﷽؛ ✅ وصیت امام حسن به برادرش حسین (ع) 📝 و این هم وصیتی است که از امالی شیخ (ره) نقل شده که به برادرش امام حسین (ع) فرمود : « هذا ما اوصی به الحسن بن علی الی اخیه الحسین بن علی : اوصی انه یشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له ، و انه یعبده حق عبادته ، لا شریک له فی الملک ، و لا ولی له من الذل ، و انه خلق کل شی ء فقدره تقدیرا ، و انه اولی من عبد ، و احق من حمد، من اطاعه رشد ، و من عصاه غوی ، و من تاب الیه اهتدی . فانی اوصیک یا حسین بمن خلفت من اهلی و ولدی و اهل بیتک ان تصفح عن مسیئهم ، و تقبل من محسنهم ، و تکون لهم خلفا و والدا ، و ان تدفننی مع رسول الله صلی الله علیه و آله فانی احق به و ببیته ، فان ابوا علیک فانشدک الله بالقرابة التی قرب الله عز و جل منک و الرحم الماسة من رسول الله صلی الله علیه و آله ان تهریق فی محجمة من دم ، حتی نلقی رسول الله صلی الله علیه و آله فنختصم الیه و نخبره بما کان من الناس الینا بعده » ثم قبض (ع) (1) ( این است آنچه وصیت می کند بدان حسن بن علی به برادرش حسین بن علی : وصیت می کند که گواهی دهد معبودی جز خدای یکتا نیست که شریک ندارد ، او پرستش می کند او را بدان جهت که شایسته پرستش است ، شریکی در سلطنت ندارد و سرپرستی از خواری برای او نیست ، و براستی که هر چیزی را او آفریده و بخوبی و به طور کامل اندازه گیری آن را مقدر فرموده ، و شایسته ترین معبود ، و سزاوارترین کسی است که او را ستایش کنند ، هر که فرمانبرداری او کند راه رشد را یافته ، و هر کس که نافرمانیش کند به گمراهی و سرگشتگی افتاده و هر کس به سوی او بازگردد راهنمایی گشته است . من تو را سفارش می کنم ای حسین به بازماندگانم از خاندان و فرزندان و خانواده خودت که از بدکارشان درگذری ، و از نیکوکارشان بپذیری ، و برای آنها جانشینی و پدری مهربان باشی ، و دیگر آنکه مرا با رسول خدا دفن کنی که من به او و خانه او شایسته تر از دیگران هستم ... و اگر از این کار مانع شدند و جلوگیری کردند ، من تو را به حق قرابت و نزدیکی که خدا برای تو قرار داده و قرابتی که با رسول خدا داری سوگندت می دهم که اجازه ندهی در این راه به خاطر من به اندازه خونی که از حجامت گرفته می شود خون ریخته شود تا آنگاه که رسول خدا (ص)را دیدار کنیم و شکایت خود به نزد او بریم ، و آنچه از این مردم پس از وی بر سر ما رفته به او گزارش کنیم...) این را فرمود و از دنیا رفت ، درود خدا بر او باد . و در روایت مفید (ره)اینگونه است که پس از جریان مسموم شدن خود فرمود : « فاذا قضیت فغمضنی و غسلنی و کفنی و احملنی علی سریری الی قبر جدی رسول الله (ص) لا جدد به عهدا، ثم ردنی الی قبر جدتی فاطمة بنت اسد رضی الله عنها فادفنی هناک ، و ستعلم یا ابن ام ان القوم یظنون انکم تریدون دفنی عند رسول الله (ص) فیجلبون فی ذلک، و یمنعونکم منه، و بالله اقسم علیک ان تهریق فی امری محجمة دم » ( چون من از دنیا رفتم ، چشم مرا بپوشان و مرا غسل ده و کفن نما ، و بر تابوتم بنه و به سوی قبر جدم رسول خدا (ص) ببر تا دیداری با او تازه کنم ، سپس به سوی قبر جده ام فاطمة بنت اسد رضی الله عنها ببر و در آنجا دفنم کن ، و زود است بدانی ای برادر که مردم گمان کنند شما می خواهید مرا کنار رسول خدا (ص) به خاک بسپارید، پس در این باره گرد آیند و از شما جلوگیری کنند ، تو را به خدا سوگند دهم مبادا درباره من به اندازه شیشه حجامتی خون ریخته شود .) (2) #پےنوشت 👈1) بحار الانوار، ج 44، ص 152-151. 👈2) ارشاد مفید(مترجم)، ج 2، ص 14.  #منبع  زندگانی امام حسن مجتبی علیه السلام , رسولی محلاتی، سید هاشم #وصیت_امام_حسن (ع) به #برادرش_حسین (ع) 👇👇👇 🔗 erfan.ir/a88504

