#استادعشق #قسمت_نوزدهم #کتاب‌خوانی 🔸اشكم داشت سرازير می شد. پدر فوری متوجه شدند، و برايم توضيح دادند، كه مرد برای اين چيزها گريه نمی كند، و ناراحت نمی شود. مرد در اين مواقع بايد هميشه لبخندی بر لب داشته باشد. پدر به من گفتند : اگر كمی زخم را فشار بدهم بهتر است، زيرا اولاً اگر چيزی داخل آن باشد یا زخم چرك كرده باشد، از شكاف بيرون می آيد، و بدن بهتر می تواند از خودش دفاع كند، و زخم زودتر خوب می شود. ثانيا خون، خودش می تواند مقداری ضدعفونی كند. 🔹بعد پدر جای زخم را، با مركوكرم ضدعفونی كردند، و فوت كردند، تا مركوكرم خشك بشود. هر چند كه نگاه محبت آميز و عاشقانه ايشان، برای من، بهترين مرهم بود. به خواست خدا من و خواهرم، هميشه از دريای مهر و محبت مادر و پدر، در تمام زندگيمان برخوردار و بهره مند بوديم. 🔸شايد خواست خدا بود كه پدر با درمان زخم دست من و احساس دلجويی كه به ايشان دست داده بود توانستند بالاخره به سوالی كه سال ها در ذهن من بی جواب مانده بود پاسخ بدهند. البته معلوم بود كه بازگو كردن قصه كودكی و زجرهايی كه تحمل كرده بودند برايشان خيلی سخت بود زيرا هنگام تعريف دوران كودكی دگرگون می شدند و به قلبشان فشار می آمد و بيش تر از همه اندوه ايشان از دوری فرشته ای به نام‌ خانم گوهرشاد حسابی مادرشان بود . ابتدا با آرامش گفتند: ادامه دارد.. 🌹@Gilan_tanhamasir

#سفرشهادت #قسمت_نوزدهم #کتاب‌خوانی ▪️(11)بنابراین، حسین(ع) از چیزی كم نمی‌گذارد؛ هستی و روح و زبان و فكر و قلبش را بر‌می‌گیرد و به آن، نوزاد كوچك و فرزند رشید و تمام یاران و برادرانش را می‌افزاید و به فرزندان ابوطالب كه در مدینه هستند، می‌نویسد: «ألا وَ مَن خَرَجَ مِنكُم مَعِی یقتَلُ وَ مَن لَم‌یخرُج لَن یبلُغَ النَّصرَ.» (آگاه باشید كه هر كدام از شما كه با من بیاید، كشته می شود و هر كس نیاید، هر گز به پیروزی نرسد.) ▪️ای خویشاوندان من، ای اهل‌بیت من، گمان مبرید اگر مرا رها كردید، به پیروزی خواهید رسید، به بزرگی دست خواهید یافت و زندگی‌ای همراه با سربلندی و عزت خواهید داشت. بلكه پس از من زندگی شما خواری در خواری و ننگ در ننگ خواهد شد. ▪️(12)یزیـدی كـه حرمـت رسـول‌خـدا(ص) را هتـك مـی‌كند، فرزنـد رسول‌خدا را به شهادت می‌رساند، به محمد ‌بن‌ حنفیه و دیگرِ هاشمیان ... 🥀@Gilan_tanhamasir

#چهارشنبه_های... #بر_اساس_واقعیت #قسمت_نوزدهم خانم حسینی که تعجبم را دیده بود لبخندی زد و گفت این چند تا رو هم بخون تا بگم ماجرا چیه! بدون اینکه چیزی بگم با همون تحیر ادامه دادم... 3.دانشگاه بریستول (انگلیس)/ - لباس باید حداقل بدن را از شانه تا زانو بپوشاند، عریان نمودن بخش بالای سینه ممنوع است. - دانشجویان باید آگاه باشند که پوشیدن لباس های محرک جنسی می تواند توسط برخی افراد به عنوان دعوت برای سخنان و اعمال نامناسب و زشت و توهین آمیز تلقی شود. - زیورآلات باید در کمترین میزان ممکن مورد استفاده قرار گیرد. گوشواره های آویزان و نیز سوراخ کردن اعضای صورت نامناسب و ممنوع است. 5.