قامت زخمیم رو‌ نبین ، به لبخند رو لبم نگاه کن ..

آنکه آسوده‌ی خواب است به بازوی رقیب؛ بالش نم زده از اشک چه می‌داند چیست؟

گل و گیاهم اگه محبت نبینن پژمرده میشن ، چه برسه به دل انسان ها ..

به یه لبخند تو زندگیم‌ نیاز داشتم ، لبخندی که بعد دیدن لبخند رویِ صورت معصومه غبارشو پخشِ صورتم کنه ؛ نوزدهم یازده صفر دو تا ابد توی ذهنم میمونه ، ممنون که امروز ساعت ها کنارم بودی ، خندیدی ، خندوندیم ، درد و دل کردیم ، بغض کردیم ، غیبت کردیم و همو بغل کردیم :) - دیدار دومم با معصومه ی عزیز ..

و از همه مهم تر جای خالی زینبِ قشنگم بود =]

اگه اونجوري كه باهام رفتار كردی باهات رفتار كنم ازم متنفر ميشی

به غم دچار شدیم ، اما پناهی نداشتیم ..

کاش میشد وایسم جلوی ورودی دلِ کسایی که برام عزیزن ، هرچی غمه رو شتک و پتک کنم بفرستمشون برن تو دل خودم و فقط به خوشحالیا اجازه ورود بدم

تصمیم گرفتم عاشقِ مشکلات شم‌ ، تا شاید روزی اوناهم ترکم کنن ..

توی راهپیمایی رفیق دبستانمو دیدم ، منتهی با شوهرش و بچش :)

به قولِ حامد عکسری یدونه ادامس بادکنی بزرگ چسبیده به موکت فیروزه ای رنگ قلبم ؛