‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 163 لبخندی از ته دل زدم دلم برای مادرانگی هایش تنگ شده بود کاش آدمی زاد قبل از کسب تجربه قدر داشته هایش را می‌دانست. خوب که فکر می‌کنم عمه مینا کم از مادر نبود برایم و من آنطور در به در واقعیتی بودم که اگر عاقلانه می اندیشیدم دیگر گذشته بود هرچند تلخ ولی گذشته بود و می فهمیدم باید واقعیت حال زندگی ام را ببینم؛ واقعیت این است؛ عمه، بابا، فرهاد و... ظرف شکر را میان میز قرار داد و نشست. -بخور قربونت برم. 《خدا نکنه》 ای گفتم و شروع به شیرین کردن چایم کردم. -یکی دو ساعت دیگه بریم پایین پیش رویا از دیدنت خوشحال میشه حتما، البته اگه دوست داری. - این چه حرفیه عمه. معلومه که دوست دارم. راستی حالش چطوره؟ از رژان خبری نشد؟ فرهاد بهم گفت که رفته. آهی کشید و گفت: چی بگم مادر از حالش؟! رژان با بی فکری داغوشون کرد اگه رویا رو ببینی نمی شناسیش، از غصه شده پوست و استخون قرص اعصاب می خوره وگرنه تا الان بیست باره خودش رو کشته بود. کم نیست دختر آدم اون بلا سرش بیاد و فرار کنه. خدا قسمت کافر هم نکنه. از تاسف و ناراحتی قلبم فشرده شد و الهی آمین زیر لب زمزمه کردم. عمه که انگار سر درد و دلش باز شده باشد ادامه داد: نمی دونی آقا وحید چیکار کرد! خونش رو تو شیشه کرد. هر چی علی بهش گفت مرد مومن زن بیچاره ت چه تقصیر داره به گوشش نمی‌رفت. می‌گفت این اگه تربیت کردن بچه رو بلد بود این عاقبتش نمی شد... چه می دونم عمه جون پر بیراه من نمی‌گفت. رویاهم زیادی آزادشان گذاشته بود. این وسط ژیلای بیچاره هم شد وسیله خالی کردن حرص مادر و پدرش. چند ماهه کردنش تو خونه و اجازه بیرون رفتن بهش نمیدن. حتی دانشگاه هم نمی ذارند بره. هیچکدوممون هم حریف نمیشیم که اذیتش نکنند. - وای این که خیلی بده! آخرش چی؟ ژیلا چه گناهی کرده آخه؟! صدای باز و بسته شدن در ورودی آمد و نگاه عمه به پشت سرم کشیده شد. من هم برگشتم و فرهاد را شاداب و در لباس ورزشی دیدم. -سلام صبح خانم های خوشگل و سحر خیز ولی تنبل بخیر. یه نرمش به خودتون بدید خوب شماها که اینقدر سحرخیز اید. عمه برای ریختن چای بلند شد و همان حین کار گفت: ولم کن مادر نه پاشو دارم نه کمرش رو. به نگاه فرهاد با سر سلام کردم. لبخندی زد و روبرویم نشست و رو به عمه گفت: اتفاقا ورزش برای سلامتی خوبه‌ من می دونم که کارم اینه. آدم پسرش باشگاه داشته باشه و مادرش حرفش رو قبول نکنه باید در باشگاهش رو گل بگیره دیگه! عمه با حسرت نگاهی به فرهاد کرد و چایش را روی میز گذاشت و سمت یخچال رفت. ظرف حاوی تخم مرغ را برداشت و پشت بند آهی که کشید گفت: قربون پسر ورزشکارم برم. چی میشد درست رو می خوندی! اخم های فرهاد درهم شد. - ضدحالی ها مامان . مداخله کردم و گفتم: عمه مهم اینه فرهاد شغلش رو دوست داره و خیلی هم موفقه تو کارش. چرا غصه می خوری؟! نگاه سنگین فرهاد تعبیر هزار و یک حرف بود که همه را به خوبی می دانستم... همراه عمه مینا به منزل عمه رویا رفتیم. عمه رویا از دیدنم شوکه شد و