خانه‌داری؛ نشانۀ باکلاسی یا بدبختی؟  🔹امروز در آمریکا، خانم‌هایی که خانه‌دارند، اصطلاحاً پُز می‌دهند. مثلاً طرف برای دوستش تعریف می‌کند که فلان رمان را خواندم. دوستش می‌گوید که چطور وقت کردی؟ می‌گوید: «خب من که سر کار نمی‌روم.» به چه دلیل؟ دو دلیل: 1⃣ شوهرم پول‌دار است و نیاز به کار بنده ندارد؛ 2⃣ شوهرم دوستم دارد، می‌گوید در خانه بمان، هر تفریحی دوست داری بکن عیبی ندارد من می‌روم و پول می‌آورم شما خرج کن. 🔸خب در دنیای اقتصادی این نشانۀ علاقه‌ است. شما ایران را نبینید؛ هنوز در این کشور پدر تلاش می‌کند بچۀ سی‌ساله‌اش که در خانه ‌است، رفاه داشته باشد. آنجا این‌طور نیست. 🔹آنجا وقتی یک آقا به یک خانم درخواست ازدواج می‌دهد، می‌گوید: «در این رابطه ما یک بهره‌وری جنسی از هم خواهیم داشت. همان‌‌قدر که منِ مرد بهره‌وری دارم، تُوی زن هم داری. من هم باید بروم کار کنم، شما هم باید بروی کار کنی.» 🔸حالا تعاریفِ بد این‌طرف را ببینید؛ اینکه شما فکر می‌کنی آن خانمی که مثلاً در خانه نشسته به معنی بدبخت‌بودن و بیچاره‌بودن است، نه‌خیر. این خانم کلاس شنا برود، تفریح کند، با دوست‌هایش به مسافرت برود، کلاس قرآن برود، منتها درست. برگرفته از سخنرانی استاد رائفی‌پور با موضوع: ✅ برنامۀ صبح با خبر، بررسی حجاب و عفاف 📅 ۵ تیر ۹۳ 📍شبکۀ خبر #زن #خانه_داری #فرهنگ_غرب #ایران #خانواده #متن_کوتاه 📥 لینک دانلود سخنرانی 📚 واحد نگارش مؤسسه مصاف (نویسا) 🆔️ @Masaf_Nevis