چشم های مشکی ات؟ می شود زل بزنم،به چهره ی نورانی ات؟ می شود محوخنده هایت،بشوم؟ می شود باردگر،نظری درمن کنی؟ تاغزلی‌درباره ی خنده هایت،بِسُرایم؟ می شود به من بگویی،راز این خنده هایت،چیست؟! "که هربار نگاهت میکنم،دل می رُبایی؛   نفس پلک زد و بر زبان آورد احساسش را : من ..من فکر می‌کنم فقط عشق می‌تواندپایانِ رنج‌ها باشد.. دوستت دارم استاد محمد حسین حسینی محمدحسین:عهههه بازم استاددد؟ نفس :اممم من بدون تو مثل پیتزای بدون سس کچاپم. محمد حسین: خب من بدون تو مثل شیر کاکائو بدون کیکم. نفس :من بدون تو مثل آسمون بدون ماه و ستاره و خورشیدم. محمدحسین: من بدون تو مثل ادبیات بدون شعرم. نفس :من بدون تو مثل برنج بدون ته دیگم. محمد حسین: من بدون تو مثل بهار بدون بارونم نفس :مثل زمستون بدون برفم. محمدحسین :من بدون تو مثل جاده ی شمال بدون قمیشیم. نفس : من بدون تو مثل تخت بدون پتو ام. محمد حسین : من بدون تو مثل جنگل بدون درخت و سبزه ام. نفس : من بدون تو مثل بچه ی بدون اسباب بازیم. محمد حسین : بچه که هستی ولی من بدون تو مثل کسر با مخرج صفرم مثل عدد منفی زیر رادیکالم. نفس : پروووو من بدون تو مثل نقاشی بدون رنگم. محمد حسین : من بدون تو مثل کیش بدون دریام. نفس : من بدون تو مثل صبح بدون چاییم. محمد حسین: من بدون تو مثل یک آدم بدون قلبم⁵³ پریناز: نفس من دیگه نمیتونم دیگه نمیکشم من اصلا چرا تو این دنیام؟چرا؟ حتما به خاطر مامان یا باباست! مامانی که تموم دنیاش صورتش و عملای زیباییه و سفرهای خارجیش با همسر جدید! و بابایی که من اندازه ی پشه ای توش سهم ندارم. من یه دختر بیچاره دختری که مال و ثروتش زیاده اما آرامش میخواد دختری که باباش هیچ علاقه ای به دیدنش نداره دختری که. دختری که .. دختری که . شکسته شده نفس میفهمی؟نفس من حالم بده؟نفس من دارم میمیرم تمام زندگیم شده آرامبخش،قرص مسکن،قرص قلب نفس تو خیلی آرامش داری من وقتی کنارتم حالم خوبه ولی امون از وقتایی که من تنهام نفس : عزیزم هروقت دیدی آسوده نیستی بدون از خدا دور شدی پریناز: خدا که خیلی وقته من رو ول کرده نفس: این حرفو نزن پریناز ما تو آغوش خداییم خدا آغوششو واسه ی ما باز کرده تو تا حالا یه کاری واسه خدا انجام دادی پریناز؟ پریناز: چی کار باید بکنم نفس؟ نفس: قشنگم من هر چقدر بهت بگم بیا برو فلان کارو کن اثری ندارد تا خودت به این نتایج نرسی بی فایدس خود خدا تو قرآن گفته: [خودم جوری دستتو میگیرم که از شدت خوشحالی گریه کنی بگو: خدایا شکرت و اون لحظه رو تجسم کن.] یا جایی دیگه گفته : [بهتر از آن چیزی که از شما گرفته شده است به شما می دهد. سوره ی انفعال آیه ی ۷۰] پریناز من چقدر برات آیه و سوره و حدیث آرامش دهنده از خدا برات بیارم که بفهمی خدا تو رو میخواد ؟من هر چقدر بگم تو قانع نمیشی تو خودت باید به این نتیجه برسی تو باید خودت درک کنی که خدا همیشه باهاته تو خودت باید بفهمی که خدا دوستت داره پریناز : نفس من چطور باید خدا را کنارم حس کنم وقتی که هیچوقت تو زندگیم نبوده وقتی منو نخواسته؟ نفس: پریناز خدا همه جا پیشت بوده تو طوری چشماتو بیای که نتونستی ببینیش! بعدش هم قرآنی که در دستش بود و داشت برای شهید میخواند را و خیلی این قرآن را دوست می‌داشت به سمت پریناز گرفتو ادامه داد : من این قرآن رو خیلی دوست دارم پریناز حدودا 5 سال پیش بود و منم 13 سالم بود یسری سوالا تو ذهنم بود مثل اینکه ما چرا نماز میخونیم ؟ چرا به دنیا اومدیم ؟ هدف از اومدن به این دنیا چیه ؟ چرا حجاب میگیریم؟ و هزار تا چرای دیگه که تو ذهن من نوجوون شکل گرفته بود بعد از چند سرچ توی گوگل فهمیدم اول باید برم و این قرآن رو بخونم. این قرآنی که تو دستته یادگار بابا حاجیمه، بابا حاجی من یعنی همون پدر بزرگم سرگرد بوده و شهید میشه با این قرآن کارای زیادی انجام داده و نمی‌دونم چطور شده که این قرآن به دست من رسیده فقط میدونم که این خواست خود بابا حاجی بوده که قرآنش دست من باشه اینو بدون وقتی این قرآن پیش منه آرامش دارم اینکه چطور دارم اینو میدم به تو در عجبم ولی این قرآن تنها داراییه منه ها پریناز مبادا بهش بی حرمتی بشه. پریناز: نفس قرآن که عربیه من چطور بخونمش؟ نفس: تو باید از ترجمش رو بخونی 👇👇

#کـولـه‌بـارے‌ازعـشـق #قسمت۴۳-۴۶ ...بچه ها اسپیکر و دستگاه ها رو راه اندازه میکنن و یه متن رو درباره ی سید میدن به دستم مسئول آموزشگاه میگه : نفس خانوم آماده ای؟ سرمو تکون میدم میگه : 1،2،3 شروع با تمام احساسم این متن رو میخونم ساعت حوالی هشت روز ولادت امام‌رضا خبر رسید که هشتمین ریاست‌جمهوری ما شهید شد. سید ابراهیم می‌خواهم کمی باتو حرف بزنم. سید ابراهیم تو همان روز که توی مناظره‌های انتخابات توهین شنیدی و سکوت کردی، شهید شدی. وقتی دولت را با خزانه خالی تحویل گرفتی و نگذاشتی آب توی دل ملت تکان بخورد، شهید شدی. سید ابراهیم وقتی در سازمان‌ملل قرآن خدا را دست گرفتی و از مظلومین دنیا گفتی، فهمیدیم تو زمینی نیستی و شهید شدی‌. ما با تو فهميديم می‌شود رئیس بود ولی خدمت جمهور را برگزید. می‌شود مسئول بود، بر قلب‌ها. وقتی پشت میز ریاست‌جمهوری آرام و قرار نداشتی و هر روز سر از کارخانه و خیابان و استانی سر در می‌آوردی فهميديم تو آمده‌ای امیرکبیر دیگری باشی برای ایران. فهمیدیم تو شهیدانه زندگی کردی و شهیدانه خواهی رفت. سید ابراهیم شهید چقدر شهادت به نام‌تو زیبا ترکیب می‌شود. سید ابراهیم شهید حالا دست تو بازتر شده حالا نه از هیئت دولت نه از سفرهای استانی تو حالا از کنار امام‌رضا هوای کشور امام‌رضا را خواهی داشت. از مردم غزه به امام‌رضا بگو از بغض کارگرها از خون‌دل یک دنیا ما نسلی نبودیم که رجایی را درک کنیم ممنونیم که آمدی و نشان‌مان دادی ریاست‌جمهور یعنی فدا شدن برای جمهور سفرت به خیر سید سلام ما را برسان به امام‌رضا و بگو ما دیگر نفس نداریم پسرش مهدی (عج) را راهی کند. استاد نیلچی زاده حالا 1 ماه از اون حادثه میگذره یکم زندگیمون به روال عادی برگشته