روز تشییع ات در کرمان غوغا بود و همه آمده بودند، فارغ از تقسیم بندی، همانگونه که دوست می داشتی کشور آنگونه باشد.در کنار یاران شهیدت که آرام گرفتی، تازه شدی مأمن و مأوای دلهای عاشق. هر ساعت از شبانه روز که به گلزار شهدا می رویم، خیل جمعیت را در کنار مزار تو و همرزم عزیزت حسین پورجعفری می بینیم؛ گویی مغفوری، شیخ شعاعی، سیف الدینی و ... سالها منتظرت بودند تا بزمشان کامل شود و در محضر خدا هم یارانت را تنها نگذاری ...

حاج قاسم! تو فرمانده قلب ملتی بودی! ما بیش از دیدن هر وزیر و وکیل و رئیسی از دیدن تو خوشحال می‌شدیم. مخصوصاً وقتی با آن لبخند و تواضع و صلابت به رهبر عزیزمان عرض ادب می‌کردی.

ممنون که اینقدر بزرگ بودی که دلمان به شما قرص بود، با شما بود که از داعش نترسیدیم! از فدا شدن حججی‌ها بالیدیم چون تو وعده انتقام دادی... درود بر تو ای سردار صادق ما ...

ای سرباز پیر ولایت! ای که لبخندت جان ما را می‌سوزاند، درود بر تو که حتی خبر شهادت تو، اشک و امید و آرمان ما ایرانی‌ها را به هم نزدیک کرد. ما منتظر انتقام سخت هستیم از دشمن. ما اجازه نمی‌دهیم صدای تو برایمان غریبه شود!

این حرارت و سوز دل در قلوب ما هرگز سرد نخواهد شد؛ مگر با انتقام سخت به اذن رهبرمان.

رفاقت همین است همین که با هم مسیر انتظار را هموار کنیم و با هم یک شب جمعه میهمان حسین (علیه‌السلام) شویم رفاقت‌های تو چقدر رنگ خدا دارد؟