﷽؛ ✅ امام حسین (ع) واسطه فیض الهی 📝 در کتب تاریخی آمده است که روزی پيامبر (ص) به يکي از افراد مدينه که گناه بزرگي را مرتکب شده بود پيغام داد به دادگاه حاضر شود و جريمة گناه خود را بپردازد . آن مرد چند روزي از خانه خارج نشد . روزي از گوشة درب منزل متوجّه شد امام حسن و امام حسين (ع) که کودکان خردسالي بودند ، از کوچه عبور مي‌کنند . در همان لحظه درب را گشود و اين دو کودک را بر روي دوش خویش گذاشت و به سمت مسجد روانه شد. در ميان راه با خود مي‌گفت : اگر با اين دو کودک وارد مسجد شوم ، پيامبر (ص) مرا عفو مي‌کند . وقتي وارد مسجد شد، پيامبر (ص) دو فرزند خردسال خود را روي دوش اين گنهکار ديد . لبخندي زد و فرمود : آنان را پياده کن ، تو بخشيده شدي ! آنگاه به امام حسن و امام حسین (ع) فرمود : آن شخص در مورد عفو گناه خود ، شما را شفیع قرار داد ، در این هنگام این آیه بر قلب نازنین پیامبر (ص) نازل شد :[1] ﴿وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ  توَّاباً رَحيماً﴾ [2] شيعيان و ارادتمندان سيّدالشهداء (ع) به خاطر رضايت حضرتش از مرگ نمي‌هراسند ؛ زيرا ملک الموت با چهره‌اي بشّاش براي قبض روح آنان اقدام کرده و بهشت را به آنان بشارت مي‌دهد .[3] #پےنوشت [1]. بحارالأنوار: 43/318 باب 13 حدیث 2؛ المناقب، ابن‌شهرآشوب: 3/400. [2]. نساء(4):64؛ و اگر آنان هنگامى كه [با ارتكاب گناه ] به خود ستم كردند ، نزد تو مى آمدند و از خدا آمرزش مى خواستند و پيامبر (ص) هم براى آنان طلب آمرزش مى كرد ، يقيناً خدا را بسيار توبه پذير و مهربان مى يافتند . [3]. الكافي: 3/131، حديث4: «عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ حَدَّثَنِي مَنْ سَمِعَ أَبَا عَبْدِ الله، «يَقُولُ مِنْكُمْ وَ الله يُقْبَلُ وَ لَكُمْ وَ الله يُغْفَرُ إِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ أَحَدِكُمْ وَ بَيْنَ أَنْ يَغْتَبِطَ وَ يَرَى السُّرُورَ وَ قُرَّةَ الْعَيْنِ إِلَّا أَنْ تَبْلُغَ نَفْسُهُ هَاهُنَا وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ ثُمَّ قَالَ إِنَّهُ إِذَا كَانَ ذَلِكَ وَ احْتُضِرَ حَضَرَهُ رَسُولُ الله(ص) وَ عَلِيٌّ(ع) وَ جَبْرَئِيلُ وَ مَلَكُ الْمَوْتِ  فَيَدْنُو مِنْهُ عَلِيٌّ(ع) فَيَقُولُ يَا رَسُولَ الله! إِنَّ هَذَا كَانَ يُحِبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَأَحِبَّهُ وَ يَقُولُ رَسُولُ الله (ص): يَا جَبْرَئِيلُ إِنَّ هَذَا كَانَ يُحِبُّ الله وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَيْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ يَقُولُ جَبْرَئِيلُ لِمَلَكِ الْمَوْت إِنَّ هَذَا كَانَ يُحِبُّ الله وَ رَسُولَهُ وَ أَهْلَ بَيْتِ رَسُولِهِ فَأَحِبَّهُ وَ ارْفُقْ بِه."  #برگرفته از کتاب آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا (ع) نوشته استاد حسین انصاریان

