🌐 #تسنیم اسناد حقوق بشری دوگانه غرب حقوق کودکان فلسطین و افغانستان را تأمین نمی‌کند جهان اسلام امروز داغدار است، داغدار دختران رنج‌کشیده افغانستان که رؤیایشان با انفجار بمبی در مدرسه سیدالشهدا منطقه دشت برچی کابل به رنگ خون درآمد و داغدار کودکان هراسناکی که روزشان در غزه به تیرگی شب‌های خاموش آن است. ✍🏻 سکینه السادات پاد، معاون حقوقی موسسه حقوق بشری و بین المللی صلح زیبا و وکیل پایه یک دادگستری🔻 🔹"نظم ادعایی نوین جهانی با اهرم فریب استثماری حقوق بشر با وجود حق وتو در دستان یاغی‌گرانی چون آمریکا، تضمینی برای نابودی کودکان مسلمان شده است و این را می‌توان در حوادث و فجایع تلخ و خونین توسط گروه‌های خشن نیابتی مستکبران در جای جای افغانستان، میان کتاب‌ها و کفش‌های خونین دخترکان افغان، خون کف مدرسه، کودکان محبوس در بازداشتگاه‌های رژیم صهیونیستی و نیز آوارگی و قتل عام آنها و نسل‌کشی در یمن به عینه دید." 🔹قتل عام کودکان بی‌دفاع در راستای سیاست‌های شیطانی نسل‌کشی رژیم جعلی صهیونیستی از سال‌های متمادی از بدو اشغال غیرقانونی سرزمین فلسطین درسال 1948 شروع شده و حتی ایجاد کنوانسیون حقوق کودک 1989 باعث توقف آن نشده و این وضعیت، کودکان فلسطین را از دنیای کودکانه خارج کرده است. 🔹فلسطین و زندان بزرگ غزه که زندانیان آن از کودکان معصوم تا زنان و پیرمردان و پیرزنان و غیرنظامیان همه به حبس بدون دلیل محکوم شده‌اند، به آزمونی برای صحت‌سنجی کارآمدی سازمان‌های بی‌خاصیت حقوق بشری و نیز بیداری‌سنجی انسانیت و عدالت و شرافت تبدیل شده است. 🔹از سال 1967 تا سال 2020 بیش از 50 هزار کودک و نوجوان فلسطینی زیر 18 سال بازداشت شده‌اند و هم‌اکنون نیز بیش از 300 نفر در بازداشگاه‌های مخوف رژیم صهیونیستی هستند و حکم بعضی از آنها حبس ابد است. این خداحافظی غم‌انگیزی با دوران کودکی و شروع زندگی در بازداشگاه‌های غیرقانونی رژیم کودک‌کش صهیونستی است. این وضعیت سؤالاتی را در اذهان ایجاد می‌کند. از جمله اینکه؛ آیا ماده یک کنوانسیون حقوق کودک در این استاندارد دوگانه حقی و سهمی برای کودکان فلسطینی قائل است؟ یا سن کودکی در سرزمین‌های اشغالی از چند سالگی تفسیر می‌شود؟ آیا دنیا می‌داند فلسطین کودک دارد؟ بمباران بدون رعایت قواعد کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو، تخریب خانه‌ها بر سر غیرنظامیان و عدم تفکیک اهداف نظامی از غیرنظامی با کدام اصول و قواعد حقوق بین‌الملل قابل توجیه است؟! 🔹از سال 1948 تاکنون بیش از یکصد بیانیه و قطعنامه در محکومیت اقدامات این رژیم علیه مردم فلسطین به مناسبت‌های مختلف و به صورت میانگین هر دو سال سه قطعنامه صادر شده است. فلسطینیان در 16 کنوانسیون بین‌المللی که شخص دبیرکل سازمان ملل مقام امین آن کنوانسیون‌ها محسوب می‌شود عضویت دارند اما کماکان نه عضویت در کنوانسیون‌ها و نه محکومیت با بیانیه و قطعنامه، نتوانسته است جرم کودک‌کشی، تخریب منازل و شهرک‌سازی غیرقانونی را متوقف کند. 🔹کنوانسیون چهارم ژنو 1949 تأیید و تصدیق و مستند قانونی برای حقوق به رسمیت شناخته شده در عرف بین‌الملل است. در شهرک‌سازی‌ها و تخریب بی‌رحمانه منازل و محاصره غیرانسانی، بدیهی‌ترین حقوق انسانی غیرنظامیان به ویژه کودکان که تحت حمایت و قیمومیت مصلحت‌گرایانه کنوانسیون حقوقی کودک هستند، در حالی نقض می‌شود که درکی از جنگ و فلسفه شیطانی اشغال سرزمین‌هایشان توسط رژیم مجرم صهیونیستی ندارند‌. 