زمزمه و توسل به ساحت مقدس حضرت اباعبدالله اجرا شده شب شام غریبان محرم به نفس حاج محمد رضا طاهری •✾• میسوزم .. مثه زخمایِ سرخ رو پیکرِ تو مثه شعلۀ دامنه دخترِ تو مثه ناله هایِ دلِ مادر تو میسوزم .. مثه چشمایی که میشه پر ستاره مثه پایه طفلی که زخمیِ خاره مثه گوشِ اون طفلی که میشه پاره میسوزم حسین جان ، که آبت ندادن کمک خواستی اما جوابت ندادن میسوزم برادر ، که خاکت نکردن هنوز دارن این ها تو گودال میگردن حسین جان .. حسین جان .. من دیدم .. یکی اومد و با لگد بی هوا زد یکی با یه نیزه برایِ خدا زد اوند پیرمردی تو رو با عصا زد من دیدم .. کمک خواستنت رو همه میشنیدن تو رو سمت مقتل چطور میکشیدن سرت رو سر حوصله بریدن تو دعوایِ سرها دلم چی کشیده سرِ تو حسین جان به خولی رسیده از امشب عزیزم دیگه از ما دوری یه شب تویِ دِیرُ یه شب تو تنوری .

نوبتِ روضه ی گودال شد از غـربتِ تو شمر تعزیه نشست و وسط صحنه گریست .

مقتل میگه آقامون تویِ گودال ، با گوشه چشمشون به خیمه ها نگاه میکردن..😭 سلام به اون آقایی که #نگران شهید شد… .

راه حسین علیه السلام، کوتاهترین راه رسیدن به بهشت است. #اَللّهُمَّ_عَجِّل_لِوَلیِّکَ_الفَرَج

