✅از سخن دیگران اگر برای چیزی که می‌خواهی نجنگی، برای چیزی که از دست داده‌ای گریه نکن. این را به‌عنوان یک قاعده در نظر بگیر: هیچ‌چیزی را که دوست نداری در دست دیگری ببینی، نادیده نگیر.

به نام نامی ایران به نام نامی انسان به آیین وفاداران به راه و رسم بیداران دلی دارم پر از خورشید نگاهی روشن از باران نگاهی روشن از باران جز دوست نمیخوانم جز مهر نمیدانم جز عشق نمیخواهم من زاده ی ایرانم جز مهر نمیدانم ... #ایران @Deebaj

✅دیباج ٢٢٣ 🔶انتظار؛ خیزشی به سوی روشنایی 📌انتظار، رکود و چشم‌به‌راهی منفعلانه نیست، بلکه حرکتی جاری در مسیر نور است، جریانی که از ژرفای ‏جان آدمی می‌جوشد و او را به‌سوی روشنی هدایت می‌کند. این امید، نه در گوشه‌نشینی و سکوت، بلکه ‏در خیزش و پویایی معنا می‌یابد. انتظار، ایستادن بر قله یقین است، درحالی‌که طوفان یأس در دره‌های ‏تاریک شک و تردید می‌غرّد.‏ 📌از نگاه روان‌شناسی، انتظار نه‌تنها انسان را از ورطه‌ ناامیدی و بی‌هدفی نجات می‌دهد، بلکه او را به تلاش، ‏استقامت و سازندگی فرا می‌خواند. کسی که در دلش آتش انتظار شعله‌ور است، هر لحظه را فرصتی برای ‏کمال، هر گام را پلی به‌سوی تعالی، و هر مشکل را آزمونی برای صبر و پایداری می‌بیند. او در برابر ‏سختی‌ها زانو نمی‌زند، بلکه هر رنجی را به انگیزه‌ای برای رشد و هر شب تیره را به نویدی برای سپیده‌دم ‏بدل می‌کند.‏ 📌در آیینه‌ ادیان و باورهای کهن، انتظار ظهور منجی، نه صرفاً یک امید شخصی، بلکه حقیقتی جهانی و ‏آرمانی مشترک است که در قلب تاریخ تپیده است. همه‌ پیامبران، همه موحدان و عدالت‌خواهان، این ‏بشارت را داده‌اند که ظلم پایدار نیست و خورشید حقیقت، سرانجام از پس ابرهای سیاه دروغ و فریب ‏طلوع خواهد کرد.‏ 📌اما انتظار حقیقی، فقط نشستن و چشم‌به‌راه بودن نیست. این انتظار، آمادگی است؛ آمادگی برای همراهی ‏با حقیقت، برای مبارزه با باطل، برای حرکت به‌سوی اصلاح فرد و جامعه. منتظر واقعی، خود یک جوینده ‏عدالت است، نه صرفاً یک نظاره‌گر.‏👇👇

📌در همیشه تاریخ، آنان که از رهگذر ستم روزی‌ستانی می‌کنند، از طلوع آفتاب عدالت هراس دارند. ‏همان‌گونه که شب‌پرستان از آمدن سپیده صبح بیمناک‌اند، ظالمان نیز با تمام توان، در پی خاموش کردن ‏نور انتظارند.‏ 📌برخی تلاش کرده‌اند که انتظار را به بی‌عملی و سکون تبدیل کنند تا مردمان، در برابر بیداد، تسلیم و سر ‏به زیر باشند. برخی دیگر، چهره این امید را در غبار تحریف و خرافه پنهان ساخته‌اند تا حقیقت آن در ‏میان شبهات گم شود. و عده‌ای نیز، مدعیان دروغین را در مسیر این جویبار زلال قرار داده‌اند تا مردم به ‏چشمه‌ حقیقت راه نیابند و جان تشنه خویش را از گوارای آن سیراب نسازند. اما خورشید را نمی‌توان در ‏حصار گرفت و حقیقت را نمی‌توان برای همیشه در پشت دیوارهای دروغ پنهان داشت. انتظار، خورشیدی ‏درخشنده است که هرگز خاموش نمی‌شود، بلکه در دل‌های بیدار، همواره زنده و فروزان است.‏ 📌برای آنکه این نور خاموش نشود، باید شناخت را جایگزین تقلید کرد، بصیرت را جانشین غفلت ساخت و با ‏آگاهی، نقشه‌های بدخواهان را نقش بر آب کرد. راه مبارزه با دشمنان انتظار، زنده نگه داشتن این امید در ‏دل‌ها، حرکت در مسیر عدالت، و آگاه‌سازی جامعه از خطرات تحریف و انحراف است.‏ 📌انتظار، سکون و رخوت نیست، بلکه خیزشی است که از دل آغاز می‌شود و به جهان گسترش می‌یابد. ‏منتظر کسی نیست که تنها چشم به افق بدوزد، بلکه او کسی است که با هر گام خود، راه آمدن حقیقت ‏را هموار می‌کند‎.‎‏ و در نهایت، منتظر واقعی، هر روز، آینه دل را از غبار غفلت می‌زداید، در مسیر راستی ‏گام برمی‌دارد و با هر عمل نیک، طلوع سپیده عدالت را نزدیک‌تر می‌سازد.‏ #انتظار #مهدویت #خیزش @Deebaj