🔹در حالی جامعه جهانی نسبت به کودکان فلسطین بی‌تفاوت است که آسیب‌های ناشی از محاصره غزه، تحریم و رنج ناشی از اشغالگری تاکنون حق حیات، حق برخورداری از حداقل‌های رفاه اجتماعی، حق زندگی سالم و حق برخورداری از سلامت و حق برخورداری از آموزش، حق برخورداری از صلح و آرامش را مطابق کنوانسیون حقوق کودک و نیز اعلامیه جهانی حقوق بشر نقض کرده است. اسناد حقوق بشری و بین‌المللی هرگز حقوق کودکان مظلوم فلسطین و دختران مظلوم افغانستان را تأمین نکرده است، چون اصل عدم تبعیض مدت‌هاست دچار تعارض و استاندارد دوگانه شده است. #بانو_نگار_رسانه_گفتمان_انقلاب_اسلامی https://tn.ai/2504032 https://t.me/Banounegar @Banounegar

#تسنیم به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ همواره مسئله «زنان» در عرصه «مدیریت شهری» یکی از چالش‌هایی است که صرفاً از جنبه شعاری بدان توجه می‌شود، به همین جهت شاهد حضور زنان در لیست‌هایِ رنگارنگِ جناح‌هایِ مختلف سیاسی هستیم اما دریغ از حل مسائل زنان در عرصه طراحی شهری! ✍️زهرا عباسپور؛ پژوهشگر و فعال حوزه زن و خانواده تجربه نشان داده است، اغلب زنان راه یافته به لیست‌های انتخاباتی به صرف جنسیت و وابستگی جریانی وارد عرصه انتخابات می‌شوند و کمتر دغدغه مسائل و مشکلات زنان در این عرصه را دارند؛ بنابراین تغییر چندانی در عرصه مدیریت شهری در حوزه مسائل و نیازمندی‌های زنان ایجاد نمی‌شود؛ برونداد این گونه لیست بستن‌ها و انتخاب کردن‌ها، شهری است که درکی از نیازمندی‌های دخترانه، زنانه و مادرانه بر اساس خصوصیات جسمی، روحی و روانی آنان در احداث مبلمان و فضای بصری شهری ندارد. شهری که دخترانش محیطی امن و سالم جهت گذران اوقات فراغت، ورزش و دورهمی دوستانه همراه با احساس عزت، کرامت و امنیت را به قدر نیاز، در اختیار ندارند، شهری که نیازمندی‌های مادران در عرصه طراحی مبلمان شهری، حمل نقل، اوقات فراغت خود و فرزندان را نادیده می‌گیرد. شهری که فضای عمومی آن فاقد اتاق‌های «مادر و کودکی» است تا مادران بتوانند در آن به نوزاد خود به راحتی و با احساس امنیت شیر بدهند یا پوشک کودکشان را تعویض کنند؛ شهری که مادران در آن نمی‌توانند کالسکه کودک خود را به راحتی سوار اتوبوس شهری کند چرا که اساساً کسی به آن فکر نکرده است. شهری که نورپردازی‌های پیاده‌روهای آن مناسب نیست و نمی‌تواند احساس امنیت زنان را تامین کند؛ شهری که پل‌های عابر پیاده‌اش آنچنان از تبلیغات رنگانگ، احاطه شده است که گویی قرار نیست هیچ زنی از آن استفاده کند و امنیتش حفظ شود و... مدیران شهری فراموش می‌کنند که زنان برای پاسخ به نیازمندی‌هایی که آنان فهم نکردند، معطل نمی‌مانند و به دنبال پاسخ‌های فردی به این نیازمندی‌ها هستند؛ شاید موج دوچرخه‌سواری دختران در فضای عمومی جامعه، کم رنگ شدن ارزش مادری و فرزندآوری و محیط‌های مختلط تفریحی نمونه‌ای از پاسخ به این نیازمندی‌های احصاء نشده باشد! شهر برای آنکه نیازمندی‌ها و نقش‌های زنان را به رسمیت بشناسد، نیازمند داشتن دغدغه واقعی کاندیداها و منتخبین عرصه مدیریت شهری در این موضوع است، فارغ از اینکه زن باشی یا مرد! و بیش از آن که نیازمند «سهم زنانه و یا مردانه در عرصه مدیریت شهری» باشد، نیازمندِ «پیوست خانواده» در همه طرح‌ها و برنامه‌های خود است. #بانو_نگار_رسانه_گفتمان_انقلاب_اسلامی #سهم_زنان_در_مدیریت_شهری #مادرانگی #انتخابات #شورای_شهر https://tn.ai/2512635 @Banounegar