روضه و توسل به حضرت سیدالشهدا علیه السلام اجرا شده شب شام غریبان محرم به نفس حاج محمدرضا طاهری *وقتي نانجيب دستور داد خيمه هارو آتيش زدن، اومدن خدمتِ آقا زين العابدين، دستور رو بايد امام بده، عزيزِ برادرم! چيكار كنيم؟ فرمود: بگيد همه فرار كنن، اينا ميخوان باقيمانده ها از ماهارو بسوزونن، اين ناجيب ها از مدينه و آتيش زدن دَرِ خون ياد گرفته بودن، امروز هم تو گودال دست هاي آتش درست مي كردن، خيمه هارو هم سوزوندن، ميگه: ديدم يه دختر بچه از خيمه داره بيرون ميدوه، دامن عربي اش آتيش گرفته، دوان دوان با اسب اومدم به سمتش، تا نزديكش شدم، دامنش داره ميسوزه، دستش رو روي سرش گذاشت، صدا زد: من يتيمم بابا ندارم، ميگه: از اسب پياده شدم، سريع آتيش دامنش رو خاموش كردم، اينا از دشمن لطف و محبت نديدن، ديدم خيره خيره داره منو نگاه ميكنه، يه چيزي ميخواد بگه اما به زبون نميآره، بهش گفتم: چي ميخواي بگو؟ يه نگاه كرد صدا زد: يه مقدار آب داري به من بدي؟ سه روزِ آب به روي ما بسته است... رفتم يه مقدار آب براش آوُردم دستش دادم، ديدم نميخوره، داره اشك ميريزه، مگه تشنه ات نبود؟ چرا آب نمي خوري؟ گفت: بخدا هنوز صداي بابام تويِ گوشمه، هي ميگفت: آه جگرم از تشنگي ميسوزه، هنوز صورت علي اصغر روبرومه، براي يه قطره اش لب ميزد... همه رو عمه ي سادات زيرِ يه خيمه ي نيم سوخته جمع كرد، بچه هارو سر شماري كرد، اينا امانتي هاي حسينن، خيلي از اين بچه هارو موقع فرار از خيمه ها كشتن، نگاه كرد ديد دوتا از بچه ها كم شدن، با اين خستگي دو ليف خرما روشن كردن، اُم كلثوم و حضرت زينب عليهما سلام اومدن دوباره همه جارو گشتن، نگاه كردن ديدن اين دوتا بچه دست گردن هم انداختن، زيري دست و پاي اسبها بودن، بدن هاي بي جونه بچه هارو به دست گرفتن آوُردن... باز هم نگاه كردن، صحاب رحمت اين روضه رو آوُرده، ديدن رقيه ي سه ساله نيست، زينب عمه اش اومد، چقدر دنبال اين بچه گشت، نزديك گودال شد، ديد صداي اين بچه از گودال ميآد، هي ميگه: " اَبَتاه!..." بچه رو برداشت از رويِ بدنِ بابا، داره بر ميگرده، دَمِ گوشش گفت: عزيزِ دلم! رقيه جانم! اين بدن رو چطور شناختي؟ من متحير بودم امروز توي گودال بدن رو نشناختم، صدا زد: عمه! داشتم بابامو صدا مي زدم، ميگفتم:" اَبَتاه!..." بابا! ديدم صداش داره مياد: جونم! دخترم! از حلقومِ بريده صِدام ميزد... باز همه رو عمه ي سادات جمع كرد، همچين كه اومد يه نفس تازه كنه، ديد پشت خيمه ها يكي داره زار ميزنه، هي داره خاك هارو زير و رو ميكنه، ديد عروسِ فاطمه رُبابِ، بي بي به شكايت گفت: رباب! من بچه هارو به سختي آروم كردم، چرا آتيش دلشون رو شعله ور مي كني؟ اينجوري ناله نزن، عرضه داشت: دست خودم نيست بي بي جان، تو اين چند روز كه آب رو بسته بودن، من يه قطره شير نداشتم به بچه ام بدم، امشب كه جرعه اي آب خوردم، شير دارم، اما ديگه بچه ام نيست، صداي گريه هاي علي اصغر توي گوشمه، زينب جان! خودم ديدم پشت خيمه ها بدنش رو دفن كردن، اما مي بينم خاك ها زير و رو شده، هر چي ميگردم، خبري از بچه ام نيست... صداي ناله ات رو آزاد كن، هر چي كار داري با اربابت، ان شاءالله اربعين اسمت رو بنويسه، بلند بگو:حسينحسين جان! حسين جان!.. سرت کو سرت کو؟ که سامان بگیرم سرت کو سرت کو؟ به دامان بگیرم سراغ سرت را من از آسمانُ سراغ تنت از بیابان بگیرم تو پنهان شدی زیرِ انبوهِ نیزه من از حنجرت بوسه پنهان بگیرم اگر خون حلقومت آب حیات است من از بوسه بر حنجرت جان بگیرم رسیده کجا کار زینب که باید سرت را من از این و از آن بگیرم کمی از سر نیزه پایین بیا تا برای سفر بر تو قرآن بگیرم قرار من و تو شبی در خرابه پی گنج را کنج ویران بگیرم تو گفتی که باید بسوزم بسازم به دنیای بعد از تو آسان بگیرم هلا! می‌روم تا که منزل به منزل برای تو از عشق پیمان بگیرم حسين جان! حسين جان

کربلا، عمیق ترین زخمی است که بر پیکر زمین نشسته، و رساترین فریادی است که در دهلیز تاریخ پیچیده است #اَللّهُمَّ_عَجِّل_لِوَلیِّکَ_الفَرَج

