شب بخیر عزیزم. تو را می‌بوسم، تو را به ازای تمامِ سال‌های بی تو می‌بوسم. شبت لا به لای درگیری‌ها به خیر و شب بر تن بی‌جانت به خیر * / جنگ

دیگه چی بگم؟ لب‌خند می‌زنم. لب‌خند می‌زنم و آروم با آستینم گوشه چشمم رو پاک می‌کنم. لب‌خند می‌زنم و هیچی عزیزم. فقط لب‌خند می‌زنم. امان از جنگ.

" حتی اگه کوه‌ها هم کنده شدن، تو قوی بمون " این امید بود که ساعت رو به ادامه می‌پیوندوند. امید بود. نوشت پای تخته و نشست. حالا همه به هم نگاه می‌کردیم. این امید بود که ادامه می‌داد.

خدای حال‌های غیر مداوم و همیشگی؟ نه نه عزیزم خدای وعده‌های صادق. خدای خوش قول، خدای نازنازی، خدای نازنازی و نازنازی.

زشته اگه بگم ماچ و بوس به سر و کله برادران فاخر سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؟ یا نه اگه بگم ناز شصت‌تون گل پسرای مامانی و نازنازی؟ چه خوشگل می‌زنید به قلب دشمن. خوشگل و شیطون بلا

امّا روز جهانی قهوه‌ست. فنجون رو سر می‌کشم و با لب‌خند اوضاع رو پیگیری می‌کنم. امّا عزیزم. قهوه می‌خوری؟

و چه رو برگردوندهایی که کلی غم و بغل کردن و لباس " نه اصلاً هم درد نداشت " پوشیدن. امان و وای. آدمی‌زاد همینه. تنش می‌خاره برای موش و گربه بازی و بیست‌سوالی. آدمی‌زادهای نازنازی خدا با دامنای صورتی و موهای خرگوشی همینن. همین.

امّا وای از پائیز. جونت رو می‌گیره. به خس خس کردن می‌ندازتت. گولت می‌زنه. انگار که هرچی رشته کرده بودی رو پنبه می‌کنه. همهَ رو گولت می‌زنه گولت می‌زنه گولت می‌زنه

رها کردم. برای شما هم پیشنهاد می‌کنم. رها کنید.

ریز نشو. ریز نشو تو اوقاتی که برات خوب نبوده. تموم کن اورثینک و.