#قصه_متن عنوان قصه:تجارت هوش در روزگاری دور، در شهر کوچکی، مردی با زن و پسرش زندگی می‏کرد. او از مال دنیا، چیزی نداشت. روزها کارگری می‏کرد و غروب مزدش را نان و خورشتی می‏خرید و به خانه می‏ آورد. همیشه از اینکه نمی‏تواند برای خانواده ‏اش کار بیشتری انجام دهد ناراحت بود تا اینکه غروب یک روز که کاری پیدا نکرده بود مردی جلوی او را گرفت و پرسید: - می‏خواهی پولدار شوی؟ مرد فوری جواب داد: «آری.» آن غریبه گفت: «تو یک کارگر هستی و همیشه از دست‏هایت استفاده می‏کنی و هوش خود را نیاز نداری. آیا هوش خود را به من می‏فروشی؟ مرد گفت: «هوش خود را ... ؟ آخر شاید جایی بدرد من بخورد.» آن غریبه پرسید: «مثلاً در کجا بدرد تو می‏خورد؟» مرد گفت: «راست می‏گویی. اما چه‏ قدر آن را می‏خری؟» آن غریبه یک کیسه پر از سکه را درآورد و پیش او گذاشت و آن مرد کیسه‏ ی سکه‏ ها را لمس کرد و هوش خود را به آن غریبه داد و سکه‏ ها را برداشت و به سرعت به خانه آمد. زن و پسرش از دیدن کیسه‏ ی سکه‏ ها خوشحال شدند اما پرسیدند آن را از کجا آورده‏ای؟ او جواب داد: «هوش خود را فروخته ام‏‏.» زن و پسرش به فکر فرو رفتند اما جوابی برای خود نیافتند که هوش را چگونه می‏شود فروخت. از فردای آن روز فقط سکه‏ ها را خرج می‏کرد و سر کار نمی‏ رفت و روزگار خوبی را با خانواده‏ اش می‏ گذراند و زن او از این که مرد خانه‏ ی آنها، بدون فکر همین طور دارد پول‏ها را خرج می‏کند به فکر فرو رفت و از پسرش خواست تا کاری کند. پسر دنبال پدر، هر جا که می‏رفت. او نیز همراهش بود ولی پدرش جایی نمی‏ رفت از کیسه سکه ‏ای برمی‏داشت و نان و خورشتی می‏خرید و به خانه برمی‏گشت. پسر فکری به نظرش رسید و جلوی پدر را در بازار گرفت و گفت: «پدر بهتر نیست این سکه ‏ها را در بازار سرمایه ‏گذاری کنی؟» پدر گفت: «من همین سکه ‏ها را دارم.» پسر گفت: «اما این سکه‏ ها تمام می‏شود.» پدر گفت: «سکه ‏های خودم است و هیچ وقت تمام نمی‏شود.» پسر از اینکه پدرش این‏گونه حرف می‏زند تعجب کرد با خودش فکر کرد: - پدرم چیزی را از دست داده و یا شاید بیمار شده، مگر می‏شود او این همه سکه به دست آورد و این‏طور آنها را خرج کند؟ او همیشه از فکرها و اندیشه ‏های خوبی صحبت می‏کرد. می‏گفت اگر پول داشته باشد چنین و چنان می‏کند ولی الان او اصلا فکر هم نمی‏کند و انگار مثل یک آدم کوکی شده است یعنی پدرم واقعا هوش خود را از دست داده و این سکه‏ ها را به دست آورده؟ کاش پدرم سکه‏ ها را نداشت اما آن فکرها و اندیشه ‏های خوب را داشت. پسر فکر می‏کرد و به پدرش گفت: «سکه ‏ای به من می‏دهی؟» پدرش فوری سکه ‏ای به او داد و پسر سکه را گرفت و به بازار رفت و وقتی برگشت دوباره از پدرش سکه‏ ای خواست، او هم سکه‏ ای به او داد و پسر همین‏که خواست به سمت بازار برود آن غریبه دوباره پیدایش شد و از پسر پرسید: - چه کار داری می‏کنی؟ پسر با تعجب به مرد غریبه نگاه کرد و گفت: - دارم پول هوش پدرم را در بازار سرمایه‏ گذاری می‏کنم. غریبه گفت: «اما این پول هیچ وقت تمام نمی‏شود.» پسر جواب داد: «چرا تمام می‏شود. حتی اگر گنج قارون باشد.» غریبه گفت: «تو چرا هوش خود را به ده برابر آنچه که به پدرت دادم به من نمی‏ فروشی.» پسر فکری کرد و گفت: «هوش خود را به تو می‏فروشم.» غریبه با تعجب پرسید: «به این سرعت تصمیم گرفتی هوش خود را بفروشی؟» پسر گفت: «آخر پدرم را این‏جوری نمی‏‏خواهم ببینم. اگر شما هوش پدرم را به او باز پس دهی من هوشم را به شما داده و فقط یک کیسه سکه بیشتر نخواهم خواست.» غریبه به فکر فرو رفت و گفت: «قبول است.» پسر گفت: «شما اول هوش پدرم را به او بدهید.» غریبه گفت: «این معامله قبول نیست. تو اول هوش خود را به من می‏دهی و بعد من هوش پدرت و همین‏طور آن کیسه سکه که گفته ‏ای را به تو می‏دهم.» پسر جواب داد: «شما شاید بعد از اینکه من هوش خود را دادم. هوش پدرم را به او ندهی آن وقت چه خواهد شد؟» غریبه گفت: «اما من این کار را نخواهم کرد.» پسر جواب داد: «از کجا بدانم. بهتر است اول هوش پدرم را به او بدهی و وقتی کیسه سکه‏ ها را به دست من بدهی من هوش خود را به تو می‏دهم.» غریبه قبول کرد و هوش پدر را به او داد و در این موقع کیسه‏ای سکه را به طرف پسر گرفت و پدر که هوش خود را به دست آورده بود فریاد زد: - نه پسرم، آن کیسه را نگیر، که دیگر چیزی نخواهی داشت به جز چند سکه. پسر دست خود را عقب کشید و کیسه ‏ها را نگرفت و غریبه اعتراض کرد: - تو با من معامله کردی. پسر گفت: «بله، اما پدرم می‏گوید که این معامله به سود من نیست.» غریبه گفت: «اما این به ضرر من شده.» پسر گفت: «ولی پدر من، جلوی ضرر مرا گرفت و حالا بهتر است شما هم بروی و هوش کس دیگری را بخری.» غریبه راهش را گرفت و رفت و پدر و پسر خوشحال به خانه برگشتند. 🍃🌼🌸🍃 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