به گریه افتاد. شوک من هم از دیدن صورت رنگ پریده و لاغر عمه و ژیلا کمتر از آنها نبود. ساعتی به آرام کردن عمه که مدام التماس می‌کرد که دعا کنم رژان هم برگردد گذشت و بالاخره میان گریه و دلداری های من و عمه مینا آرام گرفت. رژان همان دیوانه ای بود که سنگ را به چاه انداخته و حالا هزار نفر عاقل قادر به درآوردنش نبودند! وضعیت زندگی شاد و مرفه عمه حالا شبیه گورستان مخوف و غم آلود شده بود. وقتی به چهره ی ژیلا که غم عالم را نشانگر بود نگاه می کردم دلم ریش می شد، صدای زنگ در و متعاقبش باز شدنش جهت نگاهمان را تغییر داد. در وهله ی اول مرد جوان را نشناختم ولی به ثانیه نکشید که شوک زده و با چشمهای گرد شده به کیان خیره ماندم. او هم با دیدنم در جایش میخکوب شد. نگاهم را از موهای بسیار کوتاه و ریش های بلند شده اش گرفتم و به چشم های غم دارش دادم و اسمش را با بهت و بی اختیار لب زدنم:کیان! نویسنده : زهرا بیگدلی ادامه دارد...... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌ 🌺🍃🌸🍃🌺ईइ═─┅─

‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 164 به خودش آمد و لبخند کمرنگی به لب نشاند و نزدیک شد. - عسل کی برگشتی؟ کجا رفتی بی معرفت بی خداحافظی؟ لحنش هم تغییر کرده بود. صمیمی و دلتنگ و به دور از شیطنت. واقعا دهان کسی که گفت یک اتفاق ساده می‌تواند دنیای انسان را تغییر دهد را باید طلا گرفت! گرچه این اتفاق آنقدر ها هم ساده نبود یعنی در واقع اصلا ساده نبود و این همه تغییر کاملا طبیعی بود. لبخندی زدم و گفتم: شرمنده ی همتونم من. با دست مبل اشاره کرد. - بیخیال ما هم بی تقصیر نبودیم تو حلال کن‌. بشین چرا ایستادی! رو به عمه مینا و رویا سلام و احوالپرسی کرد و نشست. ژیلا برای آوردن چای سینی را برداشت و لیوان های خالی شده را برداشت و به آشپزخانه رفت. عمه رویا با التماس به کیان چشم دوخت: کیان مامان ردی ازش پیدا نکردی؟ کیان کلافه دو دستی صورتش را چند بار پشت سر هم از بالا به پایین و بلعکس ماساژ داد. - مامان جان پیداش نکردم ولی تو نگران نباش خیلی زود میارمش پیشت قول میدم. عمه رویا دومرتبه به گریه افتاد و حال همه مان را گرفت. مجید نگاه کلافه اش را از مادرش گرفت و با اشاره دست و سر خواست که دنبالش بروم. متعجب از درخواستش سر تکان دادم. بلند شد و به اتاقش رفت. نمی دانستم چه کارم دارد ولی می دانستم حتما مسئله مهمی است‌. مانده بودم با چه بهانه ای به اتاق کیوان بروم! زیر لب غر زدم 《خدا خفه ت نکنه کیوان من کی تو اتاق تو اومدم که این دفعه ی دومم باشه!》 چاره ای نبود بلند شدم و با بهانه صحبت کردن راجع به رژان با کیوان از جمع عذرخواهی و به اتاق کیوان رفتم. در را باز گذاشته بود. روی تخت مشکی رنگش نشسته بود و سرش را بین دست هایش گرفته بود. اولین بارم بود که اتاقش را می دیدم، از پوسترهای حیوانات وحشی روی دیوارها چشم هایم گرد شد. داخل اتاقش رفتم. با ورودم سرش را بلند کرد. - کیوان نمی ترسی بین گرگ ها و شیر ها و پلنگ ها میخوابی؟! نگاهم را به عکس گرگ دادم و بی اراده با انزجار گفتم: دندوناشو! آب دهانم را فرو خوردم واقعا ترسناک بودند. چشم هایش را ماساژ داد. - وقت نکردم بکنم بندازمشون دور. جو گرفته بودتم یه دوره ای! همون دوره این ها رو زدم به دیوار. روی صندلی کنار تخت نشستم. -کار خوبی می کنی! لبخند کم جانی زد و از روی تخت بلند شد. به در باز اشاره کرد. - می تونم در رو ببندم؟ دلخور نگاهش کردم. - این چه سوالیه. حواسم نبود باز گذاشتمش ببند. سری تکان داد و در را بست. استرس و نگرانی در تمام حرکاتش مشهود بود. جلوی تخت شروع به قدم زدن کرد، در فکر بود و اگر صدایش نمی‌زدم معلوم نبود تا کی می خواهد راه برود! -کیوان؟ هول کرده و گیج جوابم را داد. - جان، بله؟ -کجایی تو؟! بیا بشین بگو چی می خواستی بگی. نگرانم کردی. کلافه سری تکان داد و نشست. - راجع به رژان. با بهت پرسیدم: مگه ازش خبر داری؟ -نه؛ یعنی آره. همین یک ساعت پیش یع خانومی تماس گرفت. مثل این که دوستش بود. گفت حال رژان خوب نیست. -بچه ش چی؟ دنیا آوردتش؟ -آره سه ماه پیش. -کجا دنیا آوردتش؟ بدون شناسنامه! -مثل اینکه دوستش یکی رو برده تو خونه و بچه ش رو دنیا آورده.عسل راستش روم نمیشه حرف های دوست روژان رو برات بازگو کنم. نویسنده : زهرا بیگدلی ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌

‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 165 خودم را روی صندلی جلو کشیدم و با اطمینان گفتم: کیان من پزشکم رو شدن نداره راحت باش. موقع زایمان برای رژان اتفاقی افتاده؟ اشک در چشم هایش حلقه زد و سرش را به نشانه تایید تکان داد. -دوستش می گفت... از زایمانش تا الان انقدر... انقدر خونریزی داشته که نمی تونه رو پاهاش بایسته. گفت داره میمیره اگه به دادش نرسیم. چشم هایم را با درد بستم و نالیدم: یا خدا! صدایم زد، چشم هایم را باز کردم، سرم تیر کشید و از دردش چینی به پیشانی ام افتاد. - عسل، تو رو خدا رسوند برام. میای باهام کرج؟ باید برم دیدنش. نمی تونم دست رو دست بزارم تا بمیره. هر غلطی هم کرده باشه بازم خواهرمه. از روی صندلی بلند شدم. - معلومه که میام، پاشو یه بهونه جور کن. منم با عمه مینا صحبت می کنم آماده میشم. از اتاق بیرون رفتم طوری که کسی متوجه نشود از عمه خواستم بلند شود و به واحد خودشان برویم. جریان را برایش تعریف کردم و با تردید سمت اتاق فرهاد رفتم.‌ نمی‌توانستم بدون هماهنگی با او همراه کیان شوم من پایبند صیغه ای که میانمان خوانده شده بود بودم هر چقدر هم فرهاد جدی اش نگیرد... ضربه ای به در زدم. - بیا تو مامان. لبخندی به حدس اشتباهش زدم. - منم فرهاد. صدایش شوخ شد. - چه بهتر بفرما تو. خنده ام گرفت و در را باز کردم. دکمه ی حالت خاموش تردمیل را زد و از رویش پایین آمد و با حوله ی روی دوشش عرق گردنش را گرفت. -به به عسل خانم. خبر می دادی میای گاوی شتری چیزی جلوی پات زمین میزدم. - لوس نشو فرهاد. کار واجبی باهات دارم. لبخند از صورتش پر کشید و نگران پرسید: چی شده؟ خوبی؟ -نترس بابا من خوبم. همه ش منتطری یه چیزیم بشه ها! جریان را برایش بازگو کردم. قبول نکرد که تنها بروم می‌گفت حال کیان خوش نیست و مطمئناً نیاز به کمک پیدا خواهیم کرد. شماره کیان را گرفت و در حین مکالمه اش رو به من کرد. - برو آماده شو لوازم مورد نیازت رو هم بردار. سری تکان دادم و سریع از اتاق خارج شدم. با ماشین فرهاد به مقصد کرج حرکت کردیم تمام مسیر دل تو دلم نبود و نفهمیدم چطور مسیر طی شد. وقتی کیان گفت: طبق آدرسی که دوستش برام پیامک کرده باید تو این ساختمان قدیمیه باشه. نگاهم را به ساختمان کوچک در کوچه قدیمی و خلوت دادم فرهاد با تردید پرسید: کیان مطمئنی کلکی تو کار نیست؟ کیان دستگیره در را گرفت و در حال باز کردنش گفت: نه بابا عکس رژان رو هم برام فرستاده بود. هر سه پیاده شدیم. کیان شماره ی دوست رژان را گرفت و اطلاع داد که جلوی در هستیم. دقیقه ای نگذشت که در با صدای تیکی باز شد و کیان گفت: بچه ها بریم داخل. اخم های فرهاد در هم بود و مشخص بود هنوز نگران است. دستم را در دستش گرفت و پشت سر کیوان داخل حیاط کوچک خانه رفتیم. دختری ریز اندام پوشیده در مانتو و روسری با شتاب به استقبالمان آمد. بعد از سلام و خوشامد چشم هایش به یکباره به اشک نشست و گفت: تو رو خدا کمکش کنید، سرزنشش نکنید، به اندازه کافی عذاب کشیده کیان سری با کلافگی تکان داد و پرسید: کجاست؟ - تو اتاق. به پشت سرش و در آهنی ورودی اشاره کرد و ادامه داد: بفرمایید. فرهاد که انگار خیالش راحت شده بود دستم را رها کرد و هر سه به دنبال دختر که خود را فرزانه معرفی کرد داخل خانه رفتیم. فرزانه با اشاره به مبل های ساده ی دور اتاق در حالی که همه ی حواسش به درب بسته ای بود، گفت: بفرمایید خواهش می کنم. نگران رژان بودم و حدس می زدم پشت همان در بسته است که قرار فرزانه را گرفته. بی توجه به تعارفش گفتم: ما برای مهمونی نیومدیم رژان کجاست؟ نویسنده : زهرا بیگدلی ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌ ─┅ 🌺🍃🌸🍃🌺ईइ═─┅─

❖ به نام خداوند لوح و قلم حقیقت نگار وجود و عدم خدایی که داننده رازهاست نخستین سر آغاز آغازهاست آغاز میکنیم دوشنبہ ۳۰ دی ماه را 🌨🍃 الهی دلتون از غصه آزاد روزگارتون بر وفق مــــراد آخرین دوشنبه دی ماهتون زیبا🎈 @dastanvpand ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌

من معتقدم پدر اسکلت یک بدن است پسر پوست بدن! مادر قلب ... دختر اما رگ وشريان هاست! خانه بدون دختر يك چیزهایی کم دارد كه همه چیزند♥️ 👧 روز دختر پیشاپیش مبارک ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌

گوینـد سلام صبح🌸 طلایی ترین کلید برای ورود بہ قلبهاست🌸 پس صمیمی ترین سلام تقدیم بہ شما مهربان ها 🌸 امید کہ طلـوع امروز آغازخوشی هایتان باشد🌸 روزتون بخیر وپر از شـادی و بـرکـت🌸 @Dastanvpand •••✾~🍃🌸🍃~✾•••

‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 166 دستی به روسری اش کشید و با اضطراب به در بسته اشاره کرد. رو به فرهاد و کیان کردم. - شما بشینید تا من بیام. سری به نشانه موافقت تکان دادند. به نگاه نگران فرهاد پلکی زدم تا آرام بگیرد و سمت اتاق رفتم. بدون اینکه در بزنم دستگیره اش را پایین کشیدم و بازش کردم. با دیدن دختر نحیفی که بی شباهت به رژان زیبا روی عمه رویا نبود قلبم فشرده شد و بی اختیار نامش را زمزمه کردم. شنید که سرش را سمتم چرخاند. با دیدنم شوک زده خواست از رخت خوابش بلند شود که سمتش پا تند کردم و نگذاشتم. کنار بسترش نشستم. ==با برنامه ران بزد عسل=== بغض سینه ام را فشرد و قلبم را به درد آورد. در جایش به زحمت نیم خیز شد. - تو چه جوری منو پیدا کردی؟ - ناراحتی پیدات کردم؟ به گریه افتاد و اشک من را هم درآورد. - نه خوشحالم. عسل دارم میمیرم. بچه‌ام... با هق هق ادامه حرفش را برید، در آغوش کشیدمش و در حالی که خودم داشتم از بغض جان می دادم گفتم: دیوونه میمیرم چیه! مگه من می ذارم. - دارم تاوان پس میدم. روزی هزار بار میمیرم و زنده میشم حقمه. - هیس حرف نزن استغفرالله جای خدا نشین و حکم بده. وقت گریه و درد و دل نبود از خودم جدایش کردم. - روژان؟ بینی اش را بالا کشید و منتظر نگاهم کرد. - باید معاینه ات کنم. دوستت میگه خونریزی شدید داری! باز به گریه افتاد و لبه ی پتو را در مشتش گرفت. - خوبم. نمیخواد نیازی به معاینه نیست. جدی و پر اخم گفتم: بچه نشو نگاه به رنگ و روت بکن آزمایش نداده میشه تشخیص داد دچار کم خونی شدید شدی. باید علت خونریزی رو پیدا کنیم. اصلا تو چه جوری تو خونه زایمان کردی با چه امکاناتی!؟ پزشک بالای سرت بود؟ سری تکان داد. -دو سه تا از دوستام کمکم کردن. مامان بزرگ یکیشون قابله بوده ازش یه چیزایی یاد گرفته بود یه چند تا فیلم زایمان هم تو اینستاگرام و اینترنت دیدن و یاد گرفتن. با چشم های گرد شده به دهانش چشم دوخته بودم و حرف هایش را باور نمی کردم. -خاک بر سرت رژان چه جوری اعتماد کردی؟ نترسیدی بلای سرت بیاد؟! گرچه قبل از معاینه هم نمی تونم قطعی بگم بلایی سرت نیاوردن! پتو را از دستش گرفتم و از بین انگشتان بی جانش بیرون کشیدم. - بخواب روژان نترس. چشم هایش را بست به جای پتو این بار لبه ی لباسش را در مشت گرفت. زیپ کیفم را باز و لوازمم را بیرون کشیدم. حتی انقدر جان نداشت که به تنهایی لباس اش را دربیاورد. کمکش کردم. با معاینه اش تپش قلب گرفتم. چه کرده بودند با رژان البته بهتر است بگویم رژان چه کرده بود با خودش! دست کش های آلوده را از دستم خارج و در پاکت انداختم و باز در پوشیدن لباس هایش کمکش کردم. با حالتی خنثی نگاهم کرد: چی شد؟ چرا حرف نمیزنی؟ با ناراحتی به صورتش خیره شدم. - تو درد نداری رژان؟ الان باید درد زیر دلت امونت رو بریده باشه. پوزخندی زد. - انقدر درد دارم که درد شکمم توش گمه. - رژان داغونی. زخم‌هات عفونت‌کردن. همه ی رحمت رو عفونت برداشته. باید خیلی زود بستری بشی نیاز به عمل داری. -حقمه. از خونسردی و ناامیدی اش عصبانی شدم. - هی نگو حقمه حقمه. به خاطر بچه ت باید رو پا بشی. کیان و فرهاد اینجا اند. کمکت می کنم آماده شو ببریمت دکتر. نگاهش رنگ ترس گرفت و نام کیان را با دل آشوبی به لب آورد. - نترس اومده کمکت کنه. لباس هات کجااند بیارم بپوشی. نویسنده : زهرا بیگدلی ادامه دارد...... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌ ─┅─═इई 🌺🍃🌸🍃🌺 ─┅─═इई 🌺🍃🌸🍃🌺ईइ═─┅─

‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 167 نگاهی به دور اتاق انداختم. قفسه های پر از کتاب دور تا دور اتاق را دربر گرفته بودند و نشان از دانشجو بودن ساکنین خانه می دادند به سمت کمد کوچک گوشه اتاق رفتم و درش را باز کردم. نگاهش کردم و به لباس های داخل کمد اشاره زدم. - کدوم برای توئه؟ - از کیان خجالت می کشم. پوفی کشیدم و بدون توجه به این که مانتوی سبز رنگی که از بین لباس های آویزان چوب رخت بیرون کشیدم برای چه کسی است سمتش رفتم و با حرص تنش کردم‌ - خودت رو جمع کن رژان. میدونستی دچار افسردگی بعد از زایمان شدی و خبر نداری!؟ میخوای خودکشی کنی؟! به شلوار قرمز گلدار تنش نگاه کردم و در ادامه حرف هایم پرسیدم: شلوارت کجاست بیارم برات؟ پلکی زد و به کمد اشاره کرد‌ - کشوی پایینی. بلند شدم و دو مرتبه سمت کمد رفتم شلوار و شال اش را برداشتم و کمک کردم تا تنش کند‌. رختخوابشبو گرفته بود دستش را گرفتم و بلندش کردم. نای ایستادن نداشت صندلی چوبی را از جلوی میز مطالعه برداشتم و کنارش که به دیوار تکیه زده بود گذاشتم. -بشین رو این تا من کیان و فرهاد رو صدا کنم بیان کمکت. رخت خوابش را تا زدم. باید به فرزانه می‌گفتم که حتما استریلش کند. نگاهی به رژان که زردی صورتش بیشتر شده بود و معلوم بود نشستن برایش دردناک است کردم و باحالی گرفته و مغموم از اتاق بیرون رفتم. کیان با دیدنم از جایش بلند شد. - چی شد عسل؟ حالش خوبه؟ سری از روی تاسف تکان دادم. - حالش افتضاحه کیان. باید ببریمش بیمارستان. ترسیده از اینکه تو اومدی. خجالتم می کشه. حرفی بهش نزنیا الان نه وقت گله گذاریه نه وقت شماتت و دعوا، باید کمکش کنیم. فرزانه تند تند سرش را به معنای تأیید تکان داد. -اره خودش به قدر کافی پشیمونه تو رو خدا هواشو بگیرید. لبخندی به حس مسئولیت و محبت عمیقی که نسبت به رژان در حرکات و کلماتش مشهود بود زدم و پرسیدم: دختر رژان کجاست؟ لبخندی زد و با لذت اسمش را به زبان آورد: شادی؟ تو اتاق سارا خوابه. سارا هم خونه مونه. ما دانشجوایم. اینجا هم مثلا خونه دانشجوییه. انگار از پرچانگی اش خجالت کشید که ادامه داد: الان میارمش. از اتاق خارج شد. فرهاد هم از جایش بلند شد. کیان پرسید: الان چیکار کنیم؟ - برو تو اتاق ببینش و کمکش کن ببریمش بیمارستان. دخترش شادی رو هم می بریم با خودمون. چه اسمی روی دخترش گذاشته بود! شادی... دلم برای غمش گرفت. با صدای گریه ی نوزاد کیان را سمت در اتاق هول دادم. برو دیگه کیان، معطل چی هستی؟ سری تکان داد و نگاه سرگردانش را از بچه ی تپل و سرخ و سفید بغل فرزانه گرفت و به اتاق رفت. بی اختیار لبخندی به صورت شادی زدم و از آغوش فرزانه که با محبت صورتش را نوازش می کرد گرفتم. قبل از اینکه واکنش دیگری نسبت به بچه نشان دهم، صدای گریه ی پرسوز رژان جهت نگاهم را تغییر داد. سریع شادی را دست فرهاد که کنارم قرار گرفته بود سپردم و به سمت اتاق پا تند کردم. از دیدن کیان و رژان غرق در آغوش هم و گریه بی صدای کیان قلبم فشرده شد و اشک به چشم هایم دوید. حرف ها و زجه های رژان دل سنگ را آب می کرد. - تورو خدا این جوری بغلم نکن کیان. بزن تو گوشم، حق داری سرم رو هم ببری، به خدا آخ نمیگم کیان، حق داری، کمرت رو شکوندم... توروخدا کیان گریه نکن داد بزن فحش بده هرچی دلت میخواد بگو این جوری شرمنده ترم نکن، یه حرفی بزن کیان دارم میمیرم دارم جون میدم روم سیاهه داداش... یه چیزی بگو... بگو خیلی پستی رژان بگو لایق مرگی رژان... بگو اومدم تف بندازم تو صورتت... بگو کیان بگو... بغضم ترکید و با گریه سمتشان رفتم و به زحمت توانستم آرامش کنم و قفل دست‌هایش را از دور گردن کیان باز کنم بی رمق روی زمین جلوی پای کیان افتاد و با شدت بیشتری هق زد و پاهای کیان را به آغوش کشید. این بار فرزانه هم برای آرام کردنش مداخله کرد. با قسم های فرزانه و آغوش کیان کمی آرام گرفت. نویسنده : زهرا بیگدلی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌ ─ 🌺🍃🌸🍃🌺ईइ═─┅─

‍ رمان #به_تلخی_شیرین قسمت 168 از فرزانه تشکر و از خانه بیرون زدیم و مستقیم به بیمارستان رفتیم. خیلی سریع ترتیب بستری شدنش را دادم نظر پزشک شیفت وضعیت وخیم رحم بود و احتمال میداد که اگر به آنتی بیوتیک ها جواب ندهد محبور به خارج کردن رحم شویم. درست است خودم حدس هایی زده بودم ولی نظر پزشک حالم را دگرگون کرد. زود بود... اگر در آینده رژان ازدواج می‌کرد نمی‌توانست دیگر از همسر شرعی اش طعم مادر شدن را برای بار دیگر بچشد و همین بزرگترین مسئله برای پذیرفته شدن از سمت مردی بود. باحالی داغان از اتاق خارج شدم و به قسمت لابی رفتم. شادی در آغوش کیان خواب بود کنارش نشستم. -چیکار کردی رژان رو؟ صورت شادی را لمس کردم. چقدر معصوم و شیرین بود کاش چون نامش همیشه در زندگی‌اش شاد باشد و شادی را به مادرش انتقال دهد -کارهای بستریش رو انجام دادم، آرامبخش زدن بهش خوابه. من میمونم پیشش دیگه نیازی به حضور شما نیست برید خونه بچه رو هم ببرید بدید عمه مینا. فعلا صلاح نیست بابا و مامانت بدونن رژان پیدا شده. عمه رویا که حال روحیش خوب نیست رژان رو تو این حال ببینه، آقا جواد هم می ترسم بیاد سر و صدا کنه روژان دچار افسردگی شده خیلی باید تو برخورد هامون باهاش محتاط عمل کنیم. مکثی کردم و رو به فرهاد ادامه دادم: فرهاد به عمه مینا از وضعیت رژان تعریف کن. بگو عمه رویا اینا رو آماده کنه احتمالاً تا چند روز دیگه مرخصه. به احمد هم وضعیتش رو شرح بده بگو بیاد بیمارستان رژان رو ویزیت کنه. من واقعا نمی دونم با این حال باید رژان رو ببریم خونه یا نه! با لحنی آرامبخش گفت: خیلی خوب چرا اینقدر پریشونی نگران نباش همه چی درست میشه. سری تکان دادم و انشاالله ای زمزمه کردم. بعد از خداحافظی از فرهاد و کیان به اتاق روژان بازگشتم. هنوز خواب بود سمت یخچال رفتم و بطری کوچک آب