در اول آسایش‌مان سقف فرو ریخت هنگام ثمر دادنمان بود خزان شد

زخمی به گل کهنه ما کاشت خداوند اینجا که رسیدیم ؛ همان زخم دهان شد

آنگاه همان زخم همان کوره‍ کوچک شد قله‌ی یک آه ، مسیر فوران شد

با ما که نمک گیرِ غزل بود چنین کرد با خلق ندانیم چه ها کرد و چنان شد

ما حسرت دلتنگی و تنهایی عشقیم یعقوب پسر دید ؛ زلیخا که جوان شد

جان را به تمناۍ لبش بردم و نگرفت گفتم بستان بوسه بده ، گفت گران شد

یک عمر به سودای لبش سوختم و آه روزی که لب آورد ببوسم ، رمضان شد

یک حافظ کهنه ، دوسه تا عطر ، گل سر رفت و همه دلخوشی‌ام یک چمدان شد

با هر که نوشتیم چه ها کرد به ما گفت مصداق همان وای به حال دگران شد . .

یا رفیقَ مَن لا رفیقَ لَه ..(:

ای بھترین حسین ؛ خوبا کہ خوبن ما بدا رو هم ببین حسین .. دیدی نبردیم کربلـا خوردم زمین حسین ؟ تنگہ دلم واسہ غروبِ اربعین حسین :) ..