امشب شاید محفل مثل قبل نباشه آخرین شب جمعه ی ساله به نوکر امام حسین حق بدید که پریشون باشه... نمیدونم براتون از دلتنگی بنویسم یا از انتظار... شب ولادته هر چیزی هم نمیتونم بگم فقط دلی مینویسم، از دلتنگی هایی که یک سال دیگه هم بهش اضافه شد...

آخر سال شد.. آخرین شب جمعه ی سال! ولی باز یک سال هم به کربلا نرفتنم اضافه شد... هرشب جمعه که میگذشت به خیال اینکه شب جمعه ی بعدی تو حرمت باشم هفته رو می‌گذروندم...

انقدر این هفته و اون هفته کردم تا یک سال شد سالی که نوکر حرم اربابش رو ندید، داره تموم میشه...

[حول حالنا الی احسن الحال] زمانیه که من حرمت رو ببینم... حال نوکرت زمانی خوب میشه که بدونه تو آغوشته من کجا و شما؟! من کجا و خیال کربلا؟! اصلا من کجا و آغوش شما؟! آرزو بر جوانان عیب نیست که :)

چقدر تو مهربونی کردی و من ندیدم... اون موقعی که هیچکس دورم نبود کسی به درد و دلم گوش نمی‌کرد تو منو تو کشتی نجاتت راه دادی... آقای من شما بودی که نوکرت شب و نصفه شب باهات درد و دل میکرد ولی خم به ابرو نمی‌آوردی شما بودی که عهده دار نوکر بی کس و بیچاره‌ات شدی...

اون موقعی که من تو فکر حرمت نبودم تو دعوتم کردی و بردیم حرم انگار میدونستی قراره سه سال دور از حرم به سر ببرم... خودت بدون اینکه بگم من رو بردی حرمت اون موقع نفهمیدم کجام نفهمیدم تو منو خواستی نه من تورو! همیشه لطف ارباب به نوکر زیاد بوده...

گویا خود توهم نظری داشتی به ما وقتی که گوشه ی نظری خواستیم ما... :)

من اگر زنده موندم، اگر بی قرارم همش برای شوق وصاله... من تو این روزا به هیچ چیزی جز حرمت فکر نمیکنم♥️ شبم رو با خیال رسیدن به حرمت به صبح میرسونم‌‌...

علمدار دلم برات تنگ شده🙂 دلم تنگ شده تا یه بار دیگه از دور گنبدت رو ببینم و چشمام کم کم گنبدت رو تار ببینه... اینجاست که چشم التماس میکنه تا اشک بریزه و من التماس میکنم تا اشک هام بایستن تا بتونم تورو خوب ببینم... :)

دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم... دو قدم روضه بخوانم…دو قدم گریه کنم♥️   بروم سمت ضریحی که بهشتم آنجاست🍃 برسم پیش نگارم…برسم گریه کنم

دست خود را گره بر گوشه ی شش گوشه کنم... درد دل با خود ارباب کنم…گریه کنم♥️ :)   کارم این است که سمت حرمش رو کنم و… از همین دور سلامش بدهم گریه کنم🕊