#بازی بلوک های ساختمانی یک نمونه عالی به عنوان #بازی_هوش کودکان است و کودک پس از ساخت آن احساس اعتماد به نفس و غرور می کند. ✔️ رده سنی: 1/5 سال به بالا #افزایش_هوش 🍃🌼🌸🍃🌼🌸🍃 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

#شعر_آموزنده 🍃برگرفته از کتاب: چی میگن پرنده ها امام حسین(ع) گفته به ما 🍃🌼🌸🌼🍃 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

#داستان_های_زیبای_شاهنامه #بخش_نهم 🌼فرزندان خود را با داستانهای شیرین و کهن ایران آشنا نماییم. در ادامه داستان های زیبای شاهنامه👇

#داستان_های_زیبای_شاهنامه #بخش_نهم در ادامه داستان های زیبای شاهنامه👇 سخن هر چه پرسم همه راست گوی در قسمت قبل رستم شبانه به قرارگاه سپاه ترکان رفت تا از نزدیک وضعیت آن ها را بررسی کند و در این بازرسی شبانه و مخفیانه، سهراب را دید بی آنکه بداند پهلوان نوجوان پسر وی است و در ادامه: از سوی دیگر سهراب هم که از زبان مادر درباره پدرش رستم، بسیار شنیده بود و می دانست که میان سپاه ایرانیان حضور دارد، سحرگاه به قصد شناسایی رستم بر مکانی بلند و مشرف به سپاه ایران رفت و هجیر را نزد خود فراخواند (هجیر همان پهلوان ایرانی بود که در قسمت های پیش در نبرد با سهراب شکست خورد و اسیر شد). سپس از هجیر خواست یک یک پهلوانان سپاه ایران را از دور نشان دهد و معرفی کند: بیامد یکی بُرز بالا گزید به جایی که ایرانیان را بدید بفرمود تا رفت پیشش هجیر بدو گفت: کژّی نیاید ز تیر سهراب به هجیر هشدار داد که به درستی پهلوانان ایرانی را معرفی کند و نامشان را بگوید: سخن هر چه پرسم همه راست گوی متاب از ره راستی هیچ روی سپارم به تو گنج آراسته بیابی بسی خلعت و خواسته ورایدونکه کژّی بُوَد رایِ تو همان بند و زندان بُوَد جایِ تو هجیر به ظاهر اطاعت کرد. سهراب از دور بر اساس شکل خیمه ها و پرچم ها و جای پهلوانان، نام آن ها را می پرسید: همه نامداران آن مرز را چو طوس و چو کاووس و گودرز را ز بهرام وز رستم نامدار ز هر که ت بپرسم به من برشمار تا اینکه سهراب پهلوانی با درفش اژدها نشان و با شکوه و عظمت را دید و نامش را از هجیر پرسید و او کسی نبود جز رستم که سهراب هرگز ندیده بودش: نه مرد است ز ایران به بالایِ او نه بینم همی اسپ همتای او درفشی پدید اژدها پیکر است بر آن نیزه بَر شیر زرّین سر است اما هجیر نه تنها نام رستم را به سهراب نگفت بلکه سعی کرد هویت وی را پنهان کند: چنین گفت کز چین یکی نامدار به نُوّی بیامد بَرِ شهریار بپرسید نامش ز فرّخ هجیر بدو گفت نامش ندارم به ویر بدین دژ بُدَم من بدان روزگار کجا او بیامد بَرِ شهریار غمی گشت سهراب را دل از آن که جایی ز رستم