#شعر :هوشنگ ابتهاج

*صدای‌شما💙.

خیلی عزیزه تو دلت نگهش دار ؛)

خُرَّم آن روز کز این منزلِ ویران بروم راحتِ جان طلبم و از پِیِ جانان بروم گر چه دانم که به جایی نَبَرد راه غریب من به بویِ سرِ آن زلفِ پریشان بروم دلم از وحشتِ زندانِ سِکَندَر بگرفت رخت بربندم و تا مُلکِ سلیمان بروم چون صبا با تنِ بیمار و دلِ بی‌طاقت به هواداریِ آن سروِ خرامان بروم در رهِ او چو قلم گر به سرم باید رفت با دلِ زخم‌کَش و دیدهٔ گریان بروم نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی تا درِ میکده شادان و غزل‌خوان بروم به هواداری او ذَرِّه صفت، رقص کنان تا لبِ چشمه‌ی خورشیدِ درخشان بروم تازیان را غمِ احوالِ گران‌باران نیست پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم ور چو حافظ ز بیابان نبرم رَه بیرون همرهِ کوکبهٔ آصفِ دوران بروم *شاعر: حافظ

خدایا بی هیچ گله ای شکرت 🤍

روزی دوباره سبز میشویم.

هر چه داری در قمار عاشقی بر سنگ زن پیش رندان بهتر از صد بردن است این باختن!

و شب همچو زخم من بی‌انتها بود..

آن که میگفت منم بهر تو غمخوار ترین چه دل آزار ترین شد، چه دل آزار ترین..

جُمعه.

مهر/عشق

شب یکی بود اما شب آدما نه ...

همه یه روزی برمیگردن ولی موقعی میرسن که ما یاد گرفتیم بدون اونا زندگی کنیم… - دیالوگ ؛ رهایم کن.

*

ز درد و داغِ محبت مگو به مرده دلان تنور سرددد سزاوارِ بستنِ نان نیست.

رودکی چه قشنگ میگه :

با آن که دلم از غم هجرت خون است شادی به غم توام ز غم افزون است

اندیشه کنم هر شب و گویم: یا رب! هجرانش چنین است، وصالش چون است

غم.

*در دلش جایی اگر بود مرا پس چرا دیده ز دیدارم بست....

این‌چنین کز اشک مژگان می‌کنم هر لحظه پاک گر فشارم آستین خویش، آبم می‌برد...

دل از من بُرد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد

شب تنهاییَم در قصدِ جان بود خیالش لطف‌هایِ بی‌کران کرد

چرا چون لاله خونین دل نباشم؟ که با ما نرگسِ او سر گران کرد

که را گویم که با این دردِ جان سوز طبیبم قصدِ جانِ ناتوان کرد

بدان سان سوخت چون شمعم که بر من صُراحی گریه و بَربَط فغان کرد

صبا گر چاره داری وقت، وقت است که دردِ اشتیاقم قصدِ جان کرد

میان مهربانان کی توان گفت؟ که یارِ ما چُنین گفت و چُنان کرد

عدو با جانِ حافظ آن نکردی که تیرِ چشمِ آن ابروکمان کرد