💌 دل‌نشین‌ترین عشق‌بازی #پیام_معنوی @Panahian_ir

امام جمعه اهل سنت سنندج .. ماشاالله به غیرتت ‌

📸 عکاسی با عشق 📌 #مادر #مادری ‌

✅ بانوی عکاس ۳۰ ساله سیرجانی که علاوه بر بچه داری و عکاسی، مدیریت یک آن‌لاین شاپ را نیز به عهده دارد 🔹فاطمه خواجه پور، عکاس ۳۰ ساله سیرجانی که واکنش‌ها درباره او ۲ مدل است؛ برخی این حرکت او را تشویق می‌کنند و نمونه‌ای از مادران کارآمد می‌دانند و در مقابل بعضی دیگر معتقدند که فرزند خردسال او به‌خاطر مادر دچار آسیب می‌شود. 🌎ادامه این گزارش را در شهربانو بخوانید👇 https://shrr.ir/001FbY ‌

‍ #دختر_شینا #قسمت_سی_ویک گفتم: «امشب اینجا بمانیم.» لب گزید و گفت: «نه برویم.» چادرم را سر کردم و با پدر و مادرم خداحافظی کردم و دوتایی از خانه آمدیم بیرون. توی راه می گفت و می خندید و برایم تعریف می کرد. روستا کوچک است و خبرها زود پخش می شود. همه می دانستند یک هفته ای است بدون خداحافظی به خانه پدرم آمده ام. به همین خاطر وقتی من و صمد را با هم و شوخ و شنگ می دیدند، با تعجب نگاهمان می کردند. هیچ کس انتظار نداشت صمد چنین رفتاری با من داشته باشد. خودم هم فکر می کردم صمد از ماجرای پیش آمده خبر ندارد. جلو در خانه که رسیدیم، ایستاد و آهسته گفت: «قدم جان! شتر دیدی ندیدی. انگار هیچ اتفاقی نیفتاده. خیلی عادی رفتار کن، مثل همیشه سلام و احوال پرسی کن. من با همه صحبت کرده ام و گفته ام تو را می آورم و کسی هم نباید حرفی بزند. باشد؟!» نفس راحتی کشیدم و وارد خانه شدیم. آن طور که صمد گفته بود رفتار کردم. مادرشوهر و پدرشوهرم هم چیزی به رویم نیاوردند. کمی بعد رفتیم اتاق خودمان. صمد ساکی را که گوشه اتاق بود آورد. با شادی بازش کرد و گفت: «بیا ببین برایت چه چیزهایی آورده ام.» گفتم: «باز هم به زحمت افتاده ای.» خندید و گفت: «باز هم که تعارف می کنی. خانم جان قابل شما را ندارد.» دو سه روزی که صمد بود، بهترین روزهای زندگی ام بود. نمی گذاشت از جایم تکان بخورم. می گفت: «تو فقط بنشین و برایم تعریف کن. دلم برایت تنگ شده.» هر روز و هر شب، جایی مهمان بودیم. اغلب برای خواب می آمدیم خانه. کم کم در و همسایه و دوست و آشنا به حرف درآمدند که: «خوش به حالت قدم. چقدر صمد دوستت دارد.» دلم غنج می رفت از این حرف ها؛ اما آن دو سه روز هم مثل برق و باد گذشت. عصرِ روزی که می خواست برود، مرا کشاند گوشه ای و گفت: «قدم جان! من دارم می روم؛ اما می خواهم خیالم از طرفت راحت باشد. اگر اینجا راحتی بمان؛ اما اگر فکر می کنی اینجا به تو سخت می گذرد، برو خانه حاج آقایت. وضعیت من فعلاً