نیامد نشان نشان پدر جُست با او نگفت همی داشت آن راستی در نَهُفت سهراب غمگین از اینکه نامی از رستم به میان نیامد باز از هجیر سراغ وی را گرفت: بدو گفت سهراب کاین نیست داد ز رستم نکردی سخن هیچ یاد کسی کو بُود پهلوان جهان میان سپه درنماند نهان و هجیر دوباره سهراب را گمراه کرد و گفت شاید رستم برای بزم به زابلستان رفته باشد: چنین داد پاسخ مر او را هجیر که شاید بُدَن کآن گَوِ شیرگیر، کنون رفته باشد به زاولسِتان که هنگام بزم است بر گلسِتان سهراب به هجیر گفت در صورت معرفی رستم به تو پاداش فراوان خواهم داد و اگر پنهانکاری کنی تو را مجازات خواهم کرد: اگر پهلوان را نمایی به من سرافراز باشی به هر انجمن تو را بی نیازی دهم در جهان گشاده کنم گنج های نهان ورایدونکه این راز داری ز من گشاده بپوشی به من بر سخن سرت را نخواهد همی تن به جای نگر تا کدامین به آیدت رای! و هجیر همچنان وجود و هویت رستم را از سهراب پنهان می کرد و با خود می اندیشد که اگر سهراب، رستم را شناسایی کند با وی نبرد و او را شکست می دهد و تخت پادشاهی ایران را در هم می شکند، بنابراین اگر من کشته شوم بهتر است از اینکه پادشاهی ایران به خطر بیفتد: به دل گفت پس کار دیده هجیر که گر من نشان ِ گَوِ شیرگیر، بگویم بدین تُرک ِ با زور دست چنین یال و این خسروانی نشست، از ایران نیاید کسی کینه خواه بگیرد سرِ تختِ کاووس شاه هجیر با دیدن اصرار سهراب در یافتن نام و نشان رستم و برای منصرف کردنش، به او گفت که نباید در پی رستم باشی زیرا وی تو را از بین خواهد برد و توانایی مقابله با چنین پهلوانی را نداری: به سهراب گفت این چه آشفتن است همه با من از رستمت گفتن است؟ نباید تو را جُست با او نبرد برآرد به آوردگاه از تو گَرد این داستان ادامه دارد... 🍃🌼🌸🍃🌼🌸🍃 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

😍مامان باباهای عزیز 😘کوچولوهای ناز 🌸امشب ادامه قصه ببر مهربان رو براتون خواهیم گذاشت🐅 🌼قصه گو:سرکار خانم پگاه رضوی توضیحات:از قصه های قدیمی که مامان بزرگ ها تعریف میکردند 🍃قصه در مطلب بعدی امشب 👇🍂👇🍂👇 لطفا لینک کانال قصه های کودکانه رو برای دوستانتان ارسال نمایید تا همه از کانال تخصصی قصه های کودکانه استفاده نمایند👇 http://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#قصه_صوتی #قصه_شب عنوان: #ببر_مهربان🐅 #قسمت_دوم قصه گو:سرکار خانم پگاه رضوی توضیحات:از قصه های قدیمی که مامان بزرگ ها تعریف میکردند 👇🍂👇🍂👇 لطفا لینک کانال قصه های کودکانه رو برای دوستانتان ارسال نمایید تا همه از کانال تخصصی قصه های کودکانه استفاده نمایند👇 http://eitaa.com/joinchat/3920166922C29a779ebe4