معدنی را برداشتم مقابل پنجره ایستادم و به سیاهی شب خیره شدم ماه مظهر چیست فکر کنم زیبایی در دنیایی که خدا اینقدر همه چیز را زیبا و پاک آفریده کاش هیچ ناپاکی و زشتی از سمت ما انسانها زیبایی آنها را کمرنگ نمی‌کرد. قرص های معده ام را از کیفم خارج کرده و با جرعه ای آب خوردم. کتابی راجع به روانشناسی از داخل قفسه ی کتاب در سالن برداشتم و به اتاق برگشتم خوابم نمی برد و می خواستم به این طریق زمان را بگذرانم. همین طور که ورق می زدم جمله ای از مارسل آشار که توسط نویسنده در کتاب نقل قول شده بود توجه ام را جلب کرد و زیر لب زمزمه اش کردم 《امید دارویی است که شفا نمی دهد اما درد را قابل تحمل می کند》 با صدای رژان سرم را از کتاب بیرون آوردم. -جانم رژان؟ بی رمغ زمزمه کرد: حس می کنم بدنم کوره آتیشه. از جایم بلند شدم و حرارت بدنش را با دست گذاشتن روی پیشانی اش چک کردم. - خوبه تب نداری. بطری آب را برداشتم و در لیوان ریخته و دستم را زیر سرش بردم و کمی بلندش کردم تا راحت آب بنوشد. بعد از نوشیدن جرعه ای آب لیوان را پس زد. -ممنون. سرش را روی متکا گذاشتم و پرسیدم: بهتری الان؟ با دردی فراتر از درد جسمی چشم هایش را بست. - خوبم. یادم به جمله پر مفهومی که خوانده بودم کشیده شد. کتاب را برداشتم و صفحه اش را باز کردم و رو به رژان گفتم: ببین رژان نوشته 《امید دارویی است که شفا نمی دهد اما درد را قابل تحمل می کند》 لب هایش لرزید. - اگه راهی وجود داشته باشه که بهش امید ببندی. من هم دوران افسردگی و ناامیدی را گذرانده بودم و خوب درکش می کردم... - عمه امید به برگشتنت داره پس راهی هست. - با چه رویی عسل؟ به نگاه اشکی اش نگاه کردم و کتاب را کنار گذاشتم و لبه تخت نشستم. - هر کاری سختی‌های خودش رو داره باید محکم باشی. تو به اشتباهت پی بردی باید به بقیه این رو بفهمونی. برگشتن تو لازمه رژان... لازمه چون مادرت داره دق می کنه. لازمه چون ژیلا تو فشاره، بابات حبسش کرده تو خونه حتی تا دکتر زنان هم برده و معاینه بکارتش رو انجام دادند که مطمئن بشه سالمه! کیان رو هم که خودت دیدی تا تو برنگردی وضع روز به روز بدتر میشه که بهتر نمیشه. بیا، سختی هاش رو به جون بخر و برگرد. از طرف دیگه هم خودت هم دخترت نیاز به حمایت دارید، تک و تنها چه جوری میخوای از پس زندگی و سختی هاش بر بیای!؟ نالید: نمی تونم عسل. به خدا میمیرم... تو جای من نیستی تا درکم کنی! با چه رویی شادی رو بغل بگیرم برم خونه بابام! چی بگم؟! بگم این بچه کیه؟! به او حق می دادم حتی لحظه ای هم نمی توانستم خودم را جایش بگذارم ولی باید قانع و آرامش نی کردم. -من کمکت می کنم کیان هم پشتته. نویسنده : زهرا بیگدلی ادامه دارد... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ 🌹بـا فروارد کردن داســــتانهای کــانــال از ما #حمایت کنـیـد😘🙏 #کانال_داستان 👇🌷 http://eitaa.com/joinchat/3453091851Cb049da4662 ‌‌‌‌‌‌ ─┅─═इई 🍂🍁🍂🍁ईइ═─

معذرت خواهی یعنی اون رابطه بیشتر از غرورت برات ارزش داره... @dastanvpand 🌼🌿🌼🌿🌼