مشخص نیست. شاید یکی دو سال تهران بمانم. آنجا هم جای درست و میزانی ندارم تو را با خودم ببرم؛ اما بدان که دارم تمام سعی ام را می کنم تا زودتر پولی جمع کنم و خانه ای ردیف کنم. من حرفی ندارم اگر می خواهی بروی خانه حاج آقایت، برو. با پدر و مادرم حرف زده ام، آن ها هم حرفی ندارند. همه چیز مانده به تصمیم تو.» کمی فکر کردم و گفتم: «دلم می خواهد بروم پیش حاج آقایم. اینجا احساس دلتنگی می کنم. خیلی سخت می گذرد.» بدون اینکه خم به ابرو بیاورد، گفت: «پس تا خودم هستم، برو ساک و رخت و لباست را جمع کن. با خودم بروی، بهتر است.» ساکم را بستم و با صلح و صفا از همه خداحافظی کردم و رفتیم خانه پدرم. صمد مرا به آن ها سپرد.  خداحافظی کرد و رفت. با رفتنش چیزی در وجودم شکست. دیگر دوری اش را نمی توانستم تحمل کنم. مهربانی را برایم تمام و کمال کرده بود. یاد خوبی هایش می افتادم و بیشتر دلم برایش تنگ می شد. هیچ مردی تا به حال در روستا چنین رفتاری با زنش نداشت. هر جا می نشستم، تعریف از خوبی هایش بود. روزبه روز احساس علاقه ام نسبت به او بیشتر می شد. انگار او هم همین طور شده بود. چون سر یک هفته دوباره پیدایش شد. می گفت: «قدم! تو با من چه کرده ای! پنج شنبه صبح که می شود، دیگر دل توی دلم نیست. فکر می کنم اگر تو را نبینم، می میرم.» همان روز با برادرم رفت و اسباب و اثاثیه ام را از خانه مادرش آورد و خالی کرد توی یکی از اتاق های پدرم. آن شب اولین شبی بود که صمد در خانه پدرم خوابید. توی روستای ما رسم نبود داماد خانه پدرزنش بخوابد. صبح که از خواب بیدار شدیم، صمد از خجالت از اتاق بیرون نیامد. صبحانه و ناهارش را بردم توی اتاق. شب که شد، لباس پوشید و گفت: «من می روم. تو هم اسباب و اثاثیه مان را جمع کن و برو خانة عمویم. من اینجا نمی توانم زندگی کنم. از پدرت خجالت می کشم.» یک ماه طول کشید تا صمد آمد. وقتی گفتم حامله ام، سر از پا نمی شناخت. چند روزی که پیشم بود، نگذاشت از جایم تکان بخورم. همان وقت بود که یک قطعه زمین از خواهرم خرید؛ چهار صد و پنجاه تومان. هر دوی ما خیلی خوشحال بودیم. صمد می گفت: «تا چند وقت دیگر کار ساختمان تهران تمام می شود. دیگر کار نمی گیرم. می آیم با هم خانه خودمان را می سازیم.» اول تابستان صمد آمد. با هم آستین ها را بالا زدیم و شروع به ساختن خانه کردیم. او شد اوستای بنا و من هم کارگرش. کمی بعد برادرش، تیمور، هم آمد کمکمان. تابستان گرمی بود. اتفاقاً ماه رمضان هم بود. با این حال، هم در ساختن خانه به صمد کمک می کردم و هم روزه می گرفتم. #ادامه_دارد 📚 #رمان_خوب ‌

