سلام رفقا با جلسه دهم محفل #کنترل_ذهن خدمتتون هستم

بسم الله الرحمن الرحیم

افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد

در جهان امروز، اسباب و عوامل ضعفِ کنترل ذهن، بسیار است. امروزه اسبابِ پراکندگی ذهن و عوامل ضعفِ کنترل ذهن، در دنیا زیاد شده است؛ فضاهای رسانه‌ای‌ با انواع و اقسام سرگرمی‌ها، هر لحظه ذهن انسان‌ها را به خود مشغول می‌کنند.

لذا کنترل ذهن و قدرت تمرکز به‌عنوان‌ یک فضیلت انسانی و ضرورت زندگی، هم برای رفع بسیاری از بیماری‌ها و هم برای پیدا کردن نشاط و آرامش، توصیه می‌شود.

متخصصین در کتاب‌های روانشناسی سعی می‌کنند با برخی ابزار و تکنیک‌ها، قدرتی در انسان ایجاد کنند تا بتواند ذهن خود را کنترل کند، اما ابزار حقیقی کنترل ذهن و چیزی که آنقدر باعظمت و باشکوه باشد که توجه انسان را متمرکز کند، سراغ ندارند!

ولی ما -در قرآن و فرهنگ دینی‌مان- موضوعاتی داریم که می‌توانیم به آن‌ها عمیقاً توجّه کنیم تا قدرت کنترل ذهن ما افزایش پیدا کند؛ موضوعاتی مثل خداوند، قیامت، بهشت و....

ما برای فهم این موضوعات نیاز به تمرکز ذهن داریم. یکی از این موضوعات، جهنّم است. دوزخ، این قدرت را دارد که توجّه ما را عمیقاً جلب کند و اراده‌ای برای کنترل ذهن در انسان پدید آورد.

درباره مؤمن فرموده‌اند: مؤمن جز با خوف اصلاح نمی‌شود، چون یکی از خاصیت های ایجاد خوف، ایجاد تمرکز است.

رسول خدا(ص) به امیرالمؤمنین(ع) می‌فرماید: غضب نکن (منظور، عصبانیت بیجاست) ولی اگر غضب کردی بنشین (نشستن به انسان کمک میکند تا بتواند ذهنش را کنترل کند) بعد به <قدرت پروردگار بر بندگان> فکر کن!

یعنی با یک عملیات ساده کنترل ذهن، غضب -که نابود کننده انسان است- از بین می‌رود.

موضوع دیگری که فهم آن نیاز به تمرکز ذهن و تفکر عمیق دارد، محبتی است که ائمۀ هدی(ع) نسبت به ما دارند.

امام‌زمان(عج) چقدر ما را دوست دارد؟ خیلی زیاد؛ از پدر و مادرمان هم به ما بیشتر علاقه دارد.

چرا حضرت، هر هفته دوبار پروندۀ اعمال ما را نگاه می‌کند؟

چون واقعاً نگران ما است و اگر گناهی در پرونده ما ببیند، برای ما طلب مغفرت می‌کند. اگر عمیقاً به این موضوع فکر کنیم، محبت ما به امام زمان بیشتر خواهد شد.

همان‌طور که قبلاً بیان شد، یکی از وجوه کنترل ذهن، این است که بتوانی ذهنت را از اموری که به‌طور طبیعی به آن‌ها توجّه می‌کنی منصرف کنی.

در روان‌شناسی می‌گويند: مهم‌ترین عاملی که انسان را به ابرقدرت تبدیل می‌کند، این است که بتوانی حواس خودت را -از یک موضوعی- پرت کنی و به آن توجه نکنی.

البته این‌کار خیلی سخت است؛ چون موضوعات زیادی وجود دارند که ذهن انسان را به‌شدت درگیر می‌کنند.

انسان موجود خودخواهی است. وقتی پای درد و بلای خودش به میان بیاید به چیز دیگری فکر نمی‌کند!

بزرگان فرموده‌اند که مواظب باشید موقع مرگ، شیطان ایمان‌تان را نگیرد؛ چون آن لحظه، اوجِ درد و رنج انسان است.

ابلیس در آن لحظۀ حساس، وسوسه می‌کند و می‌گوید: <ببین خدا دارد جانت را می‌گیرد؛ این کار خداست!>

یعنی ابلیس می‌خواهد آدم را در لحظۀ مرگ، بی‌دین کند، می‌خواهد در قلب انسان نسبت به خدا ناراحتی و دشمنی ایجاد کند. اگر ذهن آدم درگیر بشود، انصرافش کار سختی است!

علاقه‌هایی که در دنیا به آن توجّه می‌کنی و گمان می‌کنی که «زیاد هم مهم نیست!» موقع مرگ به ذهنت می‌آيد و برایت بزرگ و مهم میشود.

لذا نمی‌توانی از این علاقه‌ها جدا بشوی و دل بکَنی! سختیِ جان‌کندن برای این است که توجّهت از دوست‌داشتنی‌های دنیایی‌ات کنده بشود.

لحظه وحشتناک و هولناکی است. اما به شما مژده بدهم: «مگر گریه کن امام‌حسین(ع) را در این لحظۀ سخت، رها می‌کنند؟!»

موقع مرگ بگو: من همیشه در زندگی موضوعی داشتم که هر موقع به آن فکر میکردم، اصلاً خودم را فراموش می‌کردم، آن هم «حسین» است.

ما موضوعات بسیار مهمی برای توجّه داریم؛ مثل خدا و قیامت و... اما آسان‌ترینش «حسین» است، چون خودش توجّه ما را به خود جلب می‌کند.

اگر در روضۀ امام‌حسین(ع) به فکر مشکلات و گرفتاری‌های خودت باشی، انگار حسین(ع) دارد می‌گويد: «آن‌ها را حل می‌کنم، ول‌شان کن؛ به من نگاه کن!»

اما بدانید که امام‌حسین‌(ع) خیلی هزینه کرده تا برای ما توجّه عمیق ایجاد کند...