در آغوش عمه بودی که بوی طعام فضای خرابه را پر کرد

نگاهی به چشم های بی رمق عمه می اندازی و میگویی: منکه طعام نخواسته بودم...!؟

قدم بر میداری و جلو می‌روی و پارچه را کنار میزنی

با دیدن پدر زانو میزنی لبخند میزنی و اشک هایت که این بار نه از فراق بلکه از شوق دیدار جاری شدند پاک میکنی تا خوب پدر را نظاره کنی

باباحسین این منم رقیه ات، نشناختی؟

حق داری.. از آن دختر سه ساله ات دیگر خبری نیست!

سه ساله که موهاش سفید نیست!

سه ساله رو چه به خمیده راه رفتن؟

اما پدر منم رقیه... چرا بغلم نمیکنی؟ چرا بوسه بر این گونه های زخمی نمیزنی؟

بابا دیگه از پیشت نمیرم دیگه ازت جدا نمیشم!

و این بار تو بودی که پدر را در آغوش گرفتی!

و تا ابد در آغوش پدر رفتی...💔