﷽؛ ✅ دغدغهٔ حذیفه و درخواست او از امام حسن (ع) 📝 من یک روایت زیبا و پرقیمت در این زمینه برایتان بگویم که کتاب‌های مهم‌ ما این روایت را نقل کرده‌اند و راوی روایت هم حذیفة‌بن‌یمان است . یکی از شخصیت‌های زمان پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام که اصالتاً اهل یمن بود . ایشان می‌گوید : تا امیرالمؤمنین (ع) زنده بودند ؛ من در کوفه زندگی می‌کردم و مثل یک غلام ، یک نوکر کنار امیرالمؤمنین (ع) بودم . وقتی حضرت شهید شدند ، منزل امام در کوفه منزل اجاره‌ای بود که این را پس دادند . امام مجتبی (ع) همه را بار کرد و به‌طرف مدینه راه افتادند ؛ چون مردم با حضرت نبودند و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را تنها گذاشتند ، پدر بزرگوارش امیرالمؤمنین (ع) را هم که شهید کرده بودند . حذیفه می‌گوید : من به حضرت مجتبی (ع) گفتم اجازه می‌دهید من هم زندگی‌ام را بار کنم و به مدینه بیایم ؟ من دیگر نمی‌توانم بعد از علی و شما در این شهر بمانم. رفت از برِ من آن‌که مرا راحت جان بود   دیگر به چه امید در این شهر توان بود؟   حضرت فرمودند : شما هم به مدینه بیا . حذیفه از نظر ایمان آدم فوق‌العاده‌ای بود ، ولی سواد نداشت . بیشتر مردم آن روزگار بی‌سواد بودند ، مدرسه و معلم نبود ، نویسنده‌ای وجود نداشت و اسلام کم‌کم مردم را به‌طرف عالم و دانشمند شدن آورد . حذیفه می‌گوید : من کنار این کاروان می‌دیدم که حضرت مجتبی (ع) به یکی از این شترها که بار روی آن است ، توجه خیلی خاصی دارد . من شگفت‌زده می‌شدم که حالا در این کیسه‌ها یا در این بار چه‌چیزی هست که امام مجتبی (ع) به این شتر و بار آن خیلی چشم دارد . من که به خاندان پیغمبر (ص) ارادت دارم ، بروم و از حضرت بپرسم .  خدمت امام مجتبی (ع) آمدم و گفتم : یابن‌رسول الله ! به من اجازهٔ یک پرسش می‌دهید ؟ فرمودند : بپرس ! گفتم : بار این شتری که این‌قدر توجه شما را جلب کرده، بار خاصی است ؟ فرمودند : حذیفه، بله بار خاصی است ؛ چون ما تو را دوست داریم و امین ما هستی ، من به تو می‌گویم . کتابی در این بار است که تمام اوضاع آینده به‌صورت کلی در این کتاب مطرح شده و این همان صحیفه است که اصول کافی می‌گوید. گفتم : یابن‌رسول‌الله ! یک‌جا که برای ناهار یا شام یا استراحت پیاده شدیم ، این کتاب را می‌دهید تا من ببینم ؟ حالا بلد نبود که بخواند ، دلش می‌خواست زیارت کند . امام مجتبی (ع) فرمودند : تا وقتی به مدینه برسیم ، من کتاب را از این بار بیرون نمی‌آورم . یک روز در مدینه به خانهٔ ما بیا ، من این کتاب را می‌آورم و برابرت باز می‌کنم . حذیفه می‌گوید : به مدینه آمدیم و جابه‌جا شدیم . یک روز به منزل حضرت مجتبی (ع) آمدم و گفتم : یابن‌رسول‌الله ! به من وعده دادید که آن کتاب را باز کنید و به من نشان دهید . من خودم سواد ندارم ، اما پسر برادرم را با خودم آورده‌ام ؛ او سواد خواندن دارد ، بعضی از جاهای کتاب را بخواند . فرمودند : مانعی ندارد ! دستور داد آن کتاب را آوردند . حذیفه می‌گوید : کتاب را که باز کردند ، برادرزاده‌ام گفت عموجان این بخش از کتاب اسم شیعیان واقعی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) است . حذیفه به او گفت : خوب نگاه کن و ببین اسم من هم نوشته است ؟ دغدغه و وسوسه پیدا کرد که نکند اسم ما در شیعیان اهل‌بیت (علیهم‌السلام) نباشد !  🎤 سخنرانی استاد در تهران،حسینیه اهل بیت-جمادی الاول 1440🔊

﷽؛ " از منظر امام رضا (ع) #سلاح_کارساز در میدان نبرد با دشمنان بیرونی و درونی توجه ویژه به #دعاست ".

﷽؛ " وجود مقدس حضرت رضا (ع) تا #لحظهٔ_آخر_عمرشان ، نسبت به اعتقاد شیعه به‌شدت #دغدغه_داشتند که مبادا تا برپاشدن خیمهٔ عدالت جهانی در معرض #هجوم_فرهنگ‌های_انحرافی قرار گیرند ".

﷽؛ " همهٔ #حقایق_قرآن در گفتار و بر قلب پیامبر اسلام نازل شد و این قلب ، افق طلوع همهٔ #اسرار ، #لطایف و #حکمت‌های_قرآن است ".