کالج رابرت (ترکیه)/ از جمله قوانین پوششی این دانشگاه ، - پوشیدن شلوارهای غیر رسمی از قبیل شلوارهای مارک ، شلوارهای جین و یا بادگیر (شلوارهایی که جیب‌های زیادی دارند) قابل قبول نمی‌باشد. - هیچ گونه جواهرآلات به جز ساعت و یک جفت گوشواره (البته برای دختران)، مجاز نمی‌باشد. - موها باید تمیز و مرتب باشند. رنگ کردن مو با حنا و یا به صورت راه راه ، قابل قبول نمی‌باشد. موی پسران باید کوتاه باشند. - پوشیدن جوراب الزامی است. - آرایش کردن، مجاز نیست 6.دانشگاه تگزاس (آمریکا)/ -ناخن‌ها باید متعارف و مناسب باشند - استفاده از زیورآلات ناخن و ناخن مصنوعی ممنوع است. - طول دامن نباید از 3 اینچ بالای زانو کوتاه‌تر بوده و نباید بیش از حد تنگ باشد. - پاشنه کفش نباید از سه اینچ بلندتر باشند. - پوشیدن لباس‌های بدن‌نما مجاز نیست. - پوشیدن جوراب‌های زنانه و مردانه ضروری است. اما پوشیدن جوراب‌های زنانه تزئینی و طرح‌دار (نظیر جوراب توری و غیره) مجاز نیست. 7.دانشگاه هاروارد (آمریکا)/ دانشجویان این دانشگاه موظّف به رعایت ضوابط ضمیمه کتاب راهنمای خود هستند. برخی موارد کتاب راهنمای دانشجو به شرح ذیل است: - دانشجویان موظفند در محیط خوابگاه و رستوران بلوز، پیراهن یا ژاکت یقه‌دار بپوشند. - در تمامی ایّام هفته در رستوران و به هنگام صرف نهار مردان بایستی یک ژاکت و در هنگام صرف نهار یک ژاکت به همراه کراوات برتن کنند. زنان نیز موظّفند پوششی مناسب اعمّ از پیراهن و یا لباس بلند و متعارف داشته باشند. - لباس‌های چسبان، لباس راحتی، عرق‌گیر، لباس بدنسازی، و شلوارک در هیچ زمانی و هیچ مکانی مجاز نیست مگر در مواردی که فرد در قسمت مربوطه و یا اتاق خواب خویش حضور دارد. - پوشش شلوار جین در همه انواع آن درمحوّطه دانشگاه ممنوع است! از دیدن این همه قوانینی شبیه قوانین دینی ما دیگه واقعا داشتم شاخ در میاوردم که خانم حسینی شروع کرد گفت: نازنین جان آیا شما الان که در این دانشگاهها نیستی موظف به انجام هیچ کدوم از این کارها هستی؟ گفتم: خوب معلومه نه! گفت: آیا کسی می تونه تو رو مجبور کنه یکی از این دانشگاهها رو بری؟ گفتم: خوب نه کسی نمی تونه این کار رو بکنه! گفت: خوب حالا اگر خودت انتخاب کردی در یکی از این دانشگاه ها تحصیل کنی آیا می تونی به قوانین دانشگاه عمل نکنی! گفتم: خانم حسینی جان خوب معلومه که نمیشه! وقتی انتخاب کردم خوب باید به قوانین اون دانشگاهم پایبند باشم دیگه! گفت: آفرین حالا دقت کن آیه ٫٫لا اکراه فی الدین٫٫در واقع برمیگرده به اینکه شما در اعتقاد و انتخاب دین مختاری یعنی کسی نمی تونه به زور کسی رو مجبور به دین و اعتقاد کنه! ولی! ولی وقتی فرد دینی را انتخاب کرد باید به قوانین دین هم پایبند باشه و نمیتونه بگه این کار رو دوست دارم انجام میدم این کار رو دوست ندارم انجام نمیدم درست شد! پس آیه ی لا اکراه فی دین برای انتخاب دین و اعتقاد هست که هر فردی برای این کار اختیار و قدرت انتخاب را داره نه انتخاب قوانین! درست مثل انتخاب ورود به دانشگاه اما به محض انتخاب دیگه باید پایبند قوانین دانشگاه باشه! خیلی مثال دقیقی بود ولی یه چیزی برام مبهم موند که گفتم: خوب درسته اما شاید بعضی ها بگن ما دین را انتخاب نکردیم چرا باید قوانینش رو رعایت کنیم؟! نویسنده:#سیده_زهرا_بهادر

