بعد از افطار لحظه شماری می‌کردیم واسه مسجد رفتن

واسه مراسم... واسه هیئت...

یک سالمون رو از مولا تو این شبا می‌گرفتیم...

دلمون پر می‌زد واسه روضه مولا و محراب و فرق خونین...

خیلی از شهدا توفیق شهادتشون رو تو همین شبا گرفتن

مشهدمون رو... کربلامون رو... اربعینمون رو...

خیلی از شهدا پارسال شب های قدر پیش ما بودن و امسال... به آرزوشون رسیدن... مثل ( حاج قاسم عزیز)💔

خلاصه شب های قدر واسه خودمون عالمی داشتیم

مسجدا خلوت بودن...

ولی امسال خیلی فرق کرد...

هر سال شب شهادت مولا هیئت بودیم... سینه زنی... روضه... مداحی...

فقط دوساعت وقت داشتیم واسه نوشتن یک سالمون تو پرونده ای که قرار بود یک سال زندگیمون رو مشخص کنه...

ولی امسال...چی شد؟!...

امسال یه ویروس فسقلی اومد و دلخوشی یه سالمون رو گرفت....

ولی رفیق... تو این سال ها، هرچقدر غافل شدیم بسه!

هرچقدر جاموندیم از قافله بسه!

هر چقدر رفتیم هیئت به هوای بازیگوشی بسه!

قدر امسال رو خیلی بیشتر باید بدونیم!...

حالا که میدونیم سینه زدن واسه مولا توفیق می‌خواد... رقم زدن یک سال تو این شبا توفیق میخواد...

امضا شدن تقدیرمون به دست امام زمان توفیق می‌خواد...

حالا که قدر این شب قدر رو می‌دونیم... چقدر حیفه که باز از دستش بدیم...

نباید از دستش بدیماااااا...

بگم امسال بیشتر قدر هیئت هامون رو، مسجد هامون رو، نماز جماعت هامون رو، شب های قدر و ماه رمضون با حال و هوای مسجد رو میدونیم...(:

حیف نیست؟؟

ما حتی نمیدونیم آقاجانمون این شب هارو کجا احیا می‌کنه؟! کجا بک یا الله میگه و قرآن به سر می‌گیره؟!