🍂🍂
🔻ملاصالح قاری 5⃣2⃣
👈 بخش دوم: جنگ و دفاع
لنج به محاصره قایق های گشتی درآمده بود و مسلسل تیربارشان به سمت ما نشانه رفته بود. با صدای لرزان به حبیب گفتم:
- فاتحه مان را خواندند
صدایی که از بلندگو دستی شنیده می شد، همه را سر جای خود میخکوب کرد. صدا در فضای باز دریا می پیچید:
- انتم بالمحاصرہ! اذا دکم سلاح، خلوهه على الگاع و سلموا انفسكم.
(شما در محاصره هستید! اگر سلاح دارید، بگذارید روی زمین و تسلیم شوید.)
رنگ از روی همه پریده بود و به هم نگاه می کردیم. قلبها به شدت می تپید. دست ها را بالای سر بردیم و کنار هم ایستادیم.
قایق ها پهلو گرفتند و سربازان مسلح عراقی بالا آمدند. خیلی زود دست ها و چشم هایمان را بستند و ما را از لنج پیاده و سوار بر قایق ها کردند. همه ناراحت و نگران بودیم، اما بیش از همه من و دوستانم نگران سلاح هایی بودیم که در کف صندوق های خرما و تره بار جاسازی شده بودند.
شروع به دعا و استغاثه به خدا و توسل به امام زمان درخواست کردیم.
وجعلنا میخواندم و خودم و دوستانم را به خدا سپرده بودم. می دانستم که اگر سلاحها لو برود، هم برای نظام و هم برای ما بد میشود و اعداممان حتمی است. مدام آیه را می خواندم و «دخیلک یا الله» بر زبانم جاری بود.
ناگهان باد تبدیل به طوفانی شدید همراه گردوخاک شد. ابرهای سیاهی در آسمان پدیدار شدند. شدت وزش باد به اندازه ای بود که لنج مثل قایقی کوچک بالا و پایین می شد و به شدت تکان می خورد.
قایق های عراقی تعادل را از دست داده بودند. مأمورانی که ته لنج مشغول به هم ریختن و بازرسی جعبه ها بودند، با دستور فرمانده وحشت زده و مضطربشان که از طوفان سهمناک ترسیده بود، به سرعت به قایق ها برگشتند و ما را نیز با خود بردند. خیلی زود از محل توقف لنج دور شدیم. از دور لنج را می دیدیم. گویا آتش گرفت و غرق شد، اما مطمئن نبودیم.
طوفان و گردوغبار و باد شدید همچنان می وزید که نیروهای بعثی پس از طی مسافتی ما را به خور الزبیر بردند.
(خورالزبیر، متعلق به عراق می باشد)
پیگیر باشید...🍂
🍂🍂
🔻ملاصالح قاری 6⃣2⃣
👈 بخش دوم: جنگ و اسارت
از اسارتمان در خورالزبير دو روز می گذشت. با دست و چشمهای همچنان بسته ما را با قایق به ساحل بردند. از آنجا با ماشین به شهر الزبير (شهری در نزدیکی بصره) و از آنجا به بصره منتقل کردند. خبر به سرعت به پایگاه دریایی در بصره رسید: چند ایرانی دستگیرشده در حال انتقال به پایگاه هستند.
سوار بر جیپی به سمت مقصدی نامعلوم در حرکت بودیم. صدای زندگی شنیده می شد. صدای ماشین ها و بوقشان، صدای مردم و صداهایی دیگر گوشمان را نوازش می داد. هنوز نمی دانستم کجا هستیم. این وضعیت زیاد طول نکشید. از حرف های مأموران همراهمان متوجه شدم که در بصره ایم و به طرف اداره
استخبارات (اطلاعات و امنیت) میرویم.
چیزی نگذشت که ماشین پشت دروازه بزرگ ساختمان استخبارات ایستاد.
سرها همچنان پایین و چشم هایمان بسته بود. صدای باز شدن دروازه ای شنیده شد و ماشین داخل رفت. جیپ وسط محوطه ایستاد و ما را پیاده کردند. به محض پیاده شدن، مأموران مستقر در محوطه به طرفمان آمدند. به جلو هلمان دادند و داخل اتاقی بردند.
هر شش نفر کنار هم نشسته بودیم. فقط صدای نفس های نگرانمان شنیده می شد. صدای پوتین هایی را که بر زمین کوبیده می شد شنیدم که نزدیکتر می شد. قلبم فروریخت و رنگ از صورتم پرید. تمام هوش و حواسها متوجه در بود و ذهنم بی اختیار به روزهای تلخ دوران شاه و شکنجه گرهای ساواک پر کشید. آهی تلخ کشیدم:
- آخ يا بويه !
در با صدای قیژی باز شد. انگار به روح و قلبم چنگ و خراش می زدند. یکی از مأمورها به سمتمان آمد و پارچه های روی چشم هایمان را باز کرد. ناگهان با چند مأمور باتوم به دست قوی هیکل و ورزیده که هرکدام سبیلی پرپشت پشت لبشان نشسته بود، روبه رو شدیم.
نگاهشان غضبناک و دلهره آور بود. رعب و وحشتی از دیدنشان به دلمان نشست. مأموران کلاه قرمز ناگهان به طرفمان یورش آوردند. با یک دست يقه مان را چسبیده بودند و با دست دیگر با باتوم بر سر و رویمان می زدند. و این گونه به ما خوش آمد گفتند.
پیگیر باشید...🍂
🌸پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:
✨همان گونه كه فرزند نبايد به والدين خود بى احترامى كند، والدين نيز نبايد به او بى احترامى كنند
📚ميزان الحكمه جلد13 صفحه508
🌸....
@Karbala_1365