✅از کلام بزرگان 🔶نظیری نیشابوری محمدحسین نظیری نیشابوری (زادهٔ نیمهٔ دوم سدهٔ دهم هجری قمری در نیشابور، درگذشتهٔ ۱۰۲۱ هجری قمری در آگرهٔ هند) از شاعران مؤلف و صاحب سبک تاریخ شعر پارسی به‌شمار می‌رود که بر جریانات شعری معاصر و بعد از خود تأثیری عمیق نهاد. وی پس از گذراندن تحصیلات، به شاعری روی آورد و برای آزمودن طبع، به کاشان که از مراکز مهم شعر پارسی در آن روزگار و محل تجمع شاعران سبک وقوع بود روی آورد و در چند مجلس طرح شعر بر شاعران معتبر سبک وقوع پیروز شد و سپس عازم هند گردید. وی با پیوستن به دربار جهانگیر شاه گورکانی هند و سپس بارگاه سپهسالار او خان خانان به ثروتی افسانه‌ای دست یافت و مهم‌ترین شاهکارهایش را در سال‌های اقامت در هند آفرید تا آنکه به سال ۱۰۲۱ قمری در شهر آگره در اوج ثروت، شهرت، حرمت و محبوبیت درگذشت. گر پای سرو و دامن یاری گرفته ای از محنت زمانه کناری گرفته ای آگه نیی که در چه نفس سود عمر تست از هر نفس اگر نه عیاری گرفته ای عمرت همان دم است که با یار بوده ای هیچ است اگر جزین به شماری گرفته ای هشدار هان که باطن خود تیره کرده ای از هرچه بر ضمیر غباری گرفته ای نخل برهنه سنگ ز مردم نمی خورد از خود بریز اگر بر و باری گرفته ای گردون کشیده رخت تو را چون مسیح اگر وقتی رکاب شیر سواری گرفته ای هر سو فقیر فاتحه در کار می کند یک بار از دم که نثاری گرفته ای نازان به حسن خویشتنی هیچ از امتحان آیینه ای ز آینه داری گرفته ای؟ بازی ز کعبتین فلک خورده ای مدام نقش حریف کی به قماری گرفته ای چندین فرامشی ز حبیب و دیار چیست آخر اجازت از پی کاری گرفته ای👇

اینجا صداع را سر مخمور می خرد تو سر ز درد نیم خماری گرفته ای بوی از شمیم زلف «نظیری » نبرده ای گر بر فراش عیش قراری گرفته ای #شعر #نیشابور #نظیری_نیشابوری #ادب_فارسی @Deebaj

✅ای با غریبهای جهان آشنا، حسین! #حسین_علیه_السلام #شب_نیمه_شعبان #زیارت_ارباب #سید_حجت_بحرالعلومی @Deebaj

✅دیباج ۲۲۴ 🔶رمضان؛ ضیافت نور و همدلی ماه مبارک رمضان، ماهی است که آسمان زمین را در آغوش می‌گیرد و دریچه‌های نور به روی دل‌های مشتاق گشوده می‌شود. ماهی که شب‌هایش به عطر نیایش معطر است و روزهایش با صبر و تقوا معنا می‌یابد. قرآن کریم، این کتاب هدایت، در چنین ماهی بر دل پیامبر (ص) نازل شد تا راه روشن بندگی را به انسان بنمایاند. رمضان، فرصتی است برای درک لحظه‌هایی که هرکدامشان وزنی به سنگینی ابدیت دارند. هر سحرگاه، بانگی از آمرزش را در گوش جان طنین‌انداز می‌کند و هر افطار، نویدی از رحمت الهی را در دل‌ها زنده می‌سازد. در این ماه، مسیر قرب الهی هموارتر از همیشه است و انسان می‌تواند به سرعت گام در وادی عشق و معرفت بردارد. اما رمضان، تنها عرصه خلوت بندگی نیست؛ بلکه میعادگاه همدلی و برادری است. در این ماه، فاصله‌ها کوتاه‌تر و دل‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شود. فقیر و غنی بر یک سفره می‌نشینند و طعم گرسنگی را در کنار یکدیگر می‌چشند. رمضان، مدرسه‌ای است که در آن درس ایثار، مهربانی و همدردی آموخته می‌شود. جامعه‌ای که در این ماه، نَفَس‌هایش با عطر مهربانی معطر شود، تا پایان سال بوی عطوفت و انصاف را در خود حفظ خواهد کرد. چه زیباست که در این ماه پر خیر و برکت، دست‌هایمان را برای دعا به سوی آسمان بلند کنیم، اما چشم‌هایمان را از حال نیازمندان فرو نبندیم. رمضان، ماه بیداری دل‌هاست؛ ماهی که در آن، انسان نه‌تنها به آسمان نگاه می‌کند، بلکه به زمین و اهل آن نیز می‌اندیشد. #ماه_رمضان #مهمانی_خدا @Deebaj