🔵#دوران_آخرالزمان ۱
🔻آخرالزمان؛واپسین دورانِ جهان!1
🔹آخرالزمان کلمه ای عربی، به معنای دوره پايانی جهان است که در همه اديان الهی به آن اشاره شده است.
جريان مهدويت و آخرالزمان، دو موضوع به هم وابسته هستند. بنابراين در ابتدا بايد معانیِ آخرالزمان در روايات را بررسی کنيم:
🔻معنای عام:
در اين معنا، آخرالزمان از بعثت پيامبر خاتم و پا به عرصه‌‌ی وجود گذاشتنِ کامل ترين دين آغاز می شود و ما امّت آخرالزمان به معنای عام هستيم.
🔻معنای خاص:
در اين معنا، آخرالزمان از شهادت امام حسن عسکرى علیه السلام همراه با آغاز امامت امام زمان آغاز مى شود.
تمام کسانی که بعد از شهادت امام يازدهم به دنيا آمده اند، مردم آخرالزمان به معناى خاص هستند. بر اساس روايات، به تمام مردم آخرالزمان به معناى خاص، اجازه داده شده است که با کسب آمادگى، ظهور را رقم بزنند.
🔻معناى خاص الخاص:
در اين معنا، آخرالزمان دوره ايست که شرايط و علائم ظهور بسيار پررنگ مى شود و مردم مى توانند با زمينه سازی براى ظهور، اين امر را رقم بزنند.
🔹در مبحث آخرالزمان، در ابتدا به علائم و شرايط آخرالزمان در کتب اديان مختلف، سپس به طور ويژه، به علائم و شرايط آخرالزمان در اسلام و روايات اسلامی و در پايان، به مبحث آخرالزمان در غرب و شرق خواهيم پرداخت.
کانال امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف
🔵#دوران_آخرالزمان ۱ 🔻آخرالزمان؛واپسین دورانِ جهان!1 🔹آخرالزمان کلمه ای عربی، به معنای دوره پايانی
🔵#دوران_آخرالزمان۲
💠آوازی کهن‌تر از تاریخ(۱)
🔹به نظر می رسد، قديمی ترين گفته های مربوط به آخرالزمان و ظهور موعود، مربوط به باستانی ترين مردمان جهان، يعنی اسکيموها و سرخپوستان آمريکای شمالی باشد.
اگر چه اين اقوام خط و نوشتاری ندارند، ولی می توان به اشعار و گفته هايشان به عنوان نقل قولهايی دست نخورده، از ورای تاريخ تمدن بشر اعتماد کرد.
🔹در ميان قبايل اسکيمو، آوازی به نام شعر پايان دنيا وجود دارد، که در ابتدای آن، سه علامت برای آخر جهان معرفی شده است.
آواز به ما می‌گويد سه فرآيند که همواره در جهان روندی يکنواخت داشته اند، در آخرالزمان ناگهان برعکس می شود:
1⃣ابتدا درختها و گياهان به جای آنکه از ريشه خشک شوند، از برگ خشک می شوند که اين يک روند غير عادی در طبيعت است.
2⃣در دومين علامت، آبهای جاری غير قابل آشاميدن می شوند.
3⃣و در سومين علامت، بچه انسان بی ارزش شده و بچه ها کشته می شوند.
📚علائم آخرالزمان در اديان و ملل مختلف، دکتر مريم امجدی، ص ۱۵ و ۱۶