روضه و توسل به حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام اجرا شده شب شام غریبان محرم مرا به خیر کسی جز حسین امید مباد به غیر کشته‌ی عشقت کسی شهید مباد کسی که دل به تو بسته‌است نا امید مباد کسی که مست تو شد دلخوش حرام نگشت کسی که عبد تو شد بنده‌ی یزید مباد برای هر دل دیوانه‌ی محرّم‌پوش بساط عیش حرام و مجال عید مباد کسی که رخت عزای تو را به تن نکند خدا گواه که در حشر روسفید مباد *شب آخره.. میدونی امشب مادرش امضا می کنه.. میدونی امشب مادرش نوکری ها رو قبول می کنه.. انقدر کرم داره؛خجالت می کشم بگم نوکری بعضی ها رو قبول نمی کنه.. ازش بعیده ..* اگر بناست در آتش رَوَم، جهنّمِ من کنار آنکه گلوی تو را بُرید مباد .. *حسین جانم! خدا من رو با اینا یک جا جمع نکنه .. من عاشقتم .. اونا قاتل تو .. یک سو همه عاشق او .. یک سو همه قاتل او .. ما راهمون از اینا جداست ...* اگر بناست در آتش رَوَم، جهنّمِ من کنار آنکه گلوی تو را بُرید، مباد .. به هر که رو زده ام غیرِ شر به من نرساند مرا به خیرِ کسی جز حُسین امید مباد .. شاعر: رضا یزدانی هر دختری یه جور، مشغول دردشه هرکس یه گوشه‌ای، دلتنگ مردشه من پشت خیمه‌ها، دنبال بچه‌مم که زیر خاک کربلا خوابیده سردشه .. بخواب، که غارتا تموم شده بخواب، که خیمه‌ها آروم شده بخواب، که زندگی برای من، بی تو حروم شده امون، امون از این همه بلا امون، از تشنگی‌ کربلا .. هر دختری یه جور، مشغول دردشه *یکی دامنش آتیش گرفته .. یکی گوشواره هاش رو بردند، گوشش خون میاد .. یکی کنار بدن نیمه جان خواهرش نشسته .. عزیز خواهر دووم بیار ..* هر دختری یه جور، مشغول دردشه هرکس یه گوشه‌ای، دلتنگ مردشه من پشت خیمه‌ها، دنبال بچه‌مم *چرا اونجا ؟! آخه وقتی مثل امروزی علی اصغر رو به خواهر داد، از اسب پیاده شد،رفت پشت خیمه ها .. "وَ رَمَّلَهُ بِدَمِه .." خون زیر گلوی علی رو گرفت .. تمام سر و صورت و بدن بچه رو خونی کرد .. "وَ دَفَنَهُ بِجَفرِ سَیفِه..‌." دیدند پشت خیمه ها نشسته،داره قبر کوچیک میکنه..* هر دختری یه جور، مشغول دردشه هرکس یه گوشه‌ای، دلتنگ مردِشه من پشت خیمه‌ها، دنبال بچه‌مم... که زیرِ خاک کربلا، خوابیده ، سردشه بخواب، که غارتا تموم شده بخواب، که خیمه‌ها آروم شده بخواب، که زندگی برای من، بی تو حروم شده امون، امون از این همه بلا امون، از تشنگی‌ِ کربلا .. الان اگه بودی، خوابونده بودمت با چادر خودم، پوشونده بودمت سیراب میشدی، از شیرِ مادرت آروم با عمه زینبت، خندونده بودمت ولی، تو نیستی و دلم پُره رباب، بعد تو آب نمیخوره ببین، از هرچی سایه‌‌ی خنک، بعد تو دلخوره امون، امون از این همه بلا امون، از تشنگی‌ کربلا .. *چی گفتند به شما تو روضه ها؟! گفتند آب آزاد شد رباب رفت آب خورد... نه... (به شماها چی گفتند؟!) گفتند وای از وقتی که مادر آب خورد .. شیر به سینه مادر آمد .. انقدر زیر آفتاب موند .. صورتش آفتاب سوخته شد .. صورتش سیاه شد .. بچه م زیر آفتاب تشنه بود .. بچه م آب نخورد .. خاک به دهن منِ روضه خوان اگه شان تو بانو رو نشناسم .. آی مردم دنیا یه سال زیر سایه نرفت .. میگفت آقای غریب من سه روز و سه شب بدنش زیر آفتاب بود .. آی! "تسفی علیه ریح الصبا .." باد صبا به این پیکر می وزید؛ خاک رو بلند می کرد؛ روی زخم های حسین بن علی می نشست ..* شاعر: رضا یزدانی