خاصیت فصل‌ها این است که می‌آیند و می‌روند! خاصیت تو هم همین است که پا برجا می‌مانی!✌️🇮🇷 صبح بخیر🌱 #وعده_صادق ‌

حتما ببینید😍 سرنوشت گلهای بالای ضریح چی میشه؟ حتی گلها هم میتونن عاقبت به خیر بشن🌺😊 ‌

✅ خلاصه جلسه ششم حال خوب *چه چیزی حالمون رو خوب میکنه؟! 🌲۱_ اول اینکه تا حالمون بد شد سریع بررسی کنیم که چرا حالمون بد هس و دنبال این باشیم که حالمون رو خوب کنیم و نزاریم که تو حال بد بمونیم. 🍀۲_ سریع ترین کاری که میتونیم برای خوب شدن حالمون انجام بدیم اینکه "استغفار کنیم" ینی اینکه خدایا منو از حال بد، فکر بد نجات بده. 🌷۳_ امام رضا (ع) توصیه میکنند تا حالتون بد شد سریع "۱۰۰ آیه قرآن" پشت سرهم بخونین. باید فورا حالتونو خوب کنید و نزارید که تو حال بد باقی بمونین. اول مشکل درونی خودت رو حل کن تا بعد به مشکلات بیرونی رسیدگی کنی! 🌿۴_ یک حس و حال خوبی در انسان ها وجود دارد به اسم "دیگر دوستی" که اسم های دیگرش فداکاری، ازخودگذشتگی و ... است. کسی حال بدی دارد که دیگران را دوست نداشته باشد. این فرد از نظر روانی سالم نیست. 🌺۵_ انسان وقتی به دیگران محبت و مهربانی کند حالش خوب میشود. حتی وقتی نسبت به دیگران در دلش مهر داشته باشد و حس مهربانی را تجربه کند نیز حالش خوب میشود. مثلا: مادری که به فرزندش شیر میدهد، حالش خوب میشود چون دارد یک فداکاری و محبتی را انجام میدهد. 🌾۶_ جزوعا و منوعا دو حس و حال بد است. جزع و فزع کردن یعنی اینکه دائم گله و شکایت دارد از مشکلات و یک حال بد علنی است که همه میفهمند. منوعا یعنی اینکه وقتی خیر و خوبی به او میرسد آن را منع میکند اما بسیاری نمیفهمند که حالشان بد است و این یک حال بد پنهانیست. 🍂۷_ اگر کسی میخواهد یک حال خوب را تجربه کند باید منوعا نباشد، باید دهنده و بی توقع باشد. 🌵۸_ خدا دوست ندارد به کسی محبت کردی از او پاسخی دریافت کنی. اما شیطان چون میخواهد حالت را بد کند به تو میگوید چقدر برای دیگران کار میکنی؟! آنها که قدر تو را نمیدانند پس محبت نکن. 💐۹_ "بشکنه این دست که نمک نداره" یکی از ضرب المثل های احمقانه است. این ضرب المثلی شیطانیست، که باعث ایجاد توقع داشتن از دیگران میشود. انسان باید بی منت محبت کرده تا باعث رشد او شود. 🌹۱۰_ انسان ها فکر میکنند با خودخواهی و اینکه بیشتر جمع کنند و بیشتر بخورند و فقط به فکر خود باشند حالشان خوب میشود، در صورتی که اینطور نیست، انسان با بخشش به دیگران حالش خوب میشود. 🌺۱۱_ از چیزهایی که دوست دارید به دیگران بدهید. نماد چنین کاری در پیاده روی اربعین نمایان است. 🌼۱۲_ به عنوان نکته پایانی، خدمت و محبت به زائرین و کار کردن و فداکاری برای "امام حسین(ع)" واقعااااا حال آدم را خوب می کند. و کسانی که این حال خوب را تجربه نمی کنند واقعا حالشان بد است و خودشان متوجه نیستند. ‌

ابتکار یک معلم مهربان تنهامسیری 🌺😌 معلمین عزیز میتونن از این مدل فعالیت ها داشته باشن و تصاویرش رو برامون ارسال کنند🌹 ✅ شما کافیه هرطور شده بچه ها رو بندازید توی "خط گوش کردن صحبتهای استاد پناهیان" دیگه بقیه مسیر رو خودشون سریعتر از من و شما میرن!😊 ‌

✅ اولش ممکنه نیاز بشه شما یه پولی چیزی خرج کنید تا همه به این کار رغبت پیدا کنند ولی کار که شروع بشه میبینید چقدر اثر فرهنگی عمیق و لذت بخش خواهد داشت ❇️ این بچه ها رو دیگه با هزاران کار فرهنگی دشمن نمیشه خرابشون کرد. هر کدوم از این دانش اموزان خورشید هدایت منطقه و شهر خودشون خواهند شد...💥 ‌