﷽؛ " یکی از آثار #سرمشق_قرار_دادن_پیامبر (ص) در زندگی این است که انسان با توجه قلبی و دائمی به حضرت حق #زندگی_می‌کند ".

﷽؛ " #پاداشی که پیامبر (ص) برای #23سال_زحمتش از امت طلب کرد ، #محبت_به_اهل‌بیت (ع) اوست . یعنی اهل‌بیت (ع) را #دوست_داشته_باشیم ، به فقه ایشان #عمل_کنیم و #هم_‌اخلاق آنها شویم . این یعنی #اقتدای_به_آن‌ها ".

﷽؛ ✅ آخرین وصیت حضرت مجتبی (ع) 📝 به حضرت ابی‌عبدالله (ع) وصیت کرد که اگر برای دفنم کنار قبر پیغمبر (ص) و مادرم زهرا (س) مانعی پیش نیامد ، من را آنجا دفن کنید و اگر بنی‌امیه جلوی جنازه‌ام را گرفتند ، با این مشرکان درگیر نشوید ؛ من راضی نیستم خونی از دماغ کسی در تشییع من بریزد . پیش‌بینی‌شان حقیقت داشت و نگذاشتند ؛ نزدیک به درگیری بین ابن‌عباس و بنی‌امیه بود ، اما ابی‌عبدالله (ع) نگذاشتند درگیری کامل بشود و فرمودند : بدن را برگردانید و به قبرستان بقیع بیاورید . قبر آماده شد . امام مجتبی (ع) ده سال امام واجب‌الاطاعهٔ ابی‌عبدالله (ع) بودند ؛ حالا مأموم می‌خواهد امامش را دفن کند ، برادر می‌خواهد برادرش را دفن کند . این مأموم و این برادر ارزش حضرت مجتبی (ع) را می‌داند . به قول ما خیلی برای ایشان سخت بود که این بدن را وارد قبر کند ؛ اما چاره‌ای نبود ! واردقبر شد ، خودش بدن را روی دست گرفت و میان قبر سرازیر کرد . بدن را رو به قبله گذاشت ، بند کفن را باز کرد ، صورتش را روی صورت برادر گذاشت و گفت : غارت‌زده به کسی نمی‌گویند که مال از دست داده ، غارت زده به من می‌گویند که برادری مانند تو را از دست داده‌ام ...

﷽؛ #غارت_زده 👈 چرا امام مجتبی (ع) در بقیع دفن شد ؟

﷽؛ 🔷 پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) دارای چه لقب‌هایی است؟ 🔻پیامبر گرامی اسلام(ص) جامع تمام صفات نیک بودند. 🔺به همین دلیل، در قرآن کریم و روایات، القاب و صفات زیادی برای حضرتشان ذکر شده است که به برخی از آنها اشاره می‌شود: 🍃۱. «رَسولُ الله». 🍃۲. «خاتَمَ النَّبِیِّینَ». 🍃۳. «رَؤُفٌ رَحیم». 🍃۴. «مُنذِر». 🍃۵. «نَجم»: از امام صادق(ع) درباره آیه «وَ عَلاماتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُون »، پرسیده شد و آن‌حضرت فرمود: «ستاره، رسول خدا(ص) است و علامات ائمه(ع) می‌باشند». 🍃۶. «امین»؛ یعنی کسی که در امانت خیانت نکرده و مورد اطمینان و اعتماد مردم است. 🍃۷. «بَشیر»(بشارت‌دهنده)؛ در روایتی می‌خوانیم وقتی از پیامبر اکرم(ص) علت لقب «بشیر» پرسیده شد، آن‌حضرت فرمود: «[برای این‌که] کسی که از خدا اطاعت کند، به او بهشت را بشارت می‌دهم». 🍃۸. «سید المرسلین»؛امام سجاد(ع) در دعایی با ذکر این لقب بر پیامبر(ص) درود می‌فرستد: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَ سَیِّدِ الْمُرْسَلِین». 🌷القاب و صفات دیگری نیز برای پیامبر اسلام(ص) ذکر شده است؛[مانند این‌که در روایتی رسول خدا(ص) نام‌ها و القاب خود را این‌گونه بیان می‌فرماید: «محمد»، «احمد»، «ماحى» که خداوند به‌وسیله من کفر را محو می‌فرماید، «حاشر» که پروردگار [در قیامت] مردم را مقابل من جمع خواهد کرد، «عاقب» که پس از من رسول و پیغمبرى نخواهد بود». 🌱أَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ🌱 https://eitaa.com/Javanmardi_langarudi 🎆💎{ کارشناس احکام و مسائل شرعی حجت الاسلام والمسلمین سیدشمس الدین جوانمردی لنگرودی }💎🎆