می‌گویند بدترین درس دبیرستان است. بعضی‌ها هم لقب «نچسب‌ترین درس تاریخ» را نثارش می‌کنند.
خودش نمی‌داند چرا همه از دستش می‌نالند، نمی‌داند گناهش چیست، و اینکه چرا تمام نگاه‌ها به او تبعیض‌آمیز است؟! دنبال پاسخی درخور می‌گردد.
به دیوان حافظ رجوع می‌کند، حافظ می‌گوید:
«اَلا یا اَیُّهَا السّاقي اَدِرْ کَأسَاً و ناوِلْها
که عشق آسان نمود اوّل ولی افتاد مشکل‌ها»
کمی امیدوار می‌شود. ولی، همچنان سرخورده است. دیوان سعدی را تورقی میزند. به این بیت میرسد:
«اگر چه دیر بماندم امید برنگرفتم
مَضَی الزَّمانُ و قلبي یَقولُ إِنَّك آتٍ»
از سخن شیخ اجل مسرور می‌شود و با خود می‌گوید: «یعنی واقعاً بزرگان ادب پارسی از من نفرت نداشته‌اند؟! چقدر قشنگ مرا به زبان می‌آورده‌اند!»
ناگهان صدایی از غیب می‌آید:
مزن بیهوده لافِ عشق جامی
فإنّ العاشقین لَهُم علامات
می‌گوید: «تو کیستی؟! تو نیز مثل من عاشق هستی؟!»
ذوق شاعرانهٔ جامی گل می‌کند و می‌گوید:
«هزاران عاقل و فرزانه رفتند
ولی از عاشقی بیگانه رفتند
نه نامی ماند از ایشان نی نشانی
نه در دست زمانه داستانی»
- چه زیبا و شاعرانه! می‌توانم از فردوسی شما، یا بهتر بگویم فردوسی جهان، بیتی بخوانم؟!
- آری، بخوان.
- چه ناخوش بود دوستی با کسی
که بهره ندارد ز دانش بسی
که بیکاری او ز بی دانشی است
به بیدانشان بر بباید گریست
- احسنت! نام شما چیست؟!
- مــ... مــ... ن... من...
- سخن بگو.
- من عربی هستم.
- عربی؟!
- آری. عربی.
- چرا در سخنت مکث کردی؟!
- از من می‌ترسند. بعضی‌ها هم به من بد و بیراه می‌گویند. می‌گویند: «تو مزخرفی! تلخی! نچسبی! بیگانه‌ای!»
- دلخور مباش! ایراد از جای دگر است. زبان پارسی و عربی درهم‌آمیخته‌اند. تو مثل زبان ما کم زیبایی نداری! تنها کافی است به تو بنگرند، نیازی به تمجید احدی نداری.
- شکراً لصمتك
لقد قالت عیناك الکثیر!
- چه زیبا! عاشق چه دلبری‌ای کرده است! راست می‌گوید. چشمان معشوق همه چیز را می‌گویند. نیازی به سخنش نیست. این قطعه از کیست؟!
- شاعری به نام نزار قبانی.
- می‌شناسمش. گاهی به ضیافت شعرخوانی ما می‌آید. به همراه درویش و متنبی و امرؤالقیس. چه دورهمی‌های شاعرانه‌ای داریم! تقابل‌های مولانا و متنبی یا درویش و سپهری دیدنی است.
- ای کاش من هم به همراه دوست شفیقم، فارسی، می‌توانستم مهمان شما باشم.
- به ما بپیوندید.
- چگونه می‌توانم بی‌تفاوت باشم؟ من همچنان امیدوارم. می‌دانم دوباره آن روزهای درخشان را خواهم دید.
جامی آهی می‌کشد و بیتی را زمزمه می‌کند:
«پیش آ که به بر گیرمت ار طالب عشقی
کین درد سرایت کند از سینه به سینه»
✍محمدعلی کاظمی نصرآبادی
💢🔆💢🔆💢🔆💢🔆💢
🆔
@HamrahZaeaArbaeen
