پسرم زیاد نماند؛ یعنی عمرش کفاف نداد لذت خانه خودش را ببرد.» سلمان فوقلیسانس مدیریت داشت و در بیمارستان شهید لبافینژاد کار میکرد؛ نه نظامی بود و نه انتظامی. او مردمش را دوست داشت و بیشتر از همه به امنیت کشور اهمیت میداد.
دست آخر جانش را در همین راه داد. مادر ادامه میدهد: «او از شاگردان سردار شهید محمد ناظری بود. همه دورههای نظامی را پشت سر گذاشته بود. سر نترسی داشت. مهربان بود و با گذشت. »
نگذاشت چادر از سر کسی بکشند
در کنار عکس سلمان، عکس دیگری روی میز است. «شهید امربهمعروف روحالله امیراحمدی» پسر دیگر خانواده که زمان شهادتش به سال ۱۳۸۵ برمیگردد. چه صبری دارد این مادر و چه روح والایی! میگوید: «مزار سلمان پایین پای روحالله است. ۲ سال با هم تفاوت سنی داشتند اما فاصله زمان شهادتشان ۱۷ سال شد.
خیلی به هم وابسته بودند. مثل برادرهای دوقلو. وقتی روحالله شهید شد سلمان شاهد ماجرا بود. دید که از پشت به برادرش چاقو زدند. وقتی هم خودش شهید شد محمدعلی پسر بزرگترم با او بود.» مادر حق دارد بیقرار باشد.
بار مصیبتی که روی دوشاش نشسته کم آزارش نمیدهد که باید در این میان حواساش به پسران سلمان، محمدصالح و عباس هم باشد. با همه دردهایی که در جانش خانه کرده اما روحیه مقاوم او اجازه نمیدهد غصهاش را در چهره نشان دهد. به یاد روز تشییع پیکر شهیدش میافتد:
«یک خانمی در مراسم تشییع او شرکت کرده بود گفت در درگیریها اغتشاشگران حمله کردند که چادرم را از سرم بکشند اما پسر شما نگذاشت. دخترم آن سوی خیابان گیر افتاده بود نمیتوانستم او را بیاورم، آقاسلمان کمکام کرد.» بعد میگوید: «انگار در سرم همهمه است. چیز دیگری به یاد نمیآورم.»
سلمان بهترین رفیقم بود
نوبت به زینب، تنها دختر خانواده میرسد تا خاطرهای از برادرش تعریف کند. میگوید: «سلمان بهترین رفیقم بود. یک مشاور عالی. خیلی دلسوز بود و اهمیت زیادی به صلهرحم میداد. پدرم روزهای آخر به سلمان سپرده بوده که مادرتان تنها نماند. نگذارید آب در دلش تکان بخورد. مراقبش باشید. برای همین وقتی مرحوم شد برادرم سلمان خانه و زندگی خود را گذاشت و همراه خانواده به اینجا آمد. پیش ما بود.»
پدر، خود از جانبازان جنگ تحمیلی بوده و خدمات ارزندهای در دفاعمقدس انجام داده است. سال ۱۳۹۸ بر اثر بیماری کرونا از دنیا رفته است. او ادامه میدهد: «برادرم به حفظ حجاب اهمیت زیادی میداد.»
برادری شاهد شهادت برادر دیگر
محمدعلی، برادر بزرگ خانواده خود بسیجی است. خاطره تلخی از روزهای اغتشاش دارد. بهخصوص حالا که برادرش را در همین درگیریها از دست داده است. به شنبه شب ۱۶ مهر اشاره میکند؛ همان شبی که سلمان شهید شد. ماجرا را از زبان خودش میشنویم: «من و سلمان با یکی از دوستان رفته بودیم برای آرام کردن. وارد محله امامزادهحسن که شدیم ۱۵ نفری میشدیم. جاهایی را که آتش زده بودند پاکسازی میکردیم.
تابلوهای زیادی را کنده و در مسیر رفتوآمد مردم گذاشته بودند، جمعآوری کردیم تا راه باز شود. کار که تمام شد خواستیم برگردیم اما اطلاع دادند که خیابانی که به سمت بازار مبل میرود درگیری است. آنجا رفتیم تا بتوانیم راه را باز کنیم. وقتی رسیدیم اغتشاشگران با سنگ میزدند. هر چه سرراهشان بود را خراب میکردند. من و سلمان به کوچهای رفتیم که شلوغ بود. اغتشاشگران بلوایی به پا کرده بودند. هم سنگ پرتاب میکردند و هم فحاشی میکردند.
ناگهان یکی از بالای بام با سلاح ساچمهای شلیک کرد و سلمان روی زمین افتاد.» صورتش غرق خون شد. محمدعلی خود را به او رساند. سلمان سلمان... نمیدانست چه باید بکند. زخم بزرگی روی گلویش بود. صورتش پر از ساچمه. ۵۲ تایی میشد. سلمان را سریع به بیمارستان ضیاییان بردند. قلبش هنوز میزد. تیم پزشکی خود را بالای سرش رساند. اما کار از کار گذشته و سلمان شهید شده بود.
مجٰـانینُالحُـسَّین(؏)
حسین❤️🩹
دوباره پلی میکنید؟
شاید سه باره و چهار باره فقط پلی کنید حس و حالتون تغییر میکنه 🥲