در هوایی که اشک چشمانم هنوز سر ریز نشده، یخ زدن دستانم را با سردی سنگی گرم می کنم، که در نظرت تکه یخی بیش نیست.
نه که آن سنگ برایم عزیز است، نه؛ عزیزم زیر سنگ است.
عزیزی که فصل سرد زمستانم را با گرمی دستانش سپری می کردم.
نه که سنگ مقدس است، نه؛ مقدسترین هدیه الهی ام را به آن خاک و سنگ سپرده ام.
سردیَش، دلم را گرم می کند و روحم را آرام ...
اما مگر می شود دلم گرم کسی باشد که زیر سنگ و خاک آرام گرفته است.
عزیزِ جانم، جسمت را به خاک سپرده ایم ولی تو به اذن خدا، زنده ی همیشه ی عالم شده ای.
به گمانم آن سنگ به ظاهر سرد، هزاران هزار برابر گرمتر از دل ها و نفس های به ظاهر گرمِ مرده هاییست که، زنده های واقعی را، مرده می پندارند.
فداییِ عمه جانم زینب، زمین سردتر از عصر یخبندان شده و دعای شما برگزیده ها، گیراتر از دعای بنده های اسیرِ نفس، در قالب تن است.
زمین عجیب دلش گرفته است.
منتقم بانویِ پهلو شکسته را بخواه برایمان...
حاجیِ قلبم امن یجیب بگیر برای پایان انتظارمان
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
#به_امید_رجعت_همسر_شهیدم
@shahidmoshtaghi
10.91M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
یاد حاج قاسم سلیمانی و شهدای کربلای خان طومان
با ذکر صلوات بر محمد و آل محمد(ص)
🔴نهیب رهبرمعظم انقلاب به اشرافیت مسئولان
.
♦️در بازخوانی بخشی از سخنان مقام معظم رهبری در تاریخ 23 مرداد 1370 ، خطاب به مسئولان نظام می خوانیم:
♦️«شما چگونه میخواهید محبت و اطمینان مردم را جلب کنید؟ مردم باید به من و شما اعتماد داشته باشند. اگر ما دنبال مسایل خودمان رفتیم، به فکر زندگی شخصی خودمان افتادیم، دنبال تجملات و تشریفاتمان رفتیم، در خرج کردن بیت‌المال هیچ حدی برای خودمان قایل نشدیم - مگر حدی که دردسر قضایی درست بکند! - و هرچه توانستیم خرج کردیم، مگر اعتماد مردم باقی میماند؟ مگر مردم کورند؟ ایرانیان همیشه جزو هوشیارترین ملتها بوده‌اند؛ امروز هم به برکت انقلاب از هوشیارترینهایند؛ از هوشیارها هم هوشیارترند. آقایان! مگر مردم نمیبینند که ما چگونه زندگی میکنیم؟
♦️آن وقتی که جوان حزب‌اللهی ما به جهاد یا به سپاه یا به فلان وزارتخانه میرفت و به او میگفتند که چه‌قدر حقوق میخواهی، میگفت این حرفها چیست، مگر من برای حقوق آمده‌ام؟ اصرار میکردند که بالاخره زندگی خودت و زن و بچه‌ات باید بگردد؛ یک چیزی بگیر. به نظر شما اینها افسانه است؟ به نظرم اگر شما بروید در دنیا این را نقل کنید، چنانچه کسی وضع چند سال قبل ما را ندیده باشد، خواهد گفت که افسانه است؛ ولی این واقعیت است. این رویداد، در همین ایران و در همین تهران و در همین وزارتخانه‌های ما اتفاق افتاد؛ یکی، دو مورد هم نبود. نماینده‌ی مجلس وقتی اول بار به او حقوق دادند، خجالت کشید حقوق را بگیرد! بعضی از دوستان ما در دوره‌ی اول نمایندگی مجلس، شرمشان آمد و ننگشان کرد که حقوق بگیرند! گفتند ما حقوق بگیریم!؟
♦️برادران! من و شما داریم از آن ذخیره میخوریم؛ فراموش نکنید، آن را مردم دیدند. نمیشود ما در زندگی مادّی مثل حیوان بچریم و بغلتیم و بخواهیم مردم به ما به شکل یک اسوه نگاه کنند؛ مردمی که خیلیشان از اولیات زندگی محرومند.
♦️ در این راه، از خیلی چیزها باید گذشت. نه فقط از شهوات حرام، از شهوات حلال نیز باید گذشت. نمیگویم مثل پیامبر باشیم، نمیگویم مثل امیرالمؤمنین - که شاگرد پیامبر بود - باشیم؛ که انسان آن مطالب را که میخواند، تنش میلرزد...
♦️من و شما همان طلبه یا معلم پیش از انقلابیم. یکی از شماها معلم بود، یکی دانشجو بود، یکی طلبه بود، یکی منبری بود، همه‌مان این‌طور بودیم؛ اما حالا مثل عروسی اشراف عروسی بگیریم، مثل خانه‌ی اشراف خانه درست کنیم، مثل حرکت اشراف در خیابانها حرکت کنیم! اشراف مگر چگونه بودند؟ چون آنها فقط ریششان تراشیده بود، ولی ما ریشمان را گذاشته‌ایم، همین کافی است!؟ نه، ما هم مترفین میشویم. والله در جامعه‌ی اسلامی هم ممکن است مترف به وجود بیاید. از آیه‌ی شریفه «واذا اردنا ان نهلک قریة امرنا مترفیها ففسقوا فیها»* بترسیم. تُرف*، فسق هم دنبال خودش می‌آورد».
*مترف: سرمست شهوت و رفاه