#دختر_شینا #رمان #قسمت_نوزدهم تا الان یک کلمه هم حرف نزده ایم. من شده ام جن و تو بسم الله. اما محال است قبل از این که حرف هایم را بزنم و حرف دل تو را بشنوم، پای عقد بیایم.» خیلی ترسیده بودم. گفتم: «الان برادرهایم می آیند.» خیلی محکم جواب داد: «اگر برادرهایت آمدند، من خودم جوابشان را می دهم. فعلاً تو بنشین و بگو من را دوست داری یا نه؟!» از خجالت داشتم می مردم. آخر این چه سؤالی بود. توی دلم خدا را شکر می کردم. توی آن تاریکی درست و حسابی نمی دیدمش. جواب ندادم. دوباره پرسید: «قدم! گفتم مرا دوست داری یا نه؟! اینکه نشد. هر وقت مرا می بینی، فرار کنی. بگو ببینم کس دیگری را دوست داری؟!» ـ وای... نه... نه به خدا. این چه حرفیه. من کسی را دوست ندارم. خنده اش گرفت. گفت: «ببین قدم جان! من تو را خیلی دوست دارم. اما تو هم باید من را دوست داشته باشی. عشق و علاقه باید دوطرفه باشد. من نمی خواهم از روی اجبار زن من بشوی. اگر دوستم نداری، بگو. باور کن بدون اینکه مشکلی پیش بیاید، همه چیز را تمام می کنم.» همان طور سر پا ایستاده و تکیه ام را به رختخواب ها داده بودم. صمد روبه رویم بود. توی تاریکی محو می دیدمش. آهسته گفتم: «من هیچ کسی را دوست ندارم. فقطِ فقط از شما خجالت می کشم.» نفسی کشید و گفت: «دوستم داری یا نه؟!» جواب ندادم. گفت: «می دانم دختر نجیبی هستی. من این نجابت و حیایت را دوست دارم. اما اشکالی ندارد اگر با هم حرف بزنیم. اگر قسمت شود، می خواهیم یک عمر با هم زندگی کنیم. دوستم داری یا نه؟!» جواب ندادم. گفت: «جان حاج آقایت جوابم را بده. دوستم داری؟!» آهسته جواب دادم: «بله.» انگار منتظر همین یک کلمه بود. شروع کرد به اظهار علاقه کردن. گفت: «به همین زودی سربازی ام تمام می شود. می خواهم کار کنم، زمین بخرم و خانه ای بسازم. قدم! به تو احتیاج دارم. تو باید تکیه گاهم باشی.» بعد هم از اعتقاداتش گفت و گفت از اینکه زن مؤمن و باحجابی مثل من گیرش افتاده خوشحال است. قشنگ حرف می زد و حرف هایش برایم تازگی داشت. همان شب فکر کردم هیچ مردی در این روستا مثل صمد نیست. هیچ کس را سراغ نداشتم به زنش گفته باشد تکیه گاهم باش. من گوش می دادم و گاهی هم چیزی می گفتم. ساعت ها برایم حرف زد؛ از خیلی چیزها، از خاطرات گذشته، از فرارهای من و دلتنگی های خودش، از اینکه به چه امید و آرزویی برای دیدن من می آمده و همیشه با کم توجهی من روبه رو می شده، اما یک دفعه انگار چیزی یادش افتاده باشد، گفت: «مثل اینکه آمده بودی رختخواب ببری!» راست می گفت. خندیدم و پتویی برداشتم و رفتم توی آن یکی اتاق، دیدم خدیجه بدون لحاف و تشک خوابش برده. زن برادرهای دیگرم هم توی حیاط بودند. کشیک می دادند مبادا برادرهایم سر برسند. ساعت چهار صبح بود. صمد آمد توی حیاط و از زن برادرهایم تشکر کرد و گفت: «دست همه تان درد نکند. حالا خیالم راحت شد. با خیال آسوده می روم دنبال کارهای عقد و عروسی.» وقتی خداحافظی کرد، تا جلوی در با او رفتم. این اولین باری بود بدرقه اش می کردم.(پایان فصل چهارم) #ادامه_دارد 📚 #رمان_خوب ‌