#کودکانه #قصه #مهدوی قصه ی خورشید پشت ابر ☀️🌤⛅️☀️🌤⛅️☀️ کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

#بازی بادکنک بازی برای کودکان نوپا 😊😍 ─┅═ঊঈ🌸ঊঈ═┅─ کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh

#قصه_متن #با_کلاه_یا_بی_کلاه👇

#قصه_متن با کلاه یا بی کلاه در جنگلی که نه خیلی دور بود و نه خیلی نزدیک، خرسی زندگی می‏کرد. این خرس یک کلاه قشنگ داشت. به همین خاطر به او خرس با کلاه می‏گفتند. کلاه او بافتنی بود. خرس با کلاه آن را از آب رودخانه گرفته بود. وقتی که پاییز می‏ آمد و هوا سرد می‏شد، کلاه بافتنی ‏اش را به سر می‏گذاشت و توی جنگل راه می‏رفت. روباه، همسایه ‏ی خرس با کلاه بود. او کلاه خرس را خیلی دوست داشت. بزرگ‏ترین آرزویش این بود که کلاه او را بگیرد و به سرخودش بگذارد. در یک روز سرد، خرس با کلاه کلاهش را به سر گذاشت. از خانه بیرون آمد و شروع کرد به قدم زدن. روباه او را دید، جلو رفت و سلام کرد. خرس با کلاه با مهربانی جواب سلام او را داد. روباه گفت: «راستی، همسایه‏ ی عزیز! هدیه ‏هایت را گرفته‏ ای؟» خرس با کلاه با تعجب پرسید: «هدیه‏ ها؟ کدام هدیه ‏ها؟» روباه خندید و گفت: «معلوم است، که خبر نداری!» خرس با کلاه گفت: «نه، روباه جان! از چیزی خبر ندارم. روباه گفت: «شنیده‏ ام یکی از دوستانت که در پشت کوه زندگی می کند، برای تو دو هدیه فرستاده است: یک ظرف پر از عسل و یک کلاه قشنگ رنگارنگ.» خرس با کلاه با تعجب پرسید: «دوست من؟! من که پشت کوه دوستی ندارم!» روباه گفت: «چرا داری! حتما فراموش کرده‏ ای!» خرس با کلاه پرسید: «خب، حالا هدیه ‏هایم کو؟ کجاست؟» روباه باز هم خندید و گفت: «می‏گویم، اما به یک شرط! به شرط اینکه کلاهت را به من بدهی. کلاهی که دوستت برایت فرستاده، خیلی قشنگ‏تر از این کلاه است. حالا که دیگر احتیاجی به این کلاه نداری، آن را به من بده!» خرس با کلاه خیلی خوشحال شد، کلاهش را از سرش برداشت و به سر روباه گذاشت. روباه هم خیلی خوشحال شد. دور خرس چرخید و گفت: «هدیه ‏های تو پیش کلاغ و لاک پشت است. آنها نمی‏خواهند هدیه ‏هایت را بدهند.» @Ghesehaye_koodakaneh خرس با کلاه که دیگر بی‏ کلاه شده بود، عصبانی شد و گفت: «چی! آخر برای چی این کار را کرده‏ اند؟ آنها که دوست‏های خوب من بودند!» روباه گفت: «دیدی اشتباه کردی؟ تو فقط دو تا دوست خوب داری. یکی من و یکی هم همان دوستی، که پشت کوه زندگی می‏کند.» خرس بی ‏کلاه با خودش فکر کرد. او اصلاً دوستش را که پشت کوه زندگی می‏کرد به یاد نمی ‏آورد. روباه گفت: «خرس جان» تا دیر نشده، برو و هدیه ‏هایت را بگیر.» خرس بی‏ کلاه هم زود به طرف رودخانه رفت. او می‏خواست دوستانش را پیدا کند. وقتی رسید، لاک‏پشت و کلاغ را دید که نشسته ‏اند و با هم حرف می‏زنند. خرس فریاد زد: «خوب شد پیدای‏تان کردم. زود باشید هدیه ‏هایم را بدهید.» لاک‏پشت از صدای خرس ترسید. زود سرش را توی لاکش برد. کلاغ از ترس جستی زد و روی لاک‏پشت نشست. قار قاری کرد و گفت: «چه شده دوست عزیز، چرا فریاد می‏زنی؟ داد می‏زنی؟» خرس که بیشتر عصبانی شده بود، گفت: «چرا فریاد نزنم؟ زود کلاه را بده!» کلاغ که خنده ‏اش گرفته بود، قارقاری کرد و گفت: «کلاه؟ مگر کلاه تو دست من است؟» لاک پشت آهسته سرش را از توی لاکش بیرون آورد. خرس به او گفت: «ای لاک‏پشت بدجنس! عسلم را چه کار کردی؟ آن را خوردی؟» لاک پشت ناراحت شد و دوباره سرش را توی لاکش کرد. کلاغ گفت: «دوست عزیز! عسل چیست؟ این حرف‏ها دیگر چیست؟» خرس به طرف کلاغ پرید تا او را بگیرد. کلاغ جستی زد و آن طرف‏تر روی سنگی نشست. خرس گفت: «کلاهم را بده!» کلاغ با تعجب گفت:«برای چه کلاهت را از من می‏خواهی؟ اصلا بگو چرا امروز بی ‏کلاهی؟» خرس تمام ماجرا را برای آنها تعریف کرد. کلاغ فکری کرد و گفت: «پس این حرف‏ها را روباه به تو گفته است؟» خرس گفت: «بله، من هم کلاهم را به او داده ‏ام.» کلاغ با ناراحتی گفت: «ای خرس بی‏ کلاه! روباه تو را گول زده است. آخر تو فکر نکردی که کلاه تو به چه درد من می‏خورد؟ کلاه تو برای سر من خیلی گشاد است. من اگر آن را بر سرم بگذارم، زیرش گم می‏شوم.» لاک‏پشت سرش را از لاکش درآورد و گفت: «آخر کسی دیده که لاک‏پشت عسل بخورد؟ تو خیلی خیلی ساده‏ ای.» کلاغ گفت: «آخر چرا کلاهت را به روباه دادی؟» خرس فکر کرد و فکر کرد. فهمید که روباه گولش زده است. کنار لاک‏پشت و کلاغ نشست و گفت: «حالا چه کار کنم؟ چه‏ طور می‏توانم کلاهم را از روباه بد جنس بگیرم؟ اگر کلاهم را نگیرم، از غصه می‏میرم.» کلاغ فکری کرد و گفت: «غصه نخور این کار ساده است.» بعد هم نقشه ‏ای کشید و آن را برای خرس و لاک‏پشت تعریف کرد. خرس پشت درختی پنهان شد. لاک‏پشت و کلاغ با هم به خانه‏ ی روباه رفتند. روباه با دیدن آنها گفت «چی شده است؟ اینجا چه کار دارید؟» لاک‏پشت گفت: «مگر خبر نداری؟ خرس، سرت کلاه گذاشته.» روباه تعجب کرد، پرسید: «خرس؟ سر من؟ سر من کلاه گذاشته‏؟» کلاغ گفت: «بله، خرس تو را گول زده. او مخصوصاً کلاهش را به تو داده. او سرت کلاه گذاشته.» روباه با تعجب به کلاغ و لاک‏پشت نگاه کرد. پرسید: «چه می‏گویید؟» لاک‏پشت گفت: «تو می

‏دانی که خرس، آن کلاه را از رودخانه پیدا کرده بود. حالا صاحب کلاه به جنگل آمده و دارد به دنبال کلاهش می‏گردد.» کلاغ گفت: «صاحب کلاه خیلی عصبانی است. خیلی هم زور دارد. اگر کلاه را سر تو ببیند، حتما تو را می‏کشد!» روباه ترسید و گفت: «راست می‏گویید؟ حالا من چه کار کنم؟ به کجا فرار کنم؟» کلاغ گفت: «هیچ جا! کلاهت را دور بینداز. آن وقت صاحب کلاه، آن را پیدا می‏کند و می‏رود.» لاک‏پشت گفت: «من فکر بهتری دارم. بهتر است کلاه را به ما بدهی تا آن را روی سرخرس بگذاریم. آن وقت صاحب کلاه، خرس را می‏ بیند و او را مجازات میکند.» کلاغ با این نقشه کلاه را از روباه گرفت و به خرس داد. خرس بی‏ کلاه دوباره خرس با کلاه شد. پشیمانی و ناراحتی هم نصیب روباه شد. 🌼🍃🌸🌼🌸🌼🍃🌸 کانال قصه های کودکانه @Ghesehaye_koodakaneh