هرچی باهاش صحبت می‌کردیم چیزی نیست خوب میشی چون نمیشناخت و من غریبه بودم باور نمی کرد میگفت من میدونم دیگه کارم تمومه اگه بنا بود زنده بمونم اینجا نمی آوردنم و... از شدت وحشت و ترس کارش به ۲۴ ساعت نکشید😔😔

این دسته اول که دیگه کلا نا امید میشه و خودش و می‌بازه

🔸دسته دوم اونایی هستن که مثل این شوهرخاله ما به مثل منی دلش خوش میشه یا به دکتر و دوا خودش گفت فلانی اومد روحیه گرفتم

یا مثل همون گعده‌هایی که گفتم بیماران خاص دارن...

نه اینکه این امید بده اما کامل نیست تا اتفاق جدیدی می‌افته بیماری بالا و پایین میشه دوباره امید جدید آدم جدید و ...میخواد...

دلش به آدمها و امکانات اطراف خوشه امیدش با پول و رفیق و دکتر و... بالا پایین میشه

🔸اما دسته سوم کسایی هستن که امیدشون فقط به صاحب امید اصلی است مطمئن هستن هیچ برگی بدون اذن او از درخت نمی‌افته

اگه خبر بدی مثل سرطان بهشون بدن تلاش میکنن ولی میگن شافی اصلی و امید اصلی کس دیگه است

وقت نیست سریع میگم از یه عزیزی که دکترا بهش گفتن فلانی نهایت ۲ تا ۳ ماه دیگه زنده‌ای

خانواده پرونده رو ایمیل کردن برا فامیلشون انگلیس پزشکای اونجا هم همین و گفتن

شیراز و اصفهان و تهران گفتن کارت تمومه الانم عجیبه زنده ای...

وقتی بهم خبر داد شوکه شدم گفتم مصطفی الان چیکار می‌کنی گفت هیچی زندگی 😁