در من ؛ اندیشه ی نوری ست که از پس این تیره‌گی ها می آید. 🪽🫧

هیچوقت به آدما جوری خوبی نکن که فکر‌ کنن وظیفته، آدمارو برای بار دوم نبخش، اونارو از موندنت مطمئن نکن. هیچوقت اشباعشون نکن، هیچوقت نذار بفهمن که به طور کامل به دستت آوردن و تحت کنترلشونی. چون این ذات انسانه، هرچیزی که رایگان باشه رو بی ارزش می‌دونه، و هرموقع مطمئن شد یک قله رو به طور کامل و واسه همیشه فتح کرده به سمت قله ی بعدی میره...

براتون ارزو میکنم “خونه” براتون یه ادم باشه، نه یه مکان.

اگر شادمان باشی، همراه تو می‌خندم؛ و اگر گریه کنی، دستت رو می‌گیرم. یادت باشه که من کنارت هستم.

چه حوصله‌ای برای تلافی دارین! به قول محمد درویش: " همین تورا بس که من دیگر تورا آنطور که میدیدم نمیبینم... "

گوشِ خر کوتاه کردی، اسب شد آیامگر؟ جانِمن، ذاتیست بعضی ویژگیهایِ بشر.

حق با شما بود جناب عطار؛ اگر گرد کسی بسیار گردی اگر چه بس عزیزی، خوار گردی....