گاهی که خواب می‌ماندیم و مدرسه رفتن دیر می‌شد، به تکاپو می‌افتادیم برای رسیدن... زودتر رسیدن!
اضطراب رسیدن به مدرسه باعث می‌شد دست به هر کاری بزنیم تا برسیم، که از تنبیه فرار کرده باشیم.
شاید عاقلانه‌ترین کار استفاده از «میان‌بُر» باشد. مثلا به‌جای مترو، سوار تاکسی بشیم، یا کوچه‌پس‌کوچه‌ها را بدویم...
قلب‌مان تندتر می‌زد، اما بالاخره خودمان را می‌رساندیم.
میان‌بُرها همیشه خواستنی هستند. میان‌برها اما همیشه کوچه و خیابان و ماشین نیستند، میان‌برها گاهی آدم‌اند، گاهی یک روز، گاهی یک شب، گاهی یک تصمیم به‌موقع.
ماه رمضان هم میان‌بر است. میان‌بُر برای رسیدن به کلاس درس خدا، لابه‌لای شاخه‌های درختان بهشت.
برای حاضری زدن در کلاس خدا بهترین فرصت همین ماه رمضان است؛ یک میان‌بُر دلخواه که خدا سالی یک‌بار درهایش را به روی ما باز می‌کند. شاید صدای خدا را فراموش کرده باشیم... تصویر لبخندش در ذهن‌مان کم‌رنگ شده باشد. ماه رمضان فرصت خوبی برای یادآوری‌ست. میان‌بر خوبی برای جبران اوقات ازدست‌رفته است.
✨ راستی لابه‌لای عطر قرمه‌سبزی و دعای سحر یا بوی آش و اذون مغرب از خدا باز هم میان‌بر بخواهیم.
آدم‌های میان‌بر...
روزها و اوقات میان‌بر...
خیلی وقت نداریم، باید زودتر برسیم!
@Hashtad80ii