جنسیت بچه مون مشخص شده.. همانطور که محمد حسین حدس میزد دختر بود .. از آزمایشگاه بیرون اومدیم.. حقیقتا از دیشب یه دلشوره ی فوق العاده بدی داشتم.. محمدحسین میگفت به خاطر استرس بچه هست و طبیعیه... ولی حال خودشم مساعد نبود به شوخی بهش گفتم : میگم محمد حسین اگه این ترس برای بچس او چرا ترسیدی من باید درد بکشم.. محمد حسین: آخه من نگران درد کشیدنای تو ام محمد حسین : الهی که من قربون فاطمه ی خودمو مامانش برم نفس : عههههه اول قربون اون میری؟ نوموخوام قهرم اصلا.. محمد حسین دستمو گرفت و گفت : نفس تو همه ی زندگی منی هیچوقت یادت نره که هر کاری میکنم به خاطر توعه بعد هم دستمو بوسید ... این محمد حسین امروز یچیزیش میشه ها دلشوره ی خیلی بدی دارم توی ماشین میشینیم جناب بادیگارد بر میگرده و میگه : آبجی خانم بچه ی عمو اسمش چیه؟ نفس : باباش میگه فاطمه بادیگارد : به به دلم میخواد با شهاب کوچولوی ما همبازی بشه نفس : چرا که نه محمد حسین خیلی مضطربه کامل رنگش پریده.. بادیگارد همش از شیشه پشتشو نگاه میکرد ، بعد از چند دقیقه مضطرب رو به محمد حسین گفت : آقای حسینی این موتوری مشکوکه اطلاع داده شده که بمب همراهشه نمی‌فهمم داره اینجا چه اتفاقی میوفته به محمد حسین نگاه میکنم دستم رو⁴⁵ فشار میده اون موتوری میپیچه جلوی ماشین ما ... خدایا اینجا داره چه اتفاقی میوفته؟ آخه موتوری چرا باید دنبال ما باشه؟ بادیگارد داد میزنه : یا ابوالفضل محمد حسین به من نگاه می‌کنه وخیلی مضطرب میگه : نفس برو پایین زود باش نفس : نه نمی‌خوام ت .. تو چی؟ محمد حسین در سمت من رو باز می‌کنه و خیره توی چشمام میگه : نفس من عاشقتم ، یادت باشه این رسم عاشقیه ... بعد هم با تمام توانش من رو به بیرون پرت می‌کنه به یه درخت برخورد میکنم سرم گیج می‌ره احساس درد بسیار شدیدی دارم اما هوشیارم یا امام زمان ماشین محمد حسین جلوی چشام سوخت و دود شد فریاد زدم : محمد حسین نهههه اما خونی که از سرم اومد باعث شد چشمام بسته شد و دیگه چیزی نفهمیدم..ـ از جسمم جدا میشم این صحنه رو توی فیلم ها دیده بودم احتمال دادم تو کما هستم مردم دورم جمع شده بودن ، لاشه ی ماشین سوخته شده رو دیدم و آه از نهادم بلند شد که یه دفعه با یه صدا به پشتم برگشتم محمد حسین بود محمدحسین من سمتش رفتم بهم لبخند زد خودمو تو بغلش انداختم و گفتم : نامرد میخواستی بدون من بری؟ خیلی بدی .. پس من چی؟ محمد حسین من رو جدا کرد و بهم گفت : نفس تو باید به اون دنیا برگردی فریاد کشیدم و گفتم : نمی‌خوام محمد حسین گفت : به خاطر دخترمون برگرد داد زدم : همش دخترمون دخترمون پس من چی؟ تو به من قول دادی محمد حسین. میدونی من اگه برگردم چه بلایی سرم میاد .. اصلا میفهمی؟ تک و تنها نه محمد حسین التماس میکنم نهههه آخه ینی چی من برگردم؟ میدونی با رفتنت چقدر رنج میکشم تو که نامرد نبودی محمد حسین تو که بی رحم نبودی محمد حسین تو که منو دوست داشتی بزار باهات بیام تو رو خدا بزار منم بیام 👇👇👇