در واقع تو امید به خدا نداری برا تَفضُل خدا که تو خودت فرو رفتی و داری میترسی..

بگیر ازش.. رو کن به خدا با همت بلند خودت..

هر چیزی که قلبت رو خواست نابود کنه ولش کن.. اعتنا نکن.. دقت کن هی اگه یه چیزی اومد تو قلبت گفت تو که آدم نمیشی..؟ خدا اصلا برا چی تورو ببخشه‌. آخه چرا خدا اینقدر تورو تحویل بگیره.؟ و...

هر چی این حرفا اومد تو دلت بریز دور... امیدت رو از همه قطع کن به سوی خدا...

یه سخنی امیر المومنین از خدا میگه... میفرماید که.. من امید بندم رو از همه قطع میکنم و فقط اگه امید به من داشته باشه دستش رو میگیرم

کِی تا حالا به من امید بسته؟.. گناهان زیاد داشته.. ولی من ناامیدش کردم؟

آرزوهای بندگانم رو به خودم متصل کردم.. دستور من به ملائکه اینه که در رو نبندیدا.. بزارید در باز باشه هر موقع بندگانم اومدن بیان پیش من..

خدا میگه که.. به این حرف خیلی توجه کنید.. شاید خیلی دیدتون رو باز کنه..

شما چه تصوری از خدا دارید؟ خدا میگه که آیا من بخیلم؟؟ که عبد من منو بخیل میدونه؟ من برا توام.. من مال توام...