#کتاب1(خون دلی که لعل شد ۳۱) #فصل_سوم (ساحل دجله) #فراگیری_ادبیات_عرب پیش تر گفتم که ادبیات عرب را در بالاترین سطوح آموختم. من شیفته‌ی این علوم بودم و از آن لذت میبردم؛ بویژه بیشتر شیفته ی کتاب مغنی در نحو و مطول در بلاغت بودم. بخش بدیع در مطول از شیرین ترین درسهای من بود. من باموضوعات این بخش، زندگی میکردم و روحم از آن مالامال میشد. بسیاری از شواهد شعری آن را از بر کردم. علم بیان هم به همین گونه بود. تا الان هم گاهی برخی از آن ابیات را باخود زمزمه میکنم؛ مانند این نمونه: و کأَنَّ مُحمَرّ الشقیـ/ قِ إذا تصوّب أو تصعّد أعلام یاقوتٍ نُشـــر/ نَ علی رماحٍ من زَبَرجَد یا: و کأَنّ النجوم بین دجاها/ سنن لاح بینهنّ ابتداع که از شاهکار های تشبیه است. و از دیگرشاهکار های تشبیه در بلاغت نیز این گفته ی شاعر است: کانّ مثار النقع فوق رئوسنا/ و اسیافنا لیل تهاوی کواکبه شگفت آوراینکه چنین تشبیه جالب و دقیقی، کار یک فرد نابینا است که نه جنگ را میتواند ببیند، و نه گرد و خاک آن را، و نه شمشیر های آن را! همچنین از شاهد مثالهای بسیار جالب در بدیع، سخن ابو تمّام است که میگوید: یقول فی«قومس»قومی و قد اخذت/ منا السَّری و خطی المهریه القودِ/ امطـــلع الشمس تبغی ان تــــؤمّ بنـــا/ فقلت کــلّا، ولــکن مطــلع الجودِ هیچ شاعری _حتی منبتی_ به پای ابو تمّام نرسیدت، بلکه منبتی از ابوتمّام خیلی اخذ کرده است. من تمام کتاب اغانی را خوانده ام. از جمله عواملی که مرا به ادامه ی خواندن این کتاب تشویق میکرد، لذتی بود که از اشعار میبردم. چند جزوه دارم که حاوی مطالبی است که از اغانی گلچین کرده ام. البته از خواندن این کتاب هدف دیگری هم داشتم که به جای خود گفته شده است. دانشنامه های بزرگ عربی را در زمینه های تاریخی و تاریخ ادبیات خوانده ام و حاشیه ها و ملاحظات خود را پشت جلد هرکتاب نوشته ام. 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945