رفع گرفتاری‌ها و برآورده شدن حاجات: اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عجّل فَرَجهُم اللَّـهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وآلِ مُحَمَّدوعجل فرجهم اللَّـهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد وآلِ مُحَمَّدوعجل فرجهم

هیچ‌زمان آدم‌هایی که تو رو به خدا نزدیک می‌کنن، رها نکن! بودنِ آن‌ها، یعنی خدا هنوز حواسش بهت هست :)))✨ - شهید جهاد مغنیه

مروری بر پرونده گاندو۲ از ابتدا توسط آقامحمد (برشی از قسمت۲۱) #گاندو 🇮🇷@ganndo 🇮🇷@ganndo

پروردگارا! امروزمان گذشت... فردایمان را با گذشتت شیرین کن♥️ ما به مهربانی‌ات محتاجیم، رهایمان نکن:) - شب‌تون منور به نور ِ خدا✨

السلام‌علي‌الحسين وعلي‌علي‌أبن‌الحسين وعلي‌أولادالحسين وعلي‌اصحاب‌الحسين✨ #امام_حسین_من⁦♥️⁩

...

نور گوشیتو زیاد کن:) #فور

شهیده مرضیه شیروانی مقدم✨

شهیده مرضیه شیروانی مقدم در ۱۰مهر ۱۳۳۵ دیده به جهان گشود. او دومین فرزند خانوادهٔ مذهبی و تلاشگر شیروانی بود و زمینه برای تعلیم و تربیتش فراهم شده بود. مرضیه تحصیلات ابتدایی خود را در آبادان آغاز کرد و با هوش خدادادی که داشت، جزو دانش‌آموزان موفق بود و پشتکار و جدیت او سبب شد که با رتبهٔ بالا دورهٔ متوسطه را به پایان برساند. شهیده شیروانی پس از اخذ مدرک متوسطه، به حرفهٔ شریف پرستاری علاقه‌مند شد، به توان و استعداد خود در این رشته پی برد و وارد سازمان شیروخورشیدسرخ ِ آن زمان شد و پس از 3سال آموزش مداوم و کسب مهارت‌های لازم، حرفهٔ مقدس و دشوار پرستاری را آغاز کرد. وی که ازدوران کودکی، صبر و صبوری و مهر ورزیدن را آموخته بود و خلق و خویی پسندیده داشت، در درمان دردمندان و برای شفای بیماران با تعهد و اخلاص، تلاش می‌کرد و با مهر، مرهم جسم و روحشان می‌شد. ایشان با رعایت نکته‌های مهم روحی و روانی در درمان بیماران، خیلی زود نمونه و الگو شد و از دیگر همکاران خود پیشی گرفت. سپس به بندر دورافتاده و محروم چابهار سفر کرد و در آنجا با کمترین وسیله و امکانات زندگی به مدت یک‌سال، صادقانه به پرستاری و مداوای مردم بیمار آن منطقه پرداخت و هرگز شرایط سخت زندگی در چابهار، بر اصالت کار و حرفه‌اش اثر نگذاشت. در آستانهٔ پیروزی انقلاب‌اسلامی، شهیده شیروانی به شهرستان شوش منتقل شده و با آغاز جنگ‌تحمیلی، در آنجا و در شهر شهیدان‌گمنام، بار دیگر خدمت خالصانهٔ خود را با شوروشوقذِ بیشتر ادامه داد. مرضیه که کمتر به مرخصی می‌آمد، تصمیم گرفت برای استفاده از مرخصی استحقاقی خود به مدت 15روز در کانون گرم خانواده زندگی کند، اما دل بی‌تابش مانع از آن شد که یاد جبهه و مجروحان را حتی در اندک مدتی فراموش کند، او در این مدت پیوسته تکرار می‌کرد:« من باید در بین رزمندگان باشم وخدمت کنم...» و با همین انگیزهٔ مقدس بود که پیش از به پایان رسیدن زمان مرخصی، به محل کار خود شتافت. شهادت مرضیه روز 26دی‌ماه سال1360، داوطلب شد تا تنی چند از مجروحان دفاع‌مقدّس را که به مقصد دزفول اعزام می‌شدند، همراهی کند. او با وقوف و آگاهی از این که جاده زیر آتش مستقیم دشمن است و هر لحظه امکان دارد حادثه‌ای رخ دهد، قبل از عزیمت، غسل شهادت را به جا آورد و آنگاه رهسپار سفر شد تا وظیفهٔ خطیر خود را به انجام رساند. باران گلوله و آتش هم‌چنان ادامه داشت، مرضیه چون پروانه برگرد جمع مجروحان می‌چرخید و آرام و قرارنداشت و قامت سفیدپوشش در آفتاب می‌درخشید که ناگهان خمپاره‌ای در کنار آمبولانس آنها منفجر شد! خون گرم مرضیه بر سپیدی جامه جاری شد و روح پاک او به ملکوت اعلی پیوست:)