هیچ وقت تو دعواهاتون با کسی همدردی و مشورت نکنین ... #دکتر_هلاکویی 🎙 ❤️@MadarPedar❤️

در فراق مادر..... ❤️@MadarPedar❤️

مفهومی ❤️@MadarPedar❤️

❤مهربان خدای من❤ ایمان دارم هرکس دلش❤ هوایی تو شد ❤ تو هوایش را خواهی داشت❤ ❤️@MadarPedar❤️

اے جانم بابا دوست دارم♥️♥️ ❤️@MadarPedar❤️

ڪلیپ غمگین و دشتی... ❤️@MadarPedar❤️

روزی صد بار با هم خداحافظی می کردیم اما افسوس معنای خداحافظی را زمانی فهمیدم که تو را به خدا سپردم . . . ❤️@MadarPedar❤️

دیدار خواهر وبرادر ❤️@MadarPedar❤️

📚نفع دشمن برای ما مردی ثروتمند وارد رستورانی شد. نگاهی به این طرف و آن طرف انداخت و دید زنی سیاه ‌پوست در گوشه‌ای نشسته است. به سوی پیشخوان رفت و کیف پولش را در آورد و خطاب به گارسون فریاد زد، برای همه کسانی که اینجا هستند غذا می‌خرم، غیر از آن زن سیاهی که آنجا نشسته است! گارسون پول را گرفته و به همه کسانی که در آنجا بودند غذای رایگان داد، جز آن زن سياه پوست. زن به جای آن که مکدر شود و چین بر جبین آشکار نماید، سرش را بالا گرفت و نگاهی به مرد کرده با لبخندی گفت، تشکّر می‌کنم. مرد ثروتمند خشمگین شد. دیگربار نزد گارسون رفت و کیف پولش را در آورد و به صدای بلند گفت، این دفعه یک پرس غذا به اضافۀ غذای مجّانی برای همه کسانی که اینجا هستند غیر از آن سياه که در آن گوشه نشسته است. دوباره گارسون پول را گرفت و شروع به دادن غذا و پرس اضافی به افراد حاضر در رستوران کرد و آن زن سياه را مستثنی نمود. وقتی کارش تمام شد و غذا به همه داده شد، زن لبخندی دیگر زد و آرام به مرد گفت، سپاسگزارم. مرد از شدت خشم دیوانه شد. به سوی گارسون خم شد و از او پرسید،این زن سیاه‌پوست دیوانه است؟ من برای همه غذا و نوشیدنی خریدم غیر از او و او به جای آن که عصبانی شود از من تشکر می‌کند و لبخند می‌زند و از جای خود تکان نمی‌خورد. گارسون لبخندی به مرد ثروتمند زد و گفت، خیر قربان. او دیوانه نیست. او صاحب این رستوران است. *شاید کارهایی که دشمنان ما در حق ما می‌کنند نادانسته به نفع ما باشد... ❤️@MadarPedar❤️

ڪلیپ زیبای مادر خیلی زیباست حتما ببینید👌 اے ڪاش تا مادر وپدرمون‎ زنده و پیش ما هستند قدرشان را بدانیم روزے ڪہ نباشند جز افسوس چیزے نمیماند ودنیا تغییر میڪند براے ما ❤️@MadarPedar❤️

ڪلیپ درد ودل با مادر💔 ❤️@MadarPedar❤️

🔘 داستان کوتاه ليوانی چای ريخته بودم و منتظر بودم خنك شود. ناگهان نگاهم به مورچه ای افتاد كه روی لبه ی ليوان دور ميزد. نظرم را به خودش جلب كرد. دقايقی به آن خيره ماندم و نكته ی جالب اينجا بود كه اين مورچه ی زبان بسته ده ها بار دايره ی كوچك لبه ی ليوان را دور زد. هر از گاهی می ايستاد و دو طرفش را نگاه ميكرد. يك طرفش چای جوشان و طرفی ديگر ارتفاع. از هردو ميترسيد به همين خاطر همان دايره را مدام دور ميزد. او قابليت های خود را نميشناخت. نميدانست ارتفاع برای او مفهومی ندارد به همين خاطر در جا ميزد. مسيری طولانی و بی پايان را طی ميكرد ولی همانجايی بود كه بود. یاد بيتي از شعری افتادم كه ميگفت " سالها ره ميرويم و در مسير ، همچنان در منزل اول اسير" ما انسان ها نيز اگر قابليت های خود را ميشناختيم و آنرا باور ميكرديم هيچگاه دور خود نميچرخيديم. هيچگاه درجا نمیزدیم!👍 ❤️@MadarPedar❤️