شکنجه روحی؟ نه ممنون میرم مهمونی خانوادگی

یک سری جملات مثل دوستت دارم، بهم اعتماد کن، هواتو دارم، برام مهمی و.... برام عجیبه... یعنی تصور اینکه حتی برای یه کسی مهم باشم یا دوست داشتنی یا.... خیلی بعیده

کاش یه دختر ۱۳ ساله بودم که دغدغه‌م این بود دوستمو my chocolate سیو کنم یا my morphine

میشه بیاید نگهم دارید که برای هفتمین بار قهوه دم نکنم؟

توی امروز*

فیلمای تینیجری نتفلیکس، باعث و بانی 80% حسرت های نوجوون های ایرانیه، فیلمی که بازیگر 29ساله داره که طبیعتا آثار بلـ-ـوغ توی چهرش دیده نمیشه و مدرسه ای که نشون میده 180درجه با واقعیت متفاوتِ و... دروغ های پشت هم باعث شده نوجوون ایرانی کوچیکترین دلخوشی ه‍ارو نبینه و نسبت به زندگی بی میل شه

منظورم این نیست که همه چی اوکیه، اما خب منظورم توقعات بی جا و احمقانه ایِ که ایجاد کرده

مثلا طرف دو ساعت مغز منو میخوره چرا تو مدارس ایران از اون کمدا نداریم

خب آخه چرا؟

حتی یذره هم نمیتونم با موی بلند دخترا کنار بیام، وقتی میشه موهاتون کوتاه باشه، چرا بلند اخه؟

ول کن جهان را کتاب بخون، بخواب.

حالا من میگم، شما فکر کنید دیوونم، اما به نظر من بو و صدای ورق خوردن هر کتاب منحصر به خودشه... و دلیل این انحصار فراتر از جنس کاغذِ... این کلمات و حس نویسنده ست که باعثش میشه