#رمان_شینا #قسمت_سی_و_دو یک روز با خدیجه رفتیم حمام. از حمام که برگشتیم، حالم بد شد. گرمازده شده بودم و از تشنگی داشتم هلاک می شدم. هر چقدر خدیجه آب خنک روی سر و صورتم ریخت، فایده ای نداشت. بی حال گوشه ای افتاده بودم. خدیجه افتاد به جانم که باید روزه ات را بخوری. حالم بد بود؛ اما زیر بار نمی رفتم. گفت: «الان می روم به آقا صمد می گویم بیاید ببردت بیمارستان.» صمد داشت روی ساختمان کار می کرد. گفتم: «نه.. او هم طفلک روزه است. ولش کن. الان حالم خوب می شود.» کمی گذشت، اما حالم خوب که نشد هیچ، بدتر هم شد. خدیجه اصرار کرد: «بیا روزه ات را بخور تا بلایی سر خودت و بچه نیاوردی.» قبول نکردم. گفتم: «می خوابم، حالم خوب می شود.» خدیجه که نگرانم شده بود گفت: «میل خودت است، اصلاً به من چه! فردا که یک بچة عقب مانده به دنیا آوردی، می گویی کاش به حرف خدیجه گوش داده بودم.» این را که گفت، توی دلم خالی شد؛ اما باز قبول نکردم. ته دلم می گفتم اگر روزه ام را بخورم، بچه ام بی دین و ایمان می شود. وقتی حالم خیلی بد شد و دست و پایم به لرزه افتاد، خدیجه چادر سر کرد تا برود صمد را خبر کند. گفتم: «به صمد نگو. هول می کند. باشد می خورم؛ اما به یک شرط.» خدیجه که کمی خیالش راحت شده بود، گفت: «چه شرطی؟!» گفتم: «تو هم باید روزه ات را بخوری.» خدیجه با دهان باز نگاهم می کرد. چشم هایش از تعجب گرد شده بود. گفت: «تو حالت خراب است، من چرا باید روزه ام را بخورم؟!» گفتم: «من کاری ندارم، یا با هم روزه مان را می شکنیم، یا من هم چیزی نمی خورم.» خدیجه اول این پا و آن پا کرد. داشتم بی هوش می شدم. خانه دور سرم می چرخید. تمام بدنم یخ کرده و به لرزه افتاده بود. خدیجه دوید. دو تا تخم مرغ شکست و با روغن حیوانی نیمرو درست کرد. نان و سبزی هم آورد. بوی نیمرو که به دماغم خورد، دست و پایم بی حس شد و دلم ضعف رفت. لقمه ای جلوی دهانم گرفت. سرم را کشیدم عقب و گفتم: «نه... اول تو بخور.»خدیجه کفری شده بود. جیغ زد سرم. گفت: «این چه بساطی است بابا. تو حامله ای، داری می میری، من روزه ام را بشکنم؟!» گریه ام گرفته بود. گفتم: «خدیجه! جان من، تو را به خدا بخور. به خاطر من.» خدیجه یک دفعه لقمه را گذاشت توی دهانش و گفت: «خیالت راحت شد. حالا می خوری؟!» دست و پایم می لرزید. با دیدن خدیجه شیر شدم. تکه ای نان برداشتم و انداختم روی نیمرو و لقمة اول را خوردم. بعد هم لقمه های بعدی. وقتی حسابی سیر شدم و جان به دست و پایم آمد، به خدیجه نگاه کردم؛ او هم به من. لب هایمان از چربی نیمرو برق می زد. گفتم: «الان اگر کسی ما را ببیند، می فهمد روزه مان را خورده ایم.»پاک کرد و بعد من. اما هر چه آن ها را می مالیدیم، سرخ تر و براق تر می شد. چاره ای نبود. کمی از گچ دیوار کندیم و آن را کشیدیم روی لب هایمان. بعد با چادر پاکش کردیم. فکر خوبی بود. هیچ کس نفهمید روزه مان را خوردیم.(پایان فصل هشتم) فصل نهم👇 آخر تابستان، ساخت خانه تمام شد. خانه کوچکی بود. یک اتاق و یک آشپزخانه داشت؛ همین. دستشویی هم گوشه حیاط بود. صمد یک انبار کوچک هم کنار دستشویی ساخته بود، برای هیزم و زغال کرسی و خرت و پرت های خانه. خواهر ها و برادرها کمک کردند اسباب و اثاثیة مختصری را که داشتیم آوردیم خانه خودمان. از همه بیشتر شیرین جان کار می کرد و حظ خانه مان را می برد. چقدر برای آن خانه شادی می کردیم. انگار قصر ساخته بودیم. به نظرم از همه خانه هایی که تا به حال دیده بودم، قشنگ تر، دل بازتر و باصفاتر بود. وسایل را که چیدیم، خانه شد مثل ماه. از فردا دوباره صمد رفت دنبال کار. یک روز به رزن می رفت و روز دیگر به همدان. عاقبت هم مجبور شد دوباره به تهران برود. سر یک هفته برگشت. خوشحال بود. کار پیدا کرده بود. دوباره تنهایی من شروع شده بود؛ دیر به دیر می آمد. وقتی هم که می آمد، گوشه ای می نشست و رادیوی کوچکی را که داشتیم می گذاشت بیخ گوشش و هی موجش را عوض می کرد. می پرسیدم: «چی شده؟! چه کار می کنی؟! کمی بلندش کن، من هم بشنوم.» اوایل چیزی نمی گفت. اما یک شب عکس کوچکی از جیب پیراهنش درآورد و گفت: «این عکس آقای خمینی است. شاه او را تبعید کرده. مردم تظاهرات می کنند. می خواهند آقای خمینی بیاید و کشور را اسلامی کند. خیلی از شهرها هم تظاهرات شده.» بعد بلند شد و وسط اتاق ایستاد و گفت: «مردم توی تهران این طور شعار می دهند.» دستش را مشت کرد و فریاد زد: «مرگ بر شاه... مرگ بر شاه.» بعد نشست کنارم. عکس امام را گذاشت توی دستم و گفت: «این را برای تو آوردم. تا می توانی به آن نگاه کن تا بچه مان مثل آقای خمینی نورانی و مؤمن شود.» عکس را گرفتم و نگاهش کردم. بچه توی شکمم وول خورد. 📚 #رمان_خوب ‌

