💠پيامبر صلي الله عليه و آله:
خَيْرُ اِخْوانِكُمْ مَنْ اَهْدى اِلَيْكُمْ عُيوبَكُمْ؛
بهترين برادران شما كسى است كه عيب هايتان را به شما هديه كند.
نهج الفصاحه، ح 1509
✳️ امام خمینی رحمت الله علیه :
💠اسلام منهای روحانیت، خیانت است
ما بیزار هستیم از آزادی منهای قرآن، ما بیزار هستیم از استقلال منهای اسلام. ما بیزار هستیم از اینکه بگویند اسلام منهای روحانیت، اسلام منهای روحانیت خیانت است. می خواهند اسلام را ببرند، اول روحانیت را می برند، اول می گویند اسلام را می خواهیم، روحانیت را نمی خواهیم، روحانیت استثناء شود، اسلام در کار نیست، اسلام با کوشش روحانیت به اینجا رسیده است.
#امام_سید_روح_الله_موسوی_خمینی
#صحیفه_امام
#امام_خمینی
📚صحیفه نور ، جلد ۶ ، صفحه ۲۷۰
💠حکم پوشیدن لباس مشکی در عزاداری
✔️مرسوم و معمول میان مردم آن است که در غم مرگ عزیزان لباس سیاه بر تن مى کنند و این رنگ لباس را علامت ماتم و عزا مى دانند. بنابراین یکى از راه ها و شیوه هاى مطلوب عزادارى براى خامس آل عبا، پوشیدن لباس سیاه در سالروز شهادت آن حضرت یا ایّام محرّم است.
در تاریخ مى خوانیم: هنگامى که حسین بن على(علیه السلام) به شهادت رسید، زنان بنى هاشمى لباس هاى سیاه و خشن پوشیدند.(۱)
در برخى از روایات نیز آمده است: هنگامى که (بر اثر خطابه ها و افشاگرى هاى امام سجّاد(علیه السلام) و حضرت زینب(علیها السلام)) یزید به خاندان هاشمى اجازه داد در دمشق عزادارى کنند، زنان هاشمى و قرشى لباس سیاه بر تن پوشیدند و به مدّت هفت روز براى امام حسین(علیه السلام) و شهداى کربلا عزادارى کردند.(۲)
لازم به یادآورى است که هر چند فقها بر اساس روایات به کراهت لباس سیاه به خصوص در نماز فتوا داده اند، ولى پوشیدن آن براى عزاى امام حسین(علیه السلام) کراهتى ندارد و شاید رجحان نیز داشته باشد؛ زیرا جنبه تعظیم شعائر بر آن غلبه دارد.(۳)
پی نوشت :
(۱). «لَمّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِىٍّ صَلَواتُ اللهِ عَلَیْهِ لَبِسَ نِساءُ بَنِی هاشِمِ السَّوادَ وَ الْمُسوُحَ» (بحارالانوار، ج ۴۵، ص ۱۸۸).
(۲). «فَلَمْ تَبْقَ هاشِمَیَّةٌ وَ لا قُرَشِیَّةٌ إِلاَّ وَ لَبِسَتِ السَّوادُ عَلَى الْحُسَیْنِ(علیه السلام) وَ نَدَبُوهُ عَلى ما نُقِلَ سَبْعَةُ أَیّام» (مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۳۲۷).
(۳). گرد آوری از کتاب: «عاشورا ریشه ها، انگیزه ها، رویدادها، پیامدها»، سعید داودی و مهدی رستم نژاد، (زیر نظر آیت الله العظمى ناصر مکارم شیرازى)، انتشارات امام على بن ابى طالب(علیه السلام)، قم، ۱۳۸۸ ه. ش، ص ۸۱.