[‌انقدر زخمامون زیاد شده باید لای پانسمان بخوابیم]

_میدونی ، هرچی میگذره این بزرگ شدنه رو تو خودم بیشتر میبینم کیف میکنم ، وقتی میبینم چقدر ضعیف و شکننده بودم ، چقدر خودمو حقیر میدونستم و چقدر خودم رو در برابر آدم ها ‌و مشکلات ناچیز میدونستم ؛ الان دیگه خیلی فرق میکنه.. اونقدر بزرگ و تکامل شخصیتی پیدا کردم ، انقدر عاقل و بالغ شدم که وقتی میبینم چجوری در مقابل مشکلات ، اتفاقات حجیم ، زخم زبونا و خیلی چیزایِ دیگه وایمیستم و در برابر همشون میجنگم ، لذت میبرم و عشق میکنم .. میدونم که کلی اتفاق ریز و درشت افتاده.. ولی همه اینا از من یه چیز خوب ساخت! از اون دختر ضعیف و شکننده و افسرده ، حالا این من که صد تای اتفاق و ادمای پَست رو حریفه .. سعی میکنه در بیخیال ترین حالت ممکن قوی ترین باشه، این مِن خیلی دمش گرمه ، یه تنه پا همچیز وایستاده و وایمیسته .🤍

من پر حرفم ولی کو کلمات؟..

[من‌ لجباز نیستم،لجبازی منه]

_واقعا خستم، تمام روحم زخمِ، مثل اون بچه‌ای که اولین بار با دوچرخه خورده زمین ولی هیچکی نیست کمکش کنه تازه هرکیم رد میشه مسخرش می‌کنه، نه میتونم برا همیشه از آدما دوری کنم نه میتونم دیگه بینشون نفس بکشم؛

_برایِ نور قلبم،تولدت مبارکم .ࢱ💗 _نهمِ‌هفت‌ِ‌هزاروچهارصدویك.

[بعضی وقتا باید ی نقطه بذاری و بری سر خط]