روضه_شهادت_امام_حسین_ع نمی‌دانم امشب باید از کدام غربت گفت؛ چه روضه‌ای خواند؛ و مصیبت کدامین غریب را بازگو نمود. آیا از بدن پاره پاره حسین علیه السلام بگوییم که عریان در گودال قتلگاه افتاده است؟ یا از بدن عباس علمدار که نه سر در بدن دارد و نه دست؟ آیا از علی اکبر بگوییم که صورت پیامبرگونش را بر نیزه برافراشته اند؟ یا از علی اصغر شش ماهه که اینک در گهواره خاکی خویش به خواب ابدی رفته؟ آیا از یاران حسین علیه السلام بگوییم که غریبانه در گوشه گوشه میدان جان باخته اند؟ یا از کودکان حسین علیه السلام که غم یتیمی و اسیری، یکجا بر آنان وارد شده است؟ از غریبی بگوییم یا از مظلومیت؟ از وفا بگوییم یا از پیمان‌شکنی ؟ از عطش بگوییم یا از آتش ؟ از عشق بگوییم یا از زینب ؟ خوب نامی بر قلم گذشت.. زینب… آری! بگذار از زینب بگوییم ؛ که کربلا، از اینجا به بعد، از‌ آنِ زینب است و پیام کربلا، مرهون زینب. بگذار از زینب بگوییم و از رنج‌های زینب. از زینب و از غصه‌های زینب. از زینب و از قصه‌های زینب. از زینب و از حماسه‌های زینب؛ و از زینب و از دل زینب … و امان از دل زینب … اما از کدامین غم زینب بگوییم ؟ از برادرانی که از دست داد؟ یا از برادرزادگانش که یک به یک به میدان رفتند و باز نگشتند؟ یا از پسرانش که جلوی چشمان گریانش ذبح شدند؟ اگر چه زینب «ام المصائب» است و از کودکی داغ‌های فراوان دیده ــ ابتدا داغ بزرگ رحلت جدش پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سپس مصیبت شهادت مادر جوان ــ و در جوانی فرق شکافته پدرش علی علیه السلام را دیده است و سپس جگر پاره پاره برادر معصومش حسن مجتبی را… اما روزی مانند عاشورا نبود، و داغی مانند کربلا… قصه ی بی سر و سامانی من گوش کنید * دوستان ، غصه ی تنهایی من گوش کنید گر چه این قصه ی پر غصه به گفتن نتوان * نه به گفتن نتوان ، بلکه شنفتن نتوان دختر دخت نبی ، «امِ مصائب» نامم * کرده لبریز ز غم ، ساقیِ گردون جامم صبر ، بی تاب شد از صبر و شکیباییِ من * ناتوان شد خِرَد از درک و توانایی من باغبانم من و یک سر شده غارت باغم * چرخ بگذاشته بس داغ به روی داغم نه که چون جد عزیزی چو پیمبر دادم * پدر و مادر و فرزند و برادر دادم پیشِ من ، در پسِ در ، مادرِ من آزردند * ریسمان بسته به مسجد ، پدرم را بردند من هم اِستاده و این منظره را می دیدم * مات و وحشت زده می دیدم و می لرزیدم بود در سینه هنوز آتش داغ مادر * که فلک زهر دگر ریخت مرا سوخت جگر دیدم آن تاج سرم را که دو تا گشته سرش * بسته خونِ سر او هاله به دورِ قمرش بعد از آن بود دلم خوش که برادر دارم * به سرم سایه ی دو سرو صنوبر دارم غافل از آنکه غم و دردِ من آغاز شده * به دلم تازه درِ غصه و غم باز شده رفت از دست حسن گشت دلم خوش به حسین * شد مرا روح و روان ، قوت دل ، نور دو عین بعد از آن واقعه ی کرب و بلا پیش آمد * راه جانبازیِ در راه خدا پیش آمد حضرت زینب (س) از صبح تا عصر عاشورا، داغ پنج برادر، پنج برادرزاده، چهار پسرعمو و سه پسرش را مشاهده کرد و شهادت دهها تن دیگر از بستگان و یاران برادرش را دید ؛ و شاید اینها همه در برابر رنج اسیری و در به دری ــ که تازه از امشب آغاز شد ــ بسیار اندک بود … روز طی گشت و نگویم که چه بر ما آمد * شب جانکاه و غم افزا و محن زا آمد آن زمان کو که بگویم چه بدیدم آن شب * خارها بود که از پای کشیدم آن شب چه بگویم چه شبی را به سحر آوردم *** کوه غم شد دل و چون کوه به پای استادم چون جنگ به پایان رسید و رأس مطهر حسین علیه السلام را از بدن جدا کردند؛ به لباس‌های پاره پاره آن حضرت نیز رحم نکردند و عمامه، پیراهن، شلوار و کفشهای امام علیه السلام را ربودند. شخصی به نام «بحدل» نیز هجوم آورد تا انگشتر حضرت را بدزدد اما بر اثر شدت جراحات و متورم شده انگشتان، نتوانست آن را بیرون آورد، پس خنجر کشید و انگشت مبارک را برید و انگشتر را درآورد… اسب امام، با سر و مویی خون آلود به سوی خیمه‌ها رفت. زنان و دختران اهل بیت علیه السلام با دیدن اسب خونین و بی‌سوار، فهمیدند که دیگر بی‌کس و یتیم شده‌اند و صدا به گریه و شیون بلند کردند. «ام کلثوم» خواهر امام علیه السلام فریاد کشید: «یا محمد! یا علی! یا جعفر! یا حسن! کجایید که ببینید با حسین چه کردند؟…» پس لشکر دشمن به سوی حرم پیامبر صلی الله علیه و آله حمله کردند. از یک سو این خیمه‌ها را آتش می‌زدند و از سوی دیگر هر آنچه می‌دیدند غارت می‌کردند. آنان حتی به حجاب زنان نیز رحم نمی‌کردند و لباس‌های بانوان اهل بیت علیه السلام را می‌کشیدند و می‌بردند. زنان و دخترکان، سربرهنه و هراسان، از خیمه‌ها فرار می‌کردند در حالیکه خار و خس بیابان، پایِ برهنه آنان را می درید… بانوان حرم، که از خیمه‌ها به سوی بیابان دوی

🏴 تجلی شور حسینی عزاداران در حرم مطهر امام_حسین عاشورا #وعده_صادق ▪️◾️◼️◾️▪️

عرض ادب و ارزوی زیارت خدمت سالار شهیدان امام_حسین_علیه_السلام (من ایرانم و تو عراقی) سنه یا حسین ،سوزوموز وار سوزوموز وار سوزوموز وار او ششگوشه ده گوزوموز وار گوزوموز وار گوزوموز وار باشدا وار شوقِ ،طوافِ نِینوا دردِ عشقه گَل ،کَرَمله قیل دوا بیرده یاز مولا،پیاده کربلا عزیزِ زهرا قلبیمیز دوتدی ، سُراغیوی حسین باشه ویر آخر ، فَراقیوی حسین گویلوم ایستیری ، رَواقیوی حسین عزیزِ زهرا عشقیوین دیلدن ، اَسیرییَم حسین بَزم‌ِ عشقیوین ،حَقیرییَم حسین بابِ اِحسانین ،فَقیرییَم حسین گدایه بیر باخ هر کیم اوز عشقین ،سنه نشان ویرر قلبینه عشقون، ایله توان ویرر هر ئولی جسمه ، دوباره جان ویرر گدایه بیر باخ گول آدون قلبه ،صفا ویرر حسین جانه عشقوندی ،جَلا ویرر حسین هر نه درد اولسا ،شِفا ویرر حسین یارالی ارباب عزّتِ عالَم ، بو آسِتانه ده نوکر اولدوم من ،سنه زمانه ده عمرومون دادی (مَزه) ، بو بیر ترانه ده یارالی ارباب من آقا سَنسیز ،جهاندا (بیکَسم) بَسدی کی آدون ،ئولونجه سَسله سَم وای اگر قبرون ،دوباره گورمه سَم دوزَنمرم من یولداکی موکبون ،دوشوبدی یادیمه روضه ی هر شبون، دوشوبدی یادیمه او سوسوز لَبلرون ،دوشوبدی یادیمه دوزَنمرم من مهدی عبادی

نواهنگ یکی یه دونه خدا محرم امام_حسین ع 🌺🌿🌺🌿🌺🌿

زنجیرزنی شكر لله پرچم مشكی روضه باز علم شد توي دنيا برمشام نوكرا بوي حرم شد روضه ، گريه، ماتم،بهترين عشق عالم شعر شور محرم محتشم،اومده ماه محرم كتيبه هاي آسمون، نوشته يا اهل البكاء فبكو علي الحسين حسين ، حي علي العزا عزا غريب مادر يا حسين باز ملائك ، دسته دسته رو ميارن سوي هيئت توي هيئت ، بال و پرهاشون ميگيره بوي تربت عزا عزا داره ، بارونم خون مي باره حال جبرئيل زاره ، غصه و غم داره عرش خدا روضه خونه، ارض و سما سينه زنه فرشته ها داد مي زنن، ارباب ما بي كفنه 🌾غريب مادر يا حسين مادر عشق ، روي ديوار غريبي سر ميذاره مثل بارون ، از چشاي آسمونيش خون مي باره باني روضه حسين ، يه مادر قد كمونه مي گه الهي بميرم كه كشتنت غريبونه 🌾غريب مادر يا حسين باز دوباره ، مي رسه صداي روضه ها به گوشم خدا رو شكر، كه بازم لباس مشكي مو مي پوشم هرجا ذكر حسين،باشه اونجا كربلاست روضه ها هرشب برپاست ، گريه كن حضرت زهراست كاشكي بشيم حاجت روا، از ميون اين هيئتا فاطمه امضاء بكنه ، يه شب جمعه كربلا غريب مادر يا حسين شكرلله پرچم مشكي روضه باز علم شد 2 توي دنيا برمشام نوكرا بوي حرم شد2 روضه ، گريه، ماتم،بهترين عشق عالم شعر شور محرم محتشم،اومده ماه محرم كتيبه هاي آسمون، نوشته يا اهل البكاء فبكو علي الحسين حسين ، حي علي العزا عزا غريب مادر يا حسين باز ملائك ، دسته دسته رو ميارن سوي هيئت توي هيئت ، بال و پرهاشون ميگيره بوي تربت عزا عزا داره ، بارونم خون مي باره حال جبرئيل زاره ، غصه و غم داره عرش خدا روضه خونه، ارض و سما سينه زنه فرشته ها داد مي زنن، ارباب ما بي كفنه امام_حسین