سلام و صبح بخیر ☀️ • اگه دلتون می‌خواد تمام کارهایی که در طول روز انجام میدین رو بیمه کنید • تا تمام فعالیت‌های روزانه‌تون؛ فقط به نتیجهٔ عاقبت به خیری منتهی بشن، • دعای ٣٣ صحیفهٔ سجادیهٔ جامعه می‌تونه کمکتون کنه. دعای «عاقبت بخیری در کارها» ‌

🎧قرائت استدیویی دعای ۳۳ صحیفه سجادیه عاقبت بخیری در کارها با صدای:  محمود معماری ※ دعایی برای رفع تمام ترس‌ها و بلاهایی که مانع عاقبت‌بخیری‌مان هستند! هم متن دعا و هم صوت دعا در لینک زیر: blog.montazer.ir ‌

🎥 اگر می‌خواهید فرزندتان از تاریکی نترسد این ویدیو را با دقت ببینید و این بازی را انجام دهید. https://eitaa.com/Khanehtma

لیست دوره های آموزشی موسسه تنهامسیرآرامش: 1- دوره همسرداری مومنانه مخصوص همه بانوان کشور با بیش از 40 هزار دانشجو و با بیش از یک سال آموزش مداوم ادمین ثبت نام: @admin_hamsardari لینک رایگان تجربه های کلاس همسرداری: 👇🏼👇🏼 https://eitaa.com/joinchat/892535157Cc6bb3bfaec 💕🌹🟢💕🌹 2- دوره همسرداری آقایان ادمین ثبت نام: @admin165 🌷❤️🌹✅❤️🌷 3- دوره تخصصی تربیت فرزند زیر 7 سال در طول 6 ماه ادمین ثبت نام: @admin_tarbiatfarzand 🌹🔶❇️🌹❇️🔶 4- دوره تخصصی تربیت فرزند 7 تا 14 سال در طول 6 ماه ادمین ثبت نام: @Admin_raising_child_2 5- تربیت فرزند بالای 14 سال در طول 6 ماه ادمین ثبت نام: @admintma3 🔶🌺🔶🌺🔶 6- دوره تربیت مربی و مدرس:👇🏼 @admin13698 7- دوره بسیار عالی و کاربردی "مزاج زندگی" در مورد مسائل طبی و سبک زندگی اسلامی 💥💥💥👇🏼 ادمین ثبت نام @admin_mezaj_zendegi تجربه های مزاج شناسی 👇🏼👇🏼🎁 https://eitaa.com/joinchat/1953170230Ca03c27ccdc 8- 💥 دوره بسیار کاربردی "درمان بیماری ها" ادمین ثبت نام:👇 @admin_darmanbimari 🔸 هزینه هر کلاسی 300 هزار تومان میباشد و هر دوره حدود 6 ماه طول میکشه ❇️ تدریس همه این دوره ها توسط حجت الاسلام سید محمد باقر حسینی انجام خواهد شد

بریم مشقامون رو بنویسیم🤦🏽‍♀ یادش بخیر بچگی ها 😢 #نوستالژی ‌

#دختر_شینا #رمان #قسمت_سی_و_سوم روزها پشت سر هم می آمد و می رفت. خبر تظاهرات همدان و تهران و شهرهای دیگر به قایش هم رسیده بود. برادرهای کوچک تر صمد که برای کار به تهران رفته بودند وقتی برمی گشتند، خبر می آوردند صمد هر روز به تظاهرات می رود؛ اصلاً شده یک پایه ثابت همه راه پیمایی ها. یک بار هم یکی از هم روستایی ها خبر آورد صمد با عده ای دیگر به یکی از پادگان های تهران رفته اند، اسلحه ای تهیه کرده اند و شبانه آورده اند رزن و آن را داده اند به شیخ محمد شریفی. این خبرها را که می شنیدم، دلم مثل سیر و سرکه می جوشید. حرص می خوردم چرا صمد افتاده توی این کارهای خطرناک. دیر به دیر به روستا می آمد و بهانه می آورد که سر زمستان جاده ها لغزنده و خطرناک است. از طرفی هم باید هر چه زودتر ساختمان را تمام کنند و تحویل بدهند. می دانستم راستش را نمی گوید و به جای اینکه دنبال کار و زندگی باشد، می رود تظاهرات و اعلامیه پخش می کند و از این جور کارها. عروسی یکی از فامیل ها بود. از قبل به صمد و برادرهایش سپرده بودیم حتماً بیایند. روز عروسی صمد خودش را رساند. عصر بود. خبر آوردند حجت قنبری یکی از هم روستایی هایمان را که چند روز پیش در تظاهرات همدان شهید شده بود به روستا آورده اند. مردم عروسی را رها کردند و ریختند توی کوچه ها. صمد افتاده بود جلوی جمعیت، مشتش را گره کرده بود و شعار می داد: «مرگ بر شاه... مرگ بر شاه.» مردها افتادند جلو و زن ها پشت سرشان. خانوادة حجت قنبری هم توی جمعیت بودند و در حالی که گریه می‌کردند، شعار می دادند. تشییع جنازة باشکوهی بود. حجت را به خاک سپردیم. صمد ناراحت بود. من را توی جمعیت دید. آمد و خودش مرا رساند خانه و گفت می رود خانه شهید قنبری. شب شده بود؛ اما صمد هنوز نیامده بود. دلم هول می کرد. رفتم خانه پدرم. شیرین جان ناراحت بود. می گفت حاج آقایت هم به خانه نیامده. هر چه پرسیدم کجاست، کسی جوابم را نداد. چادر سرکردم و گفتم: «حالا که این طور شد، می روم خانه خودمان.» خواهرم جلویم را گرفت و نگذاشت بروم. شستم خبردار شد برای صمد و پدرم اتفاقی افتاده. با این حال گفتم: «من باید بروم. صمد الان می آید خانه و نگرانم می شود.» خدیجه که دید از پس من برنمی آید، طوری که هول نکنم، گفت: «سلطان حسین را گرفته اند.» سلطان حسین یکی از هم روستایی هایمان بود. گفتم: «چرا؟!» خدیجه به همان آرامی گفت: «آخر سلطان حسین خبر آورده بود حجت را آورده اند. او باعث شده بود مردم تظاهرات کنند و شعار بدهند. به همین خاطر او را گرفته و برده اند پاسگاه دمق. صمد هم می خواسته برود پاسگاه، بلکه سلطان حسین را آزاد کند. اما حاج آقا و چند نفر دیگر نگذاشتند تنهایی برود. با او رفتند.» اسم حاج آقایم را که شنیدم، گریه ام گرفت. به مادر و خواهرهایم توپیدم: «تقصیر شماست. چرا گذاشتید حاج آقا برود. او پیر و مریض است. اگر طوری بشود، شما مقصرید.» آن شب تا صبح نخوابیدیم. فردا صبح حاج آقا و صمد آمدند. خوشحال بودند و می گفتند: «چون همه با هم متحد شده بودیم، سلطان حسین را آزاد کردند؛ وگرنه معلوم نبود چه بلایی سرش بیاورند.» نزدیک ظهر، صمد لباس پوشید. می خواست برود تهران. ناراحت شدم. گفتم: «نمی خواهد بروی. امروز یا فردا بچه به دنیا می آید. ما تو را از کجا پیدا کنیم.» مثل همیشه با خنده جواب داد: « نگران نباش خودم را می رسانم.» اخم کردم. کتش را درآورد و نشست. گفت: «اگر تو ناراحت باشی، نمی روم. اما به جان خودت، یک ریال هم پول ندارم. بعدش هم مگر قرار نبود این بار که می روم برای بچه لباس و خرت و پرت بخرم؟!» بلند شدم کمی غذا برایش آماده کردم. غذایش را که خورد، سفارش ها را دادم. تا جلوی در دنبالش رفتم. موقع خداحافظی گفتم: «پتو یادت نرود؛ پتوی کاموایی، از آن هایی که تازه مد شده. خیلی قشنگ است. صورتی اش را بخر.» وقتی از سر کوچه پیچید، داد زدم: «دیگر نروی تظاهرات. خطر دارد. ما چشم انتظاریم.» برگشتم خانه. انگار یک دفعه خانه آوار شد روی سرم. بس که دلگیر و تاریک شده بود. نتوانستم طاقت بیاورم. چادر سرکردم و رفتم خانه حاج آقایم. دو روز از رفتن صمد می گذشت، برای نماز صبح که بیدار شدم، احساس کردم حالم مثل هر روز نیست. کمر و شکمم درد می کرد. با خودم گفتم: «باید تحمل کنم. به این زودی که بچه به دنیا نمی آید.» هر طور بود کارهایم را انجام دادم. غذا گذاشتم. دو سه تکه لباس چرک داشتیم، رفتم توی حیاط و توی آن برف و سرمای دی ماه قایش، آن ها را شستم. ظهر شده بود. دیدم دیگر نمی توانم تحمل کنم. با چه حال زاری رفتم سراغ خدیجه. او یکی از بچه هایش را فرستاد دنبال قابله و با من آمد خانه ما. از درد هوار می کشیدم. خدیجه تند و تند آب گرم و نبات برایم درست می کرد و زعفران دم کرده به خوردم می داد. کمی بعد، شیرین جان و خواهرهایم هم آمدند. عصر بود. نزدیک اذان مغرب بچه به دنیا آمد. #ادامه_دارد ‌

🌿 مردی که کنده بود در قلعه را ز جا بعد از تو می‌بندد در خانه را به زور... #فاطمیه_سلام_الله_علیها ‌

💕 یَا مَنْ یَحُولُ بَینَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ.... هوامو داشته‌ باش ! حسبی الله لا اله الا هو علیه توکلت و هو رب العرش العظیم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

📲 مجموعه سخنرانی های موضوعی کانال تنها مسیر آرامش رو در کانال زیر دنبال کنید: http://eitaa.com/joinchat/2483814412Cae54e6aa21 👆🏼🌹 عزیزان معلم و مربی برای دریافت فایل های حال خوب میتونن وارد بشن

✅ عرض کرده بودم که اگه معلمین بتونن مباحث استاد پناهیان رو به صورت مسابقه قرار بدن حتما میتونن اقشار مختلف دانش اموزان رو جذب کنند. خصوصا اینکه نوجوانان در این سنین فوق العاده لطیف و آماده هستند و اگه مبانی فکری شون اصلاح بشه ده ها سال از بقیه جلوتر زندگی میکنند و از بندگی پروردگار بیشتر لذت میبرند...🌷 چقدر خوبه یه معلم خوب...😌🌺 ‌

خدا رو شکر. هر چی بوده لطف خداست و زحمات استاد پناهیان عزیز🌹

🔸️یه نوجوان رو چگونه به دین دعوت کنیم؟!🤔🌹 💠از زبان یه #نوجوان بشنوید...👆😎 ‌