🔹آیت الله العظمی #بروجردی تا پایان عمر چشمانش خوب می دید و به عینک نیاز نداشت. ❇️ آن بزرگوار روزی راز این امر را چنین بیان فرمودند: (( من در بروجرد #چشم_درد سختی داشتم که از معالجه آن نتیجه ای نگرفتم . همه پزشکان بروجرد از مداوای آن مایوس شده بودند. 🔘روز #عاشورا، دستجات سینه زنی، طبق معمول به منزل ما می‌آمدند. من در حالی که هیئت عزاداری را می نگریستم و اشک می ریختم و از ناحیه درد چشم نیز ناراحت بودم، گویا به دلم الهام شد که کمی از #گلی را که عزاداران به مناسبت عاشورای حسینی به سر و صورت مالیده اند، بردارم و به چشم بمالم. 🔸در همان لحظه‌ای که این کار را کردم احساس آرامش نمودم و به طور کلی درد‌چشمم، رفع شد و دیگر به عینک محتاج نشدم . 🌿بعدها در چشم خود نور و جلایی یافتم که خطوط بسیار ریز را نیز می دیدم )) . 📙کتاب چه بگویم ج1ص117 🌸(صلوات+عج)🌸 •┈┈•🏴🍃°🌺°🍃🏴•┈┈•

اهانت به #امام_حسین_علیه_السلام سخنان تکان دهنده #شهید مرتضی #مطهری در مورد تفریح رفتن در ایام #محرم #تفریح وقت زیادی دارد/ هر وقت یک #خطر عمیقی کشور را تهدید می کنه میان سراغ حسین (ع)!

اشتراک گذاری 'hamase1www.Tadrij.com_-1.pdf'

👌4 اشتباه رایج در روایت وقایع عاشورا: ▫️استاد مرتضی مطهری 👈اشتباه اول: اوج عزاداری امام حسین(ع) ده روز اول ماه محرم الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر(ع) سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس(ع) اختصاص می دهند. همین قرار داد بین مداحان و منبری ها باعث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنندحضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است. اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات اباالفضل، علی اکبر و علی اصغر همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد کشته شده اند. حضرت رقیه(س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است. 👈اشتباه دوم: باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند؛ اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمروبن حجاج را با پانصد سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند. اما این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است. در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید(ره) آمده است: « در شب عاشورا زینب...دست بر گریبان برده...و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...» این نقل معتبر نشان می دهد که تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده واصل تشنه کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است. شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: «شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع)را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید.» 👈اشتباه سوم: یکی از معروف ترین تحریف ها ماجرای حضرت #لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) است وچه روضه ها که در این زمینه خوانده نمی شود؛ در روضه ها ذکر می شود که حضرت علی اکبر قبل از رفتن به میدان با مادرش چه نجواهایی می کرد، یا اینکه حضرت لیلی در خیمه ها رفته و در آنجا دعا کرده که خداوند حضرت علی اکبر را سالم برگرداند که متأسفانه این موضوع محور بعضی تعزیه ها نیز شده است. اما حقیقت این است که اصلاً لیلایی در کربلا نبوده است؛ البته لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) هست؛ اما حتی یک مورخ هم به حضور آن حضرت در کربلا و روز عاشورا گواهی نمی دهد. (به نقل از حماسه حسینی،جلد۱،مرتضی مطهری) 👈اشتباه چهارم: مطلب بعدی مربوط به حضرت #علی_اکبر(ع) این است که آن حضرت قبل از رفتن به معرکه جنگ از پدر رخصت خواست و آن حضرت اذن میدان نداده اند و مثلاً فرموده اند که تو هنوز جوانی و حیف است که از دست بروی و چه اشعار و تعزیه ها که پیرامون آن نساخته ایم؛ اما حقیقت این است که تمام مورخین نوشته اند، هر کس از #امام_حسین(ع) اذن میدان می خواست، اگر می شد حضرت برایشان عذری می آورد ولی در مورد جناب علی اکبر گفته اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو. 📚منبع: #حماسه_حسینی، جلد۱، استاد #شهید مرتضی #مطهری

آقا سید پسر عموی حاج آقا #کوثری _ #روضه_خوان #امام_خمینی ره_ بوده از #آزادگان #جنگ تحمیلی، ازاد شده به خدمت حاج آقا می رسد. بقیه ماجرا را ببینید...

👆اثر جدید آقای محسن #چاووشی به نام #عبّاس را با هنرنمایی تصویری خانم فاطمه #عبادی بشنوید، او این اثر را در شب #تاسوعا منتشر کرد.😢

به نام خدا گریه کردن بر امام حسین علیه السلام خدای متعال در قرآن کریم خنداندن و گریاندن آفریدگان را به خود نسبت داده، می‌فرماید: «وَأَنَّهُ هُوَ أَضْحَكَ وَأَبْكَى» (نجم: 43) و هم اوست كه مى‏خنداند و مى‏گرياند. اینکه گریه کردن آرام‌بخش است، از شدّت روشنی، نیازی به اثبات ندارد. و هر کس در هجوم درد و غم به طور فطری و غریزی به گریه پناه می‌برد و به وسیله‌ی آن جان حزین خود را تسکین می‌‌دهد. و در این بین، میان انبیا و اولیای خدا و مردم عادی تفاوتی نیست. پیامبر اکرم(ص) در غم فرزند هفده ماهه‌ی خود، ابراهیم گریه کرد. و فرمود: «تَدْمَعُ الْعَيْنُ وَ يَحْزَنُ الْقَلْبُ وَ لَا نَقُولُ مَا يُسْخِطُ الرَّبَّ وَ إِنَّا بِكَ يَا إِبْرَاهِيمُ لَمَحْزُونُونَ.» (وسائل الشیعة، ج3، ص280) چشم اشک می‌ریزد و قلب اندوهگین می‌شود و چیزی که خدا را به خشم آورد بر زبان نمی‌آوریم. و ما در فراق تو ای ابراهیم محزونیم. از این رو گریه بر مرده و مصیبت جایز و در هنگام اندوه زیاد مستحب شمرده شده است. و در منابع حدیثی بابی با عنوان: « بَابُ جَوَازِ الْبُكَاءِ عَلَى الْمَيِّتِ وَ الْمُصِيبَةِ وَ اسْتِحْبَابِهِ عِنْدَ زِيَادَةِ الْحُزْنِ‏» آمده است. (همان) و حتی بابی با عنوان: «في ثواب البكاء على‏ الحسين‏ عليه السلام‏» آمده است. (مقتل الحسين عليه السلام؛ ج‏1 ؛ ص62) در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است: «كُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى الْجَزَعِ وَ الْبُكَاءِ عَلَى‏ الْحُسَيْنِ‏ (عَلَيْهِ السَّلَامُ). (أمالی طوسی؛ ص162) هر بی‌تابی و گریه‌ای مکروه است جز جزع و گریه بر حسین(ع). شیخ حر عاملی در توضیح این حدیث، آن را بر حزن اندک یا حزن و گریه با هم حمل کرده است. یعنی اینکه پسندیده نیست انسان با اندک اندوهی بزند زیر گریه و بی‌تابی کند.(وسائل الشیعة، ج3، ص283) به نظر نگارنده پیام سخن امام(ع) این است که با وجود غم و مصیبت امام حسین(ع) مصیبت‌های دیگر همه کوچک است، و گریه بر آن چندان جایی ندارد. چنانکه در برخی احادیث آمده است که اگر غمگینی و بنای گریه داری، فابک علی الحسین(ع) پس بر مصیبت حسین(ع) گریه کن. در حدیث دیگری امام صادق(ع) بسیار گریه کنندگان عالم را پنج تن معرفی کرده می‌فرماید: «الْبَكَّاءُونَ خَمْسَةٌ: آدَمُ وَ يَعْقُوبُ وَ يُوسُفُ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ ص وَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع)» و سپس دلیل این سخن خود را در مورد هر یک بیان می‌فرماید: «فَأَمَّا آدَمُ فَبَكَى عَلَى الْجَنَّةِ، حَتَّى صَارَ فِي خَدَّيْهِ أَمْثَالُ الْأَوْدِيَةِ.» بکّاء بودن آدم(ع) بدین جهت بود در پی اخراج از آن باغ و بهشت آنقدر گریست که مسیر اشک بر روی گونه هایش جا انداخته بود. وَ أَمَّا يَعْقُوبُ فَبَكَى عَلَى يُوسُفَ حَتَّى ذَهَبَ بَصَرُهُ وَ حَتَّى قِيلَ لَهُ‏ تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكِينَ‏ (یوسف: 85) و یعقوب آنقدر در فراق یوسف گریه کرد تا بینایی اش از دست رفت. تا جایی که به او گفتند: «به خدا آنقدر یوسف را یاد می‌کنی که بیمار شوی یا هلاک گردی.» وَ أَمَّا يُوسُفُ فَبَكَى عَلَى يَعْقُوبَ حَتَّى تَأَذَّى بِهِ أَهْلُ السِّجْنِ فَقَالُوا إِمَّا أَنْ تَبْكِيَ اللَّيْلَ وَ تَسْكُتَ بِالنَّهَارِ وَ إِمَّا أَنْ تَبْكِيَ النَّهَارَ وَ تَسْكُتَ بِاللَّيْلِ فَصَالَحَهُمْ عَلَى وَاحِدٍ مِنْهُمَا.» و یوسف نیز آنقدر در فراق یعقوب گریه کرد که اهل زندان اذیت شدند و به او گفتند: «یا شب گریه کن و روز دست بردار، یا روز گریه کن و شب ساکت باش و او بر یکی از این دو حال با آنها مصالحه کرد. وَ أَمَّا فَاطِمَةُ (ع) فَبَكَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ (ص) حَتَّى تَأَذَّى بِهَا أَهْلُ الْمَدِينَةِ فَقَالُوا لَهَا قَدْ آذَيْتِنَا بِكَثْرَةِ بُكَائِكِ وَ كَانَتْ تَخْرُجُ إِلَى الْمَقَابِرِ مَقَابِرِ الشُّهَدَاءِ فَتَبْكِي حَتَّى تَقْضِيَ حَاجَتَهَا ثُمَّ تَنْصَرِفُ» و اما فاطمه(ع) آنقدر بر مصیبت از دست دادن رسول خدا(ص) گریه کرد که اهل مدینه اظهار کردند که از بسیاری گریه ات اذیت می‌شویم، از آن پس وی به نزد قبور شهدا می‌رفت و در آنجا گریه و زاری می‌کرد و اشک را می‌ریخت و برمی‌گشت. وَ أَمَّا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (ع) فَبَكَى عَلَى الْحُسَيْنِ (ع) عِشْرِينَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِينَ سَنَةً مَا وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعَامٌ إِلَّا بَكَى حَتَّى قَالَ لَهُ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ قَالَ‏ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ‏- إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَةٌ.( وسائل الشيعة، ج‏3، ص: 281) و اما علی بن الحسین(ع) بیست سال یا چهل سال بر امام حسین(ع) گریه کرد. بی استثنا هر گاه غذ

ایی جلوی او می‌گذاشتند، گریه می‌کرد. تا اینکه خدمتکاری به آن حضرت عرض کرد: «فدایت شوم من می‌ترسم جانتان را به خطر بیندازید. امام با یاد سخن یعقوب (ع) در قرآن فرمود: «من شكايت غم و اندوه خود را پيش خدا مى‏برم، و از [عنايت‏] خدا چيزى مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد.» و در ادامه فرمود: «هر گاه قتلگاه فرزندان فاطمه را یاد می‌کنم اشکی گلویم را می‌فشارد.» این سیره‌ی انبیا و اولیای خداست، هر کس می‌تواند بنگرد که چقدر بدان‌ها نزدیک است. اما فضیلت گریه بر امام حسین علیه السلام و ثواب بهشت برای اندک آن از سوی خدای متعال زمانی قابل فهم و هضم است که عظمت کار امام حسین(ع) و مقام او نزد خدا برای انسان روشن شود. او همه چیز و همه کس خود را در راه خدا فدا کرد. از این‌رو اینکه خدا به تربت او خاصیت ویژه دهد و به یاد او و گریه برای او ثواب فراوان ببخشد، هر قدر هم زیاد به نظر بیاید، کم است. فلسفه تبلیغ گریه یا گریاندن در یاد امام حسین(ع) از سوی امام سجاد(ع) و امامان معصوم (ع) بعد از وی و نیز از سوی عالمان ربانی دین، با فلسفه قیام آن حضرت و ضرورت جاودانه ماندن راه و روش او در طول تاریخ گره خورده است. و گریه بر حسین(ع) ضمن تسکین آلام بشری، بیدارگر و پویایی بخش و حرکت آفرین است. حال اگر کسی این معنا را درنیابد و از در تمسخر درآید، با او سخنی نیست. «ذَرْهُمْ في‏ خَوْضِهِمْ‏ يَلْعَبُونَ»‏ (انعام: 91) بگذار تا در ژرفاى [باطل‏] خود به بازى [سرگرم‏] شوند. /حسین صفره/

واقعا بایدچندین بار این سخنان را گوش داد و عمل کرد🌹🌹

⭕️داستان بسیار شنیدنی از تشرف #آسید_ابوالحسن_اصفهانی خدمت #امام_زمان(عج) شیعه صاحب داره... 🔻 سلامتی و تعجیل در #فرج امام زمان(عج) #صلوات #حجة_الاسلام_عالی #اللهم_